Bir Sevda Masalı Final Yaptı...

 Aşklar, Hüzünler, Ölesiye Sevmeler, Sevgiye Esir Olmalar, Tutkular, Beklemeler, Sevdalar, Vazgeçişler, Ayrılıklar, Çaresizlikler, Yalnızlıklar, Kısacası; Aşkın İçinde Olan Ne Varsa Hayata Dair..
Yazı Öyle Bir Güce Sahiptir ki Yaptıramadığı Şey Yoktur...
Hislerimizin Tercümanı, Duygularımızın Dökümü Olur Satır Satır...
Gülümsetir, Ağlatır, Kızdırır, Sevindirir, Yakınlaştırır, Uzaklaştırır...
Bazen Kalbinizin Kapısını Aralar, Bazen Ruhunuzu Yaralar...
Hayatı, Kendini, Her Şeyi Satırlara Sığdırmak...
Aslında Çok Zordur Bunu Yapmak...
Kendine Bile İtiraf Edemediklerini Satırlara İtiraf Etmek...

Bugün Blog'umu Gözden Geçirdim... 
Ya Fazla Duygusal Yaşamışım Ya da Duygularımı Olduğu Gibi Yansıtmışım...
Satırlara Bırakmışım Her Şeyi...
Yalan Aşkları, Gerçek Olan Sevdayı, Seven Kalpleri, Damla Damla Dökülen Gözyaşlarımı, Acılarımla Ağlayıp Ah Çekmeyi, Ahlarımı Satırlarla Dile Getirmeyi, Ne Yaşatmış İse Ne Yaşanmışsa Yansıtmayı, Her Şeye Susup Her Şeyi Satırlara Bırakmışım...
Düşündüğüm Ya da Hayalini Kurduğum Bir Şeyler Var, Hayaller Gibi Ama Gerçek Olması İçin Pembesini Ya da Beyazını Azalttığım...

Hala Büyüyememiş Bir Çocuk Var İçimde, Hayallerim O Kadar Basit ki Aslında Ama Çok Değerli... 
Herkes Gibi Ya da Çoğu İnsan Gibi Düşünmüyorum İşte... 
Aşk Önemli...
Ben İnsanların Bir Ruh Eşi Olduğunu ve O İki Kişinin Birbiri İçin Yaratıldığını Düşünenlerdenim, Ama Onu Bulmak Öyle Zordur ki, Ya da Keşfetmek... 
Hani Bazen Gerçekleşmesi İmkansız Olan İstekleriniz, Düşünceleriniz, Kısacası Hayalleriniz Vardır ve Asla On(u)ları Kaybetmek İstemezsiniz ve Onları Hissetmekten Kendinizi Alamazsınız, İşte Bende Kendimi O Hayallerden Alamayanlardanım...

Aslında Kaleme Aldığım Bir Masaldı Gerçek Hayattan Alınan...
Bir Sevda'nın Masalını Anlattım...
Çünkü Yazmaya Aşıktım, Çünkü Aşka Aşıktım...
Aşık Olmak, Sürekli Umutsuz Bir Sevda Taşımak, Ardı Arkası Kesilmeyen "Bir Sevda Masalı" Yazdırıyordu Kalemime... 
Sadece Yazmak İçindi Kalemimin Fedakarlığı, Çünkü Yazmak Yaşamak Demekti Benim İçin, Yazmak, Paylaşmak ve Rahatlamak Demekti...
Masalımın İçinde Bir Şarkı Misali Özlem, Kimi Dizelerde Hüzün, Kiminde; Alabildiğince İmkansızlık Vardı...
Bir Sevda'nın Masalını Anlattım...
Öyle Anlattım ki; Yağan Yağmurlar Bile Islanan Bedenleri Kuruttu...

Onların Aşkı Farklıydı, Onların Aşkı Bir Sevda Masalıydı...
Aşk Aynı Aşktı Ama Farklıydı Onların Aşkı, Farkı Vardı Diğer Aşklardan...
Bir Başka Tende Bir Başka Kalpte Yaşanmayan, Bir Başka Elde Hissedilmeyen ve Bir Başka Dudakta Anlaşılmayan Duygulardı... 
Unutulmayan Bir Şeydi Bu...!
Dokunmak Değildi Onları Birbirlerine Bağlayan...
Sarılmak Değildi Tek Arzuları...
Gözleri Sarılırdı Birbirine Bedenleri Değil...
Ruhları Öperdi Birbirini Fani Olmayan Buselerle...
Bir Gün O Çalmıştı Kapısını, Yanında da Aşk'ı da Getirmişti...
Önce Sevmiş Sonra Sevmeyi Öğretmişti Adam Ona ve Kadın Baharın İlk Kelebeği Gibi Başlamıştı Uçmaya... 
Başlamıştı Her Kanat Çırpışında Aşk'ı Doya Doya Yaşamaya... 
Masalsı Düşlerin Büyüsünde Saklanmıştı Acıyan Yanları... 
Ağlamaya Yeminli Gözleri Tevbesi Olmayan Günahlara Esir Olmuştu... 

Bir Sevda Masalıydı Aşkları...
Zincire Vurulmuş Yürekleri, Çölde Kavrulmuş Duyguları, Rüzgarda Savrulmuş İhtirasları Vardı... 
Sanki Yıllar Öncesinde Birbirlerini Bulmuşlardı Birbirlerine Kenetlenmişlerdi Tüm Benlikleriyle... 
Yürekleri Aşklarından da Büyüktü... 
Birleştiğinde Ellleri, Hiç Ayrılmak İstemezdi... 
Gözlerindeki Işık Bir Güneş Kadar Sıcak ve Aydınlıktı 
Ama Bir Hüzün Vardı Gözlerinde...
Sevgileri Hep Yoksun Hep Eksikti, Doyasıya Değildi...
Gerçekler Ne Kadar Yakınsa Onlar Hep Uzaktılar Ama Hep Sevdiler Hep Sarıldılar Birbirlerine Sıkıca... 
Hiç Yaşamadıkları Ya da Unutmuş Oldukları Sıcaklığı Yaşadılar Bıkmadan Usanmadan... 
Hem Biraz Uzaktılar, Hem de Çokça Yakın... 
Her Gece Yeni Sabahlar Getirdiğinde Hep Yürekleri Birdi... 
Birlikte Olmasalar Bile Uyuyamadıkları Geceler Gördükleri Rüyalar Hep Birbirlerinindi... 
Onlar Bu Güne Kadar Hiçbir Şeye Eyvallah Etmemiştiler... 
Bir Tek Bu Sevdaya Boyun Eğmiştiler Umarsızca...
Bir Hasrete Yenik Düşmüştüler Çaresizce...
Düşlerine Dar Ettikleri Tek Kişilik Yatakları Daha Kaç Uykusuz Geceye Razı Olacaktı?
Kaç Yarın Daha Akmadan Birbirlerini Bekleyebileceklerdi?
Daha Kaç Sözcük Boyun Eğecek Yüreklerinden Damıttıkları Lal Acılara? 
Çok Merak Ediyorsanız Yüzlerinde ki Sonbahara Sorun...!
Çünkü Yüzlerinde ki Sonbaharın Renklerinde Saklı Bu Soruların Cevapları...

Siz Bana Bakmayın...
Her Sonbahar Mevsiminde Duygu Dökümü Başlar Benliğimde...
Sonbahar Yağmurlarından Değil Gözyaşlarımdan Islanır Yüzüm...
Hazan Mevsimlerinde Sevgi Bozumu Yaşarım...
Bazen Dalgalanırım Avuçlarıma Sığmaz Dünya Bazen de Taşıverir Denizlerim...
Gün Olur Durgunlaşır Nehirlerim Ama Bazen de Bir Feryat Figan Kopar ki; Bir Ben Kalırım İçerde... 
Binlerce Anı, Binlerce Duygu Biriktirmişim Bu Yaşıma Kadar... 
Hayatıma Gelen, Giden, Bir Şekilde Dokunan Ne Kadar Çok İnsan Olmuş...
Yaşadığım Acı-Tatlı Her Gün Beni Şekillendirdi, Ruhuma ve Kalbime Derin İzler Bıraktı, Beni Ben Yaptı...  
Her Ne Şekilde Olursa Olsun, Fiziken Hayatımdan Çıksa Dahi, Kalbimden Hiç Kimseyi Çıkarmadım, Benim Olan Bende Kaldı...  
Yaşadığım Olumlu-Olumsuz Her Duygu, Hüzünler, Hayal Kırıklıkları Sonbaharın Renkleri Gibi, Benim de Hayatımın Renkleri Oldular...
Ne Geçmiş, Ne Gelecek Değil Bugün Aklımdaki Aslında, An'ı Yaşamak ve Bundan Tat Almak İstiyorum... 
Kendimi ve İçimde Barındırdığım Gökkuşağının Renklerini Seviyorum... 

