Sana uslanır mıyım?

Sahi her gün güneş aynı sancıyla mı doğar? 
Doğuyor işte...!
Adı sen olan bir sancıyla doğuyor...
Sessizim, 
Bir o kadar dilsiz... 
Zihnimde bir gürültü, 
Yokluğunun sessizliğinde, 
Üşüdüm, 
Titredim, 
Ağladım...
Unuttuğum ne varsa adınla hatırladım... 
Ben sen oldum...
Biraz mavi,
Biraz yangın, 
Ellerim dokunamıyor diye ellerine,
Hem sızlıyor,
Hem de özlüyor işte... 
Şimdi bütün yoklukların ertesindeyim... 
Yorgunum,
Üstelik hala seviyorum,
Ey kalbimin hüznünde sakladığım ismin sahibi...
Korkum... 
Cesaretim... 
Sürgünlüğüm... 
Esaretim... 
Dalgınlığım...
Ruhum... 
Sözüm... 
Biliyorum, seni ne vakit sussam sensizlik kaçar boğazıma...
Ama sen seni susmayı bıraktın bana... 
Söyleyecek sözün yok nasıl olsa... 
Sesin yok... 
Şu seven kalbimi bırakıp gitsem, 
Sussam, 
Sana uslanır mıyım?