Kim Bilir Belki de O Anlatamadı?

Bilinmeyen Bir Aşk'taydı Kadın,
Nefesinin Acı Çektiği, Düşlerinin Karardığı Anlarda...
Kirpiklerinde Yüzlerce Soru İşareti Asılıydı... 
Bir Adam Sevmişti, Düş Gibi... 
Adam Susunca Günü Geceye Gebe Kalırdı,
Konuşunca Işık Düşerdi Masalının En Karanlık Yerlerine...
Sesiyle Isınır, Sessizliğiyle Üşürdü...
Bütün Yangınlar Dudaklarından Çıkar, Bütün Sular En Derinlerinden Kaynardı...
Sevmişti İşte...
Bahara Muhtaç Bir Fidan Gibiydi, Dalları Sevgiye Susamış...
Konuşamıyor, Hep Susuyordu... 
Her Denediğinde Dudakları Titriyor, Boğazında Kör Düğümler Oluşuyordu...
Korkuyordu Bu Kör Düşlerden... 
Duymuyordu Hiç Bir Şarkıyı... 
Yağmuru Sesini,
Şiirini, 
Sözlerini...
Duyamıyordu Sesinin Sesini... 
Gitmek İstiyordu Ama Gidemiyordu Yine...
Çünkü Hep Çıkmaz Sokak, 
Hep Uçurumdu Yolun Sonu... 
Ne Kadar Çırpınsa, Haykırsa Boşuna, Yıkılmış, Sırtında Hasreti Ağırlaşmıştı...
Gidemiyordu Ondan, Gidemiyordu Ona Özel Yerinden...
Kanatsa da Kelepçesi, Kopamıyordu İşte...
Hava Hasret Koksa da Şehirlerce Uzakta Güne Onunla Başlardı...
Yüreğinde Gözleri Parlardı Güneşten Önce...
Başını Kalbinin Üstüne Koysa, Sevgisiyle Nasıl Attığını,
Hayatına Anlam Yükleyen Sevgisiyle 
Uzaktan, Aşkla, Sevgiyle Nasıl Sardığını,
Karanlık Gecelerinde Aydınlık Sabahı Olduğunu,
Sevginin Kalbinde Onunla Anlam Bulduğunu Anlatamazdı ki...
Hep Sevdi... 
Gülerken, 
Ağlarken, 
Severken, 
Kanarken, 
Kanatırken, Orada Öylece Durup Sevdi Onu...
Elinden Başka Bir Şey Gelmedi...
Hayat Bu Kadar mı Acımasızdı? 
Nerde Yanlış Oldu ki Diye Düşündü...
Sıkışmış Kalmıştı Bir Yerlerde, Bir Türlü Çıkamıyordu...
Çabalıyordu Bütün Gücüyle, Tam Başardım Derken Yine Aynı Hızla Dibe Batıyordu... 
Başladığım Yere Dönüyordu... 
Ve Neden Diyordu; Neden Böyle Oldu?
Hayat Güzel Giderken Neden Birden Bire Her Şey Tersine Döndü?
Acaba O Gittikten Sonra mı Her Şey Üstüne Bu Kadar Çok Geldi?
Evet Gitmişti ve Bu Bir Türlü Kabul Edemediği Bir Gerçekti…
Oysa Çok Zaman Olmuştu O Gideli...
Ondan Geriye Koca Bir Acı Kalmıştı..
Ne Olduğunu Anlamadığı Ama Her Sızladığında Canını Yakan Bir Acı Kalmıştı... 
Bir de Gözyaşları Vardı, Sonu Gelmeyen Damlaları...
İçindeki O Acı Her Sızladığında Yağmur Gibi Akan, Önüne Bent Kuramadığı Damlalar...
Hatırası Yetiyor muydu? 
Yetmiyordu...! 
Hiçbir Şey Dindirmiyordu İçindeki Özlemi... 
Kime Baksa Kimi Sevse O Oluyordu...
Aynada Bile Ondan Bir Şeyler Buluyordu...
Gözlerinde Bakışını... 
Dudaklarında Öpüşünü...
Teninde Kokunsunu...
Kulaklarında Sesini... 
İçinde Hiç Bitmeyen Sevgisi Vardı... 
O Vardı İçinde Ondan Öte Ama Unutmalıydı Onu...
Düşünmek Ona Sadece Acı Veriyordu...
Bakmak İstemiyordu Resmine, Çünkü Biliyordu, Bakarsa Eğer Tekrar Kapılacaktı Aşkına...
Nereye Gittiğini Bilmeden Sürüklenecekti Ardından...
Zamanı Gelmişti...
Bir Şeylerden Artık Vazgeçmeliydi Ya da Daha Sıkı Bağlanmalıydı...
Bilinmiyordu Doğruları; Hangisini Seçince Mutlu Olunabilirdi ki?
Herkese, Her Şeye Küsmüşken Nasıl Kazanabilirdi Yitirdiklerini?
Umutlar Avutmuyordu Artık Onu...
Hiç Bir Acı bu Kadar Sarsmıyordu İçini...
Suskunluklar Böylesine Derin Yerleşmiyordu Beynine...
Susuyordu Dili,Yine Kilitleniyordu Kendi İçinde...

Yazmak İstedi Ona, İçinde Tutamadı Cümlelerini...
Yaralarını Sarmak İstedi, Ellerini Tutmak Sıkıca...
Hiç Söylemediği Kelimeleri Söylemek Ardı Ardına...
Anlatmak İçin Sessiz Kelimeleri Seçti...
Asil ve Uslu Cümleleri...
Kelimelerinin Kalp Atışlarını Duyuyordu... 
Acı; Mürekkebi Oluyordu Artık... 
İçinde Kıyametler Kopuyordu, Arkasına Dönüp Bakmaktan Korkuyordu... 
Beyaz Umutlarının Siyah Yalnızlıklarından Kurtulmasını Bekliyordu...
Yüreğini Ona Vermişti, Bunu Biliyordu, 
Öyleyse Onda Olamayan Bir Şeyin Acısını Nasıl Bu Kadar Derinden Hissediyordu?
Söyleyemediği, İçinde Biriken Cümleleriyle Karşısındaydı İşte...
Gözlerine Bakmaya Cesareti Yoktu...! 
Sadece Yüreğine Dokunabilmek İçin Oradaydı...
En Çaresiz, 
En Aciz,
Ve En Saf Haliyle Yanındaydı... 
"Kapını Yüzüme Kapatmadan Önce Düşün Bir Kere,
Bir Kez ve Son Kez İzin Ver N'olur Yüreğimde Birikenlere, Ruhuma Zincirlenen Canıma Yük Olan Sevdayı Bırakıp Gideyim Gönlüne" Dedi... 
Belki Anlar Dedi, Yalnız ve Derin Anlamlı Sessizliği, Ama Anlamadı, Anlayamadı...!
Kim Bilir Belki de O Anlatamadı... 
Kelimelerin Duygularını İfade Edemeyeceğini Gayet İyi Bildiği İçin Sustu..
Halbuki Susmak, Kendini Ele Vermek Demekti... 
Düşündüğünü Dillendirmekti... 
Aşikar Eylemekti İçini...
Ve Sustu...
Orucunu Bozacağı Zaman İçin Harflerini, Kelimelerini, Cümlelerini Gizledi. 
Susmaktan Sonra Yapılacak En İyi Şeyin Buralardan Gitmek Olduğunu Gayet İyi Biliyordu... 
Ve İşte O da Öyle Yapıyordu... 
Yürüyüp Gidiyordu Uzaklara...
Kim Bilir Belki de Sonsuzluğa...!
Son Sürgünüydü Bu,
Yüreğinin Son Seferiydi S/Onsuzluğa...!

Görünmez Duvarların Ardına Sığındım Şimdilerde...
Kimselerin Erişemeyeceği Derin Bir Kuyuya Hapsettim Kendimi...
Gittikçe Kayboluyorum Derinliklerinde..
İçimde Sıkışıp Kalan Cümlelerim Var, 
Ayrılığa,
Ölüme 
Ve Aşka Dair Ama Yetmiyor Gücü Sözlerimin Anlatmaya...
Düşünüyorum Yine; Düşünmek Çözmüyor Bazen Hiçbir Şeyi...
Merak Etmiyorum Artık Sonunu; Yok Olmakta Var Olmak Kadar Güzel Olmalı...
Biliyorum; Çünkü Her Gün Yok Oluyordum Onunla...
Düşünmek Yok Artık; Bilmek Var Onu...
Biliyorum O Hep Ayrılık Kokacak Ben Sarıldıkça...
Sarıldıkça Artan Bir Özlem Kaplayacak Her Yanımı...
Gidişinin Tükettiği Umutlar Gelişiyle Yeşermeyecek...
Sonsuzluklara Doğru Yelken Açtım, Bakmıyorum Artık Geriye...
Ne Yeni Bir Doğuş Bu Bendeki Ne de Ölüm...
Dönüş Yok, Rüzgara Bıraktım Kendimi...
Bir Yerlerde Yine Çocuklar Gülecek, Ağlayacak,
İnsanlar Koşuşacak, Yaşayacak,
Güneş Doğacak, Güneş Batacak,
Rüzgarlar Esecek, Yağmurlar Yağacak Fakat Ben Ben Bunları Duymayacak, Görmeyeceğim...
Susunca Konuşacağım Ben Artık...
Halimden Anlayan Duyacak Sadece Sesimi...
Ve Gerçekten Seven Duyacak...

Derin Duygular

Sessiz Çığlıklar Nasıl Atılır Bilir misiniz? 
Kimsenin Duymadığını Bile Bile, İçinden Geldiği Gibi, Avazın Çıktığı Kadar Sonsuz Derinliğe Haykırmak Nedir Bilir misiniz?
Kimsenin Duymadığı, Görmediği Çaresizliği Dil Susunca Yürek Haykırmaz mı Sanıyorsunuz ?

İçimde Şekilsiz Gölgeler Beliriyor Son Zamanlarda, Sığmıyorum Hiçbir Yere...
İçimde Bir Boşluk, Garip ve Büyük Bir His Derinliklerime Doğru Kaçıyor, Gizleniyor...
Bugünlerde Bulanık Yaşıyorum Hayatı...
Etrafımda Olup Bitenleri Anlamlandıramıyorum...
Bazen Konuşacak Oluyorum Ama Birden Tutuklaşıyorum...
Sanki Dilim Lal Oluyor, Konuşamıyorum... 
Kimseye Diyemediğim Bir Şeyler Var İçimde...
Yokluğu Üzerime Yapışmış Bir Eziklik...
Ve Bu Öyle Bir Eziklik ki Üstümden Atamıyorum...
Gidişini Kabullenemedim...
Yaram Acıyor, Yanıyorum, Dayanamıyorum...
Yüreğim Suskun Bir O Kadar da Yorgun...
Yazdığım Dizeler Ağlamaklı, Aldığım Nefesin Kanadı Kırık...
İçimde Hasretin Kanayan İzleri, Dilimde Suskunluğumun Sessiz Dizeleri... 
Dayanabilir mi Kalbim Bu Kadar Hasrete?
Gücü Yetecek mi Onsuz Geçecek Olan Diğer Günlere?
Bilmiyorum...!
Özlemi Yüreğimde Kor... 
Hasreti Gözümde Yaş...
Sevdası İçimde Ateş...
Gecelerden, Karanlıktan Korkuyorum Artık... 
Cünkü Gece Demek Onsuzluk Demek, Gözyaşı Demek, Hüzün Demek...
Hayat Denilen Şey Var mı Yok mu Vilmiyorum...! 
Yaşıyor muyum, Var mıyım, Yok muyum Onu Bile Bilmiyorum...! 
Sanki Bir Hiç'im...!
Bilinmezlerin İçinde Kaybolmuşum Sanki... 
Kendi Kendime Yeter Hale Gelmişim Artık Ya da Öyle Kandırıyorum Kendimi, Avutuyorum... 
Tek Sen Seğilsin Diyorum Bu Durumda ki ve Yine Boş Veriyorum Kendimi...
Ama Nereye Kadar?
Her Şeyin Bir Sonu Vardır Demezler mi?
Her Son Bir Başlangıç Demezler mi?
Nerde Kaldı Benim Acılarımın Sonu?
Neden Gelmedi Benim Başlangıçlarım?
Neden Hep Sonlarda Kaldı Yüreğim? 
Neden Hiç Bir Zaman Başladığını Bitiremeden Ortada Kaldı Kalbim?
Ne Yaptım Ben Bunları Hak Edecek, Delice Sevmekten, Sevilmeyi İstemekten Başka?
Ben Masumdum Bu Aşk Yolunda...
Sadece Sevdim,
Bıraksa Yoluna Ölürdüm...

Biliyorum Yine Suskunluğa Bürünecek Cümleleri...
Yine Sessizliğini Dinleyeceğim...
Ve Yine Boğulacağım Sessiz Çığlıklarda...
Yine Ölümü Bekleyeceğim Karanlıkların Koynunda...
Umutlarm Karalar Bağlayacak...
Ağıtlara Mesken Olacak Yüreğim...
Tebessümüme Acı Dolacak...
Yine Çekeceğim İçime Onsuzluğu Duman Duman... 
Dudaklarım Soğuk Hasretini Fısıldayacak Yüreğime... 
Susayacak Ama Susacak...!
Yine Ağlayacağım Biliyorum...
Derinlerimden Dökülenleri Anlatacağım Geceye...
O da Onun Gibi Susacak...
Bilirim, O da Sessizliğe Mahkum Edecek Beni...!
Bilirim, O da Dinlemeyecek...
Çocuk Olup Küseceğim Her Şeye...
Susacak Yine Biliyorum...!

Şimdi Anlıyorum ki Ben Zamansızlıkta Yaşıyorum... 
Ne Başlangıcı Var Bir Şeylerin Ne Sonları... 
Ortalarda Kalmışım... 
Zaman Yok... 
Saat Yok...
Geçmiş Yok... 
Gelecek Yok...
Baslangıç Yok... 
Son Yok....
Simdi Hayatımda Beklediğim Tek Bir Son Kalmış...
Büyük Son...!

Ne Duruyorsun, Alkışla Bana Susturduğun Kalemini…!

Hiç Kimsenin Sevgisine Bu Denli Muhtaç Değildim…
Nasıl Olduysa Ben Sende Kendimi Bilemedim…
Bağlanmamalıydım...
Hatta Seni Hiç Tanımamalıydım…
Sana Verdiğim Sevgiden Değil Pişmanlığım,
Ben Sende Göremediğim Aşk'a Yanarım…
Haklıydın Üstelik,
Sevmek Olmazdı Bu Saatten Sonra…!
Uzaktan İzlemeye,
İçimin Acısını Hissetmeye Mahkumdum,
Ama Uzağında Olmama Bile İzin Vermedin…!
Uzaktan Uzağa Seyretsem Seni Yetinirdim,
Ama Sana Her Baktığımda, Bin Engel Koydun Sevincime…!
Beni Senden Alıkoydun…!
Hiç İstemedin Seni Sevmemi,
Benim Canım Pahasınada Olsa Koruduğum Sevgimi…
Hep Hor Gördün Beni…!
Düşünmedin Hislerimi…
Zordun Ya? 
Ondan mı Bu Kalbim Seni Bu Denli Deli Sevdi?
Hatalı, Suçlu Aramanın Anlamı Yok…
Zaten Bulsak Ne Olacak?
Sen Kendi Gönül Mahkemende Çekmedin mi Bu Aşkın İpini?
Beni Müebbet Sensizliğe Mahkum Etmedin mi?
Sen'imi Ben'den Alıp Beni Diri Diri Asmadın mı?
Bir Deprem Gibi Geçtin Üzerimden…
Geride Enkazın Kaldı Senden…
Bedenimi Çıkardım Ama Kalbim Kaldı Enkazın Altında…
Çıkarsam da Faydası Yok, Atmayacak Bir Daha Nasıl Olsa…

Daha Ne İstiyorsun Benden? 
Umutsuzum, 
Çaresizim, 
Artık Bu Yürek Yorgun, 
Bu Yürek Durgun, 
Bu Yürek Vurgunlar İçinde… 
Titriyorum Bak…! 
Al Git Sensizliğimi Benden… 
Hadi Kalk…!
Yanıyor Canım Görmüyor musun…! 
Çek İpimi,
Kalmasın Bende Bir Eserin, 
Kalmasın Bende Bir Yerin…!
Sıktın Zaten Yüreğime Kurşunları, 
Estirdin Gönlümde Amansız Fırtınaları,
Al Git Bendeki Seni, 
Al Git Bendeki Eserini, 
Doğmasın Artık Sensiz Güneşler, 
Esmesin İçimde Ümitler…
Hadi,
Al Git Yokluğunu…!
Hadi, 
Ne Duruyorsun…!
Alkışla Bana Susturduğun Kalemini…!

Kim Bilir, Belki Bir Gün

Sonsuzluktur Derler Sevgi...

Sevdikçe Anlam Kazanır, Sevdikçe Sevesin Gelir...

Acı Çekeceğini Bilsen de Seversin...

Canını, Bütün Her Şeyini Kaptırırsın...

Elinden Her Şeyin Gitmiş Gibidir...

Tüm Varın Yoğun Her Şeyin O Olmuştur...

Yaşadıklarının Adını Koyamazsın...

Aşk Desen Değil, Daha Öte Bir Şey...

Sevgi Desen Değil Daha Büyük Bir Şey...

Yokluğunda Doğup,

Yokluğunda Kaybolmakmış Benim Payıma Düşen…

Adın Bende Hüzne Dönüşse de,

Kırılsa da Yürekteki,

Benim Sevdam Seninle Ufukların Ötesinde…

Ne Kadarda Kızsam, Ne Kadarda Bitti Desem, Bitmediğini/Bitmeyeceğini En İyi Sen Bilirsin...

Sen Yüreğimi de Bilirsin, Gözlerimi de Tanırsın...

İçin İçin Ağladığını,

Dileklerim de Tutuklu Kaldığını,

Kalbimin Konuşan Yanı Olduğunu En İyi Sen Bilirsin...

Kim Bilir, 

Belki Bir Gün,

Her Şeye Rağmen,

Birlikte,

Yine,

Yeni,

Yeniden Besteleyebiliriz Hayallerimizi… 

Seninle Yaşarız Aşkların En Bitmez Halini, 

En Güzelini…

Ve Yazmak İstedi Kadın...

Ve Yazmak İstedi Kadın:

İçindeki Kanayan Çocuğun Haykırışlarıyla Yazmak İstedi O'na...
Bir Şeyler Kalsın, Bir Şeyler Bırakabileyim O'na Diyordu, Ama Bunun İçin Çabaladıkça Alfabenin Bütün Harfleriyle Boğuşuyordu...
Yazmaya Çalıştıkça da Daha da Batıyordu Derinlere, İçerilere...
Acısı Süzülüyordu Gözlerinden İşte, Başlıyordu Yokluğunun Nöbeti...
Bu Kaçıncı Gözyaşlarının Sele Dönüşmesiydi? 
Yokluğunun Zindanlarında Bu Kaçıncı Boğuluşu? 
Şimdi Yazmalı mıydı Bilmiyordu...
Aslında Yazmaya Karar Vermişken Bu Telaşı Niyeydi ki?
O'nu Düşündükçe Heyecanlandı..
O'na Yazacağını Hissedince Kalemi Akıp Gitti Yine...
O Vardı Gözlerinde..
Yorgun ve Bitkin Olsa da Yüreği Yazıyordu İşte Yine Onu..
Onda Olanı, 
Olmayanı....!

Ve Yazıyordu İşte Kadın:

Yalnızlık, Gidişiyle Başlamıştı Hayatında, Yokluğunu Hiç Hesaba Katmamıştı
Şimdi İçinde Olduğu Ne Peki?
Varlığının İçindeki Yokluğu mu, Yokluğunun İçinde ki Varlığı mı?
Yok Bir Cevabı Biliyordu...!
Canı Yanıyor, Tutuşturulmuş, Alev Almış Bir Odanının İçinde Kısılmış Kalmıştan Kötü Acıyordu Canı...
Özlemenin Tarifini Yapamıyordu Artık...
O'nu Özlüyordu Yüreği, O'nu Özlüyordu Elleri, Çok Özlüyordu O'nu...
Acısı Yakıp Geçiyordu Tüm Bedenini...
Anlatmak İçin Uğraşırken Lal Oluyordu Dili...
Görmek İçin Çabalarken Kör Oluyordu Gözleri...
Bildiği Tek Şey; Çok Özlüyordu....
Her Gün Gönderilmeyecek Mektuplar Yazıyordu O'na...
Sığındığı, Tutunduğu Tek Şeyi Kalemiydi...
Anlatıyor, Anlatıyor Belki Azalır İçinde Diye Ama Anlattıkça, Yazdıkça Büyüyordu Yeri...
Derinleşiyor, Daha Çok İşliyordu İçine...
Ve Gün Geçtikçe Daha da Özlüyordu Yüreği...!
Şiirlerinde O'nu Anlatıyordu Yaşamak İsteyipte Yaşayamadıkları Adına, Belki de Ömür Boyu Yaşayamayacaklarına...
Onda  Kendini Bulmayı Ümit Ediyordu Duymak İsteyipte Duyamadıklarıyla...
O'na Olan Özlemini Dile Getirirken Anlıyacağını Hayal Ediyordu... 
Dört Duvar Arasına Hapsedilmiş Yüreğini Kurtarmaya Çalışıyordu Çürüdüğünü Bilip Kahrolarak, Yok Olarak...
Oysa Onu Bir Yangınla Kalbine Yazmıştı...
Binlerce Kez Su Dökseler Yine Söndüremezlerdi İçindeki Ateşi...
O'nu O Kadar Çok Seviyordu ki; Kalbindeki Yazı Kül Olsa Bile Yine de Onun Adını Üfleyip Küleriyle Onu Sevdiğini Yazardı...
Çünkü Kalbi Ateşlerin İçinde, Kocaman Bir Yangın Yarası Gibi Onun İçin Can Çekişiyordu...

Ve Kadın Anlamıştı:

Uğrunda Her Şeyinden Vazgeçtiği Adam İçin Hiç Bir Önemi Yoktu...
Bir Kez Daha Anlamıştı, Bu Sevgi Onu Mutlu Etmeyecekti...
Oysa Saf ve Delice Sevmişti...
Ve Sevmenin Değeri Böyle Olmamalıydı...
Hep Horlanıp Üzelecek miydi?
Daha Ne Kadar Hırpalanacak, Hak Etmediği Sözleri Duyacaktı?
O Sadece Tüm İmkansızlığıyla Sevmişti...
Tüm Kırılmalarına Aldırmadan Sevgisinden Vazgeçmemişti...
Peki Ya Adam; O Neden Bir Yudum Sevgi Bekleyen Kadına Bir Hiç Gibi Davranmaktan Ne Zaman Vaz Geçecekti?
Ne Zaman Kırıcı Sözler Sarfetmeyecek Aşağılarcasına Konuşmayacaktı?
Bir Damla Sevgi Bekleyen Kadına Ne Kadar Daha İlgisiz Kalacaktı?
Ufacık Bir Sıcaklık, İçten Bir Sarılış Onun İçin Dünyalara Bedeldi Ama Dünyalara Bedel O Ufacık Sıcaklık Kadına Ne Kadar da Uzaktı...
Hiçbir Zaman Hissedemeyecek miydi Yoksa?
Alışmıştı Kadın Acıların Duygularını Olgunlaştırmasına...
Karşılık Bulamadığı Sevgisinin Uğrunda Yok Olmaya...
Alışmıştı Sevgiye Susamış Bu Gönlün Hep Horlanılmasına...
Yine Sevdiği Adama Kızamıyordu; Çünkü O Sevgiyi Tatmamıştı...
Kadın Sevmişti, Seviyordu, O Yüzden Acılara Üzüntülere Aldırmıyordu...
İmkansız Bir Sevdanın Uğrunda Yapabileceği Bir Şeyin Olmadığını Çok İyi Biliyordu...
İçinde Kopan Fırtınalara Aldırmadan Büyütüyordu Sevdasını İçinde...
Kadın Seviyordu... 
Sevmek Her Şeye Bedeldi ve Değer Diyordu, Ama Kadının Büyüttüğü O Aşk, Adamın Ellerinde Bir Kum Tanesi Kadar Küçücüktü...!

Ve Yazdı İşte Yine Kadın:

Senden Öncede Sevdim…
Sevdim Sanmışım…
Boşa Zaman Harcamışım…
Boşa Kendimi Yıpratmışım…
Değmez Bir İnsana Günlerimi Bağlamışım…
Olmadı Yapamadım Daha Fazla Savaşamadım…
Heba Edemedim Kendimi Onlara…
Vazgeçtim Sevgiden Sevmekten…
Kaçtım Günlerimi Sömürenden…
Kapadım Tüm Kapıları Yüzüne
Geri Dönmesin Diye…