Kim Bilir, Belki Bir Gün Masallarımı Dinleyecek Torunlarım Olur ve O Zaman Bütün Renklerimi Anlatabilirim Onlara... 
Hayatta Görüp, Öğrenerek, Yaşayarak Biriktirdiklerimin Yanında; Yazıp, Biriktirdiklerimin Bir Araya Gelip, Şu "Bir Sevda Masalı" Diye Adlandırdığım Sayfamdaki Şiirlerimi Oluşturdu...
İyi ki Yazmışım İyi ki Kelimeleri Ağlatmışım...
Şu Koca Cihanda; Kum Tanesi Kadar da Olsa Bir İz Bıraktığımı Düşünüyorum Satırlarımla...

Hayatlarımıza Girip, Kalplerimizde İz Bırakan Tüm Gölge Aşklara, Sevdalara Armağanım Olsun "Bir Sevda Masalı"...   

Geç Kalınan Her Şey mi? Sadece Pişmanlık Veriyor...!

 Hayat; Her An Ders Veriyor Bize... 
Bazen Bazı Şeyleri Dokundurup Geçiyor, 
Bazen de Bazı Şeyleri Çivi Gibi Beynimize Çakıyor...! 
Geç Kalınan Her Şey mi? 
Sadece Pişmanlık Veriyor...! 
Esirgediğince Ezilmek, 
Koruduğunca Dövülmek, 
Ayakta Tutunmaya Çalıştığınca Yıkılmak, 
Ulaşamadığın Şeylere Ağlamak, 
Kavuşamadıklarına Ağıtlar Yakmak; 
Yazmakla Dinmeyen, 
Susmakla Bitmeyen Bir Sancıya Dönüşüyor...!  
Velhasıl, 
Bazen Deli Fırtınalar, 
Azgın Dalgalar Ruhun En Kuytu Köşelerine Vuruyor...! 
Adeta Kurşun Gibi Parça Parça Ediyor Yüreği...! 
Sabahı Gelmeyen Gecelerin Kederleri, 
Kabuk Bağlamayan Yaralar, 
Hançer Yarası Gibi Ömürde Hüküm Sürdükçe, 

Rüzgar Saçlara, 

Kelimeler Boğaza Düğümlendikçe; 

Bir Dal Sigara Eşliğinde; 

Hüzünlü Gözlerle, 

Mağlubiyetini Seyrediyorsun...!

Yüreğim Ellerimde Ağlıyorum Yine... 

Bir Yanımda Koyu Bir Yalnızlık, 

Diğer Yanımda Kocaman Bir Boşluk... 

Bir Elimde Kırılmış Yıllar, 

Diğer Elimde Sayısız Kırgınlıklar... 

Öylesine Yorgun, 

Öylesine Kırgın Bir Çırpınış...! 

Uzak Durdukça Gözlerimden Mevsimler

Sığınmaz Oldum Tozpembe Hayallere,  

İmrenerek Bakmaz Oldum El Ele Gezinen Sevgililere... 

Bir Ömür de Böyle Kalsın; 

Sonu Gelen Hayallerle...!

Kırık Ümitlerle...! 

Neticelenmeyen Bekleyişlerle...!

Yazılmamış, 

Yaşanmamış Zamanlarda; 

Hiç Yaşanmamışçasına, 

Hiç Olmamışçasına,

Yorgun Saatlerin Yalnızlığında...!

Bilin İstiyorum...!

O Kadar Çok Doluyum, 

Yüreğimde Öyle Çok Kırgınlıklar Var ki, 

Her Geçen Gün Biraz Daha Soğuyorum İnsanlardan...! 

Kime Umut Bağladıysam Yandım...!

Kime İnandıysam Ağladım...! 

Kimileri Yerden Yere Vurdu, 

Kimileri İnsanlıktan Çıkardı Beni...! 

Gülmek İçin Küçücük Bir Sebep Ararken, 

Ağlama Nedenlerim Çoğaldı...!

Tanıdığımı Zannettiğim Kişileri, 

Aslında Hiç Tanımadığımı Yavaş Yavaş Anlıyorum...! 
Yer Yerinden Oynasa da Yerleri Hiç Değişmez Dediğim İnsanların, 
Vefasızlık İçerisinde Savrulduğunu Görüyorum...! 
Hayatımdan Asla Gitmez Dediğim İnsanların, 
Herkesten Önce Benden Gittiklerine Şahitlik Ediyorum...! 

Herkes Hak Ettiğini mi Yaşar? 

Ben Herkesin Acılarına Ortak Oldum, 

Onlar Huzurumdan Çaldılar...! 

Ben Gözlerinde Yaş Oldum, 

Onlar Hayallerimi Aldılar...! 

Ben Onların Karanlıklarına Umut Oldum, 

Onlar Hayatıma Hüsran...! 

Ben Hepsinin Zor Zamanında Destek Oldum, 

Onlar Düşmeme Sebep...! 

Hayat Bu İşte...! 

O Kadar Büyütüyorsun ki Bazılarını Gözünde, 

Gönlünden Düştüklerinde En Çok Sen Sarsılıyorsun...

Zamana Karşı Yarışarak Bazı Şeyleri Değiştiremeyeceğini, 

İstemesen de Öğreniyorsun...!

İstediğin Kadar Dik Dur, 

İstediğin Kadar Diren Tüm Olumsuzluklara, 

Doğru Bildiğinin Aslında Yanlış Olduğunu;

Boynunu Büke Büke, 

Saçlarını Ağarta Ağarta Hayat Öğretiyor İnsana...! 

İnsan Bu Ya? 
Ne Kadar Zor Olsa da, 
Ne Kadar Canı Yansa da, 
Öğreniyor Her Şeyi Zamanla...! 

Hayallerimi Bıraktıkça Derin Bir Boşluğa, 
Yavaş Yavaş Gittikçe Umutlarımdan, 
Ders Çıkardım Hatalarımdan...! 
Yoruldum Gidişleri Maharet Sayan İnsanlardan...! 
Gölgesini Dahi Benden Kıskananlardan...!

Yarı Yolda Bırakanlardan, 

Her Şeyi Bir Elvedaya Sığdıranlardan...!

Ne Geldiyse Başıma Akılsızlığımdandır...! 

Yıkımlarımın Nedeni mi? 

Saflığımdandır...! 

Ne Gidenin Hesabındayım Artık, 

Ne de Olmayanların Derdinde...! 

Umutsuzluk Öylesine Yol Almış ki İçimde, 

Hiç Bir Şeyin Önemi Yok Gözümde...!

Demek ki,

İnsan Sevdiklerinden Bile Soğuyormuş Kırıldıkça...!

Kıyamam Dediği İnsanları Bile Gömüyormuş Yüreğine...!

Beni Bir Hiç Gibi Değersizleştirenler...! 

İliklerime Kadar Mutsuzlukla Dolduranlar...!

Kimseye Verecek Ne Bir Günüm, 

Nede Gönlüm Kaldı...!

Umutlarımdan, 

Hayallerimden, 

Yarınlarımdan Gidin Artık...!

Sessizce Sırtlayıp Yaşananları, 
Ve Yaşattıklarınızı, 
Gidin Gidebildiğiniz Kadar Uzaklara...! 
Çekip Gidin...! 
Aklımdan, 
Yüreğimden, 
Kalbimden, 
Hayatımdan...!
Beni Daha Fazla Yok Edemezsiniz, 
Bilin İstiyorum...! 

Yeter Artık Dur Kalbim...!

Şu Yaşıma Kadar Bir Yığın İnsan Tanıdım, 
Ama Hep Yalnızdım... 
Başkalarını Tamamlamak İçin, 
Kendimi Hep Yarım Bıraktım... 
Kendime Bencil Olduğum Kadar, 
Herkese de Bencil Olabilseydim, 
Bu Kadar Mutsuz Olmazdım... 
Birileri Beni İncitip, 
Yıprata Yıprata Eksiltip, 
Örseledikçe İçim Parça Parça Oldu... 
Düştüm Ama Kalktım, 
Canım Çok Acıdı, 
Ama Ben Acılarımı Hep Yok Saydım... 
"Kötü Günler Geçecek, 
Bu Günleri de Atlatacaksın, 
Az Kaldı, 
Sabret, 
Bu Acılar Geçecek!" Dedim, 
Ama Ne Kötü Günler Bitti, 
Ne Acılarım Geçti... 
Ben Dik Durdukça "Sen Güçlüsün!" Dediler, 
Omuzlarıma Yeni Yükler Yüklediler... 
Herkese İyi Gelmek Çok Yordu Beni... 
Kendimi O Kadar Değersiz, 
Hiçmişim Gibi Hissediyorum ki, 
Kimde Varım, 
Kimde Yokum Onu Bile Bilmiyorum...! 
Kendimden Öylesine Sıkıldım ki, 
Ben, Bana Tahammül Edemiyorum... 
Dört Bir Yanı Mutsuzlukla Çevrili Bu Hayat, 
Dışarıdaki Dünya Beni İnanılmaz Bir Şekilde Beni Yoruyor... 
Beni Kendime Bu Kadar Nasıl Küstürdüler? 
Bu Savaştan Nasıl Sağ Çıkılır? 
Bilmiyorum...!
Öyle Bir Hale Gelmişim ki, 
Nefes Alırken Bile Yoruluyor, 
Büyük Bir Boşluğun İçinde Yeni Bir Boşluk Oluyorum... 
Hayata Karşı Tek Başıma Savaştığım İçin, 
Her Şeyden Kopuk Yaşıyorum... 
Nasıl Oldu da Kendime Bu Kadar Hoyrat Davranabildim, 
Kendime Bu Kadar Nasıl Acımasız Olabildim ki, 
Her Gün Biraz Daha İnsanlardan Uzaklaşıyorum... 
Artık Sevemiyorum Bile...! 
Birini Sevmek Nasıl Bir Şeydi? 
Birine Özlemle Sarılmak Nasıl Bir Histi? 
Hatırlamıyorum... 
Bir Şeylerle Baş Edemeyip Yorulduğum Zaman, 
Geleceğe Dair Tüm Umutlarımın, 
İnançlarımın, 
Hayallerimin Bir Bir Tükendiğini Görüyorum... 

İnsan Kendine Neden Ağır Gelir? 
Ben Kendimi Neden Büyük Bir Yük Gibi Hissediyorum?
Her Şeyin Son Bulmasına O Kadar Çok İhtiyacım Var ki, 
Anlatamıyorum...!
Pes Ettiğimden Değil, 
Bir Şeylere Gücüm Kalmadığından, 
Ansızın, 
Derin Bir Sessizlik İçerisinde, 
Kendimi Terk Edip, 
Sonsuzluğun Uçsuz Bucaksız Diplerine Karışmak İstiyorum...! 
Kendimden Kurtulabilirsem, 
Her Şeyden Kurtulacağım,
Biliyorum... 

Bir Gün Belki Birileri Beni Anlar... 
Ölü,  
Ya da Sağ,
Hiç Fark Etmez, 
Yeter ki Anlasınlar...

Yeter Artık, 
Dur Kalbim...! 
Daha Fazla Yol Kat Etmek İçin,
Ne Gücüm,
Ne de Tek Bir Umut Kaldı...!