Hayat Uzak Dur Benden...!

Bu Aralar Yazmayı Pek Beceremiyorum Aslında...
Kafam Öyle Çok Karışık ki; Bilinçli Bir Bunalımda Gibiyim...
Bazen Bir Bıçak Saplanır Gibi Susuyorum Yalnızlığıma...
Hayata Bağlanmaya Çalışıyorum,
Ama Hayata Tutunmak İçin Bir Sebep Bulamıyorum...
Tadı Kalmadı Hiç Bir Şeyin...
Yazdığım Şiirlerin...
Kurduğum Hayallerin...
Yüreğime Oturan Hüznün Adı Yok ,
Yüreğim ve Ben Yaşıyoruz İşte Biçare...
Oysa Ben Ne Çok Bekledim...
Yaşattığı Hazanların, Kışların Ardından Bir Kez Olsun Eline Baharı Alıp Gelmesini Bekledim, Ama O Gelmedi...
Dağılan Parçalarımı Toplamaktan, 
Birleştirmeye Çalışmaktan, 
Yüreğimde Yanan Ateşi Dudaklarımdaki Sahte Tebessümle Maskelemekten, 
Kısacası Ona Dair Her Şeyden Yoruldum...!
İçimdeki Çalkantılar Bazen Dinecek Gibi Oluyor Ama Bir Şarkıyla, Bir Şiirle Öyle Bir Başkaldırıyorlar ki Uzun Süre Sarsılıyorum...
Ona Dair Her Direniş Ruhumda Yeni Bir Zelzeleye Neden...
Anlayamıyorum... 
Neyim Ben?
Yaşantımı Böylesine Çarpıklarştıran, Karmakarışıklaştıran Nedir?
Sorumlusu Kim Bu Düşündüklerimin, Kaybedilmişliklerimin, Çelişkilerimin?
Bilmiyorum...!
Ne Çok Bilmiyorum'um Varmış?
Bilmiyorum...!

Öyle Zor ki Kokusunun Olmadığı Dört Duvar Arasında Yaşamak...
Öyle Zor ki Nefes Alamamak...
Sesini,  
Kokusunu Özlemek... 
Beklemek ve Ardından Bulamayıp Kahrolurcasına Ağlamak... 
Adına Şiirler Yazıp 
Dudaklarım Titreye Titreye, 
Duymayacağını Bile Bile Ona Okumak...
Bilirim Her Aşk Zordur...
Her Aşk Mutlu Bitmez Bilirim...
Yolun Sonunda Ya Kavuşursun, 
Ya da Ebediyen Yok Olursun...!

Onu Söküp Atmayı Denesem İçimden Yapabilir miyim? 
Ruhumdan Yok Edebilir miyim?
Kıyabilir miyim?
Bilmiyorum Ama Unutmalıyım...
Ya da Bir Bilinmezliğe Sürüklemeliyim Kendimi... 
Kaybolsam Ardıma Bakmadan Farkedilir miyim? 
Umrumda mı? 
Bilmiyorum...!
Böyle Olmalı, 
Sır Olup Gitmeliyim Bu Kalabalıktan...
Sol Yanımın Acısı Dayanılmaz Hale Gelip, Elimi Götürdüğümde Kimse Görmemeli... 
Bir Ben Olmalıyım Yalnızlığımın Kalabalığında... 
Ağlayabilmeliyim Utanmadan,
Sıkılmadan,
Ulu-Orta...
Dile Gelmeyen Onca Şeyi Haykırabilmeliyim... 
Delilik Bu Deyip Gülebilmeliyim Kendi Halime...

Onu Atmalarım Var İçimde,
Ondan Kaçmalarım...
Yüreğimin Yangın Yerinden Uzaklaşasım...
Kaçamak,
Kervan Geçmez Yolların Yolcusu Olasım Var...
Alıp Başımı Gidesim Var,
Ondan,
Benden,
Adını Koyamadığım Bizden...
Yıkasım Var Tüm Hayallerimi...!
Yerinden Sökesim Var Söz Anlamaz Yüreğimi...!
Kırasım Var Onu Yazan Şu Yürek Kalemimi...!
Yakasım Var Ona Yazılan Tüm Şiirlerimi...!
Adsız Bir İlişkiden,
Beynimi Kemiren Çelişkiden,
Hiç Bir Zaman Biz Olamayan Bizden Gidesim Var...!
Gidesim Var...
Bavulumu Bile Almadan Kaybolasım Var...!
Zor mu ? 
Zor...!
Çünkü Biliyorum, Ben Yine Her Anıma Şahit O Köşemde Sızım Sızım Sızlanırken Bulacağım Kendimi...
Biliyorum ki Dokunacağım,
Sahipleneceğim Yine.. 
Acıyacak Canım...
Kanatacağım Yine Kabuk Bağlamamış Yaraları Biliyorum... 
Biliyorum Yine Seveceğim, 
Yine Yenileceğim, 
Yine Ellerim Avuçlarım ve Kalbim Boş Kalacak... 
Ben Yine Hüznün Sahnesinde Baş Rolü Oynayacağım...! 

Ağlamak İstiyorum Şimdi...
Hıçkıra Hıçkıra Ağlamak...!
Hatta Bağıra Bağıra...!
Duyun Sesimi Diye Haykırmak İstiyorum... 
Dur Demek İstiyorum Her Şeye...
Dur...!
Yeter...!
Bitsin Demek İstiyorum...! 

Hayat, Beni Bu Kadar Yorduğun İçin...!
Acımasız Yüzünü Her Gün/Gece Gösterdiğin İçin...!
Mutluluklarımı,
Hayallerimi,
Sevinçlerimi Çaldığın İçin Uzak Dur Benden...!