Senden Sonra Sevgiyi Öğrendim Ben…
Sevmeyi Öğrettin Yeniden…
Sabah Varlığın’a Uyanmanın Mutluluğunu,
Gece Varlığın’la Uyumanın Huzurunu Verdin Bana…
Minnettarım Sana…
Güzeldi Yaşadığımız...
Yaşamaya Değer Dediğimiz Her Şey...
Seni Sevmek, Seninle Olmak Güzeldi... 
Güzel Olan Ne Varsa İçinde Sen Olduğun İçin Güzeldi, Çok Anlamlıydı ve Özeldi...
İçimde Büyüttüm Ben Sana Olan Sevgimi..
Gün Geçtikçe Daha da Korlaştı,
Yandı,
Yaktı...
Ateş Bendim; Küller İse Sevgim...
Sana Bakmakta Güzeldi..
Gözlerinde Dalıp Kaybolmakta...
Senli Günlerin Anlamlılığını Kelimelere Anlatmak Yetmiyor İşte...
Anlatılamayan Bir Şey....
Anlatmaya Kalksam Anlaşılamayacak Duygu.. 
Bendeki Sevginin Bu Denli Yoğun Oluşunu 
Ben Bile Daha Yeni Yeni Anlayabilmişken, Sana Nasıl Anlatabilirim ki?
Geçen Bunca Zamanda Bir Çok Şey Öğrendim... 
Birini Gerçekten Çok Sevip; "Benim" Demeyi, Sahiplenmeyi, "Seninim" Deyip Başka Elleri Tutmamayı...
Ağlamayı,
Üzülmeyi, 
Sevdiğini Kaybetme Korkusu İçinde Hüzünlenmeyi... 
Bunları Düşününce Sana Asla Kızmıyorum, Sana Olan Sevgim, Sadakatim Unutturdu Hepsini... 
Beni O Kadar Mutlu Ettin ki; İlk Defa Yüreğim Böyle Sevdi Birini... 
İlk Sevgimin Böylesine Derin Olacağını Hiç Ummadan Sen Bana Öylesine Güzel Duygular Yaşattın.. 
Acaba Ben Sana Anlatabileceğin, Anımsayacağın Kadar Güzel Anılar Yaşattım mı? 
Belki de Ben Aynı Şeyleri Sana Hissettiremedim, Ama Seni Gerçekten Çok Ama Çok Sevdim... 

Geriye Dönüp Baktığımda Ne Kadar da Çok Şey Yaşamışım, Ne Kadar Güzel ve Özel Diyorum... 
Yaşattığın Her Şey İçin Teşekkürler Sevgili...

Kaderimin Kalemi Kırılmışken Ne Engel Olabilir ki Gidişlere?
Terk Edişlere?
Bekleyişlere?
Yana Yakıla Ağladım...
Kalktım Ya da Kalktığımı Sandım... 
Ama Her Düşüşte Bir Yanımı Daha Kaybettim...
Yaşamak Ağır Geldi...
Belkide Kalmak Değildi Çözüm...
Sondu, Belki En Son...!
Durmalı,
Durdurmalı Artık...
Kaybedecek Ne Kaldı ki?
Gidilen Yolların Ne Önemi Var Şimdi?
Susulan Zamana Acımanın?
Kalp Kırılmış,
Aşk Düşmüş Artık Avuçlardan...!

Hayat Uzak Dur Benden...!

Bu Aralar Yazmayı Pek Beceremiyorum Aslında...
Kafam Öyle Çok Karışık ki; Bilinçli Bir Bunalımda Gibiyim...
Bazen Bir Bıçak Saplanır Gibi Susuyorum Yalnızlığıma...
Hayata Bağlanmaya Çalışıyorum,
Ama Hayata Tutunmak İçin Bir Sebep Bulamıyorum...
Tadı Kalmadı Hiç Bir Şeyin...
Yazdığım Şiirlerin...
Kurduğum Hayallerin...
Yüreğime Oturan Hüznün Adı Yok ,
Yüreğim ve Ben Yaşıyoruz İşte Biçare...
Oysa Ben Ne Çok Bekledim...
Yaşattığı Hazanların, Kışların Ardından Bir Kez Olsun Eline Baharı Alıp Gelmesini Bekledim, Ama O Gelmedi...
Dağılan Parçalarımı Toplamaktan, 
Birleştirmeye Çalışmaktan, 
Yüreğimde Yanan Ateşi Dudaklarımdaki Sahte Tebessümle Maskelemekten, 
Kısacası Ona Dair Her Şeyden Yoruldum...!
İçimdeki Çalkantılar Bazen Dinecek Gibi Oluyor Ama Bir Şarkıyla, Bir Şiirle Öyle Bir Başkaldırıyorlar ki Uzun Süre Sarsılıyorum...
Ona Dair Her Direniş Ruhumda Yeni Bir Zelzeleye Neden...
Anlayamıyorum... 
Neyim Ben?
Yaşantımı Böylesine Çarpıklarştıran, Karmakarışıklaştıran Nedir?
Sorumlusu Kim Bu Düşündüklerimin, Kaybedilmişliklerimin, Çelişkilerimin?
Bilmiyorum...!
Ne Çok Bilmiyorum'um Varmış?
Bilmiyorum...!

Öyle Zor ki Kokusunun Olmadığı Dört Duvar Arasında Yaşamak...
Öyle Zor ki Nefes Alamamak...
Sesini,  
Kokusunu Özlemek... 
Beklemek ve Ardından Bulamayıp Kahrolurcasına Ağlamak... 
Adına Şiirler Yazıp 
Dudaklarım Titreye Titreye, 
Duymayacağını Bile Bile Ona Okumak...
Bilirim Her Aşk Zordur...
Her Aşk Mutlu Bitmez Bilirim...
Yolun Sonunda Ya Kavuşursun, 
Ya da Ebediyen Yok Olursun...!

Onu Söküp Atmayı Denesem İçimden Yapabilir miyim? 
Ruhumdan Yok Edebilir miyim?
Kıyabilir miyim?
Bilmiyorum Ama Unutmalıyım...
Ya da Bir Bilinmezliğe Sürüklemeliyim Kendimi... 
Kaybolsam Ardıma Bakmadan Farkedilir miyim? 
Umrumda mı? 
Bilmiyorum...!
Böyle Olmalı, 
Sır Olup Gitmeliyim Bu Kalabalıktan...
Sol Yanımın Acısı Dayanılmaz Hale Gelip, Elimi Götürdüğümde Kimse Görmemeli... 
Bir Ben Olmalıyım Yalnızlığımın Kalabalığında... 
Ağlayabilmeliyim Utanmadan,
Sıkılmadan,
Ulu-Orta...
Dile Gelmeyen Onca Şeyi Haykırabilmeliyim... 
Delilik Bu Deyip Gülebilmeliyim Kendi Halime...

Onu Atmalarım Var İçimde,
Ondan Kaçmalarım...
Yüreğimin Yangın Yerinden Uzaklaşasım...
Kaçamak,
Kervan Geçmez Yolların Yolcusu Olasım Var...
Alıp Başımı Gidesim Var,
Ondan,
Benden,
Adını Koyamadığım Bizden...
Yıkasım Var Tüm Hayallerimi...!
Yerinden Sökesim Var Söz Anlamaz Yüreğimi...!
Kırasım Var Onu Yazan Şu Yürek Kalemimi...!
Yakasım Var Ona Yazılan Tüm Şiirlerimi...!
Adsız Bir İlişkiden,
Beynimi Kemiren Çelişkiden,
Hiç Bir Zaman Biz Olamayan Bizden Gidesim Var...!
Gidesim Var...
Bavulumu Bile Almadan Kaybolasım Var...!
Zor mu ? 
Zor...!
Çünkü Biliyorum, Ben Yine Her Anıma Şahit O Köşemde Sızım Sızım Sızlanırken Bulacağım Kendimi...
Biliyorum ki Dokunacağım,
Sahipleneceğim Yine.. 
Acıyacak Canım...
Kanatacağım Yine Kabuk Bağlamamış Yaraları Biliyorum... 
Biliyorum Yine Seveceğim, 
Yine Yenileceğim, 
Yine Ellerim Avuçlarım ve Kalbim Boş Kalacak... 
Ben Yine Hüznün Sahnesinde Baş Rolü Oynayacağım...! 

Ağlamak İstiyorum Şimdi...
Hıçkıra Hıçkıra Ağlamak...!
Hatta Bağıra Bağıra...!
Duyun Sesimi Diye Haykırmak İstiyorum... 
Dur Demek İstiyorum Her Şeye...
Dur...!
Yeter...!
Bitsin Demek İstiyorum...! 

Hayat, Beni Bu Kadar Yorduğun İçin...!
Acımasız Yüzünü Her Gün/Gece Gösterdiğin İçin...!
Mutluluklarımı,
Hayallerimi,
Sevinçlerimi Çaldığın İçin Uzak Dur Benden...!