Ben Seni Hiç Kandırmadım...

Yazıyorum... 
Yazıyorum Ama Hüznüm Belli Olur mu Bu Satırlarda?
Kırık Kalbim Görünür mü?
Anlaşılır mı Çektiğim Hasret?
Zihnimi Meşgul Eden, 
Beni Yavaş Yavaş Eriten Şey Kavuşur mu Açıklığa? 
Bilmem ki Döktüğüm Gözyaşlarım Islattığım Satırlara Can Verir mi... 

Ben Seni Hiç Kandırmadım...
Ne Alışkanlıktın Benim İçin, 
Ne Adı Malum Beklenen..
Ama Başkaydın...
Ve Ben O Başkalığa Aktım...
Doyasıya Sevildin,
Herşeyinle Yaşandın,
Ve Hiç Bitmedin...
Ne Tutkularım Terketti Seni,
Ne Aşkım...
Durmadan Çoğaldın... 
Gözlerimin İçine Girmeyi Bir Tek Sen Başarabilmiştin 
Sayende Çözmüştüm Kalbime Giden Tüm Düğümleri... 
Bundan Dolayı İdi Sana Ait Herşeye Gözlerimin Dalışı...
Ruhumun Senden Önce Hiç Varolmamış Gibi Yapışı...

Ben Seni Hiç Kandırmadım...
Sana İlk "Seni Seviyorum" Dediğimde Hazırdı Yüreğim Senden Gelecek Her Kötüye...
Her Bittiğimi Sandığımda Beni Yeniden Var Edebilecek Bir Aşktı Beklediğim...
Bir Umuttu Sadece, 
Bir Hayal...
Ben Hiç Aşk Olamadım Sende...
Belki Bir Parça Sevgiydim,
Belki de Daha Çok Heves...

Adını Koyamadığım,
Sen Derken Bile Özlediğim, 
Sorgusuz Sualsiz Sevmelerim,
Düşlerimin Çığlığı,
Sakın Alınma Artık Gel Diye Yalvarmayışlarıma,
Gelme Demelerime, 
Bilemezsin, 
Nereden Bileceksin ki 
Yarınsