Bir Gidişin Derin Çığlığı...!

Kararınız Ne Olursa Olsun Acı Çekeceğinizi Bildiğiniz Durumlarda Bir Karara Varmak Çok Güçtür...
Özellikle Sevgi İlişkilerini Bitirirken, Ayrılıkların da Başlangıcında...
Bir Şey Olur, Bir Şey Yaşanır Ya da Olması Gereken Gerçekleşmez...
İşte O Zaman İçinden Bir Parça Kopar İnsanın...
Aşk Varsa, Sevgi Oluşmaya Başlamışsa, Başını Hızla Bir Yere Vurduğunda Hissettiği Acıdan Daha Keskin Bir Acı Kaplar Ruhunu...
İsyan Etmek, Bağırmak, Çağırmak, "Kendine Gel, Yaptığını Fark Et" Demek İster...
İlk Sarsıntı Bazen Bir Kucaklaşmayla, Bazen Bir Özür Ya da Özrü Sembolize Eden Bir Davranışla, Daha Kötüsü Bazen Hiç Konuşulmadan Geçer Gider...
Ama Ardı Arkası Kesilmiyorsa İncinmelerin Ya da Farklılıklardaki Yansımaların, Yürekte ki Acı Büyür İyice...
Ve Başlar Çatışma...
Yürek Çığlığıyla Sarsılırken, Akıl Yüreği Sakinleştirmeye, Çözüm Üretmeye Çabalar...
Paramparça Hisseder Kendini İnsan...
Benliğe, Doğrulara, Sağlıklı Birlikteliğe Duyulan Özlemle, Sevgiliye Duyulan Özlem Arasında Takılı Kalır...
Yapılacak Tek Bir Şey Vardır...
"Ya Olduğu Gibi Kabul Et ve Acı Çekme Ya da Çık Git!"...
Bilir Bilmesine Bunu Yürek de Gitmeyi İstemez...
Bedenini Uzaklaştırmayı Değil, Onu Göğsüne Sokmayı İster...
Sarılmak, Daha Çok Bir Olmak İster...
Hele Bir de Paylaşılan Zaman ve Yaşam Parçaları Çoksa...
Umutlar ve Hedefler Beraber Konduysa, Emek Harcandıysa Var Olmak İçin, Daha da Güçleşir Gitmek...
Tüm Bunlar Yaşanırken
Benlik'te ve Ruh'ta Artık Bir Arada Oluşun da Tadı Kalmaz...
Çünkü Ne Bir Olunabilir Bu Sorularla, Ne de Gidilebilir Bu Özlemle...
Sevgi Yener mi Aklı?
Bazen...
Ama Hep O İncinmeye, Yeniden Hayal Kırıklığına Uğramaya Hazır Oluş Halde Sürer İlişki...
Kişi Bilir Bir Gün Bağların Kopacağını...
Sadece Süreyi Uzatmaya, Kopuşu Geciktirmeye Yarıyordur Davranışları...
Bazen de Akıl Galip Çıkar, Yüreği de Yanına Çekerek...
"Tamam" Diye Düşünür İnsan...
"Onu Çok Seviyorum, Bedeninin Sıcaklığını, Sarılmasını Özlüyorum...
Ama Kumaşın Dokuması Farklı İşte, Tutmuyor Birbirini...
Farklılıklar, Olanlar Ya da Olmayanlar Bu Kadar Sarsıyorsa Beni; Kendimi, Ben'ime Olan Saygımı Korumak İçin Bitirmeliyim İlişkimizi"...
Ve Geriye Dönüp Yaşananlara Bakar...
 "Denemediğim Yol Kalmış mı? Yeterince Süre Vermiş miyim Sorunların Çözümü İçin? Çaba Göstermiş miyim Gerçekten?" Diye Sorar...
Her Şey Denenmişse Bile Son Bir Şans Vermeden İlişkiye Çıkıp Gidemez...
Tekrar Oturur Konuşur, Anlatmaya, Anlamaya Çabalar, Olamazlığına Emin Olmadan Koparmam İçimdeki "Duyguyu" Diye Düşünür...
Eğer Sevgi Gerçekse, Kişilikler Sağlıklıysa, Farklılıklar Aşılamaz
Boyutta Değilse Çözülür Sorunlar...
Ama Aksi Durumda Tek Yol Kalır Hayatta....
Gidiş!
Hem de Gelişi Olmayan Bir Gidiş!
Denenmiş Elbisenin Provasının Olmayacağını Bilerek...
Geride Hiçbir Şüphe, Akılda Hiçbir Keşke, Yürekte Hiçbir Ümit Bırakmadan Çıkıp Gidilir...
Acı Çekilmez mi?
Hem de Nasıl Çekilir...
Yine de Bilir ki İnsan Beraber Olduğu Sürece Hep Acı Çekecek...
Acı Çekme İhtimaline Karşı Hep Tetikte Duracak...
Mutluluk, Huzur Üretemeyecek...
Bu Yüzden Haykırır Yüreğinin Olanca Gücüyle:
"Hadi Şimdi Daha Hızlı, Daha Güçlü Çığlıklar Atın...
Başka Ses Duyamaz Hale Getirin Beni...
Ama Ben Gidiyorum...
Çünkü Bir Süre Sonra Susacağınızı Biliyorum...
Alın Bir Vuruş da Benden...!
Biten İlişkiye...
Gönderilen Sevgiliye...
İçimdeki Acıya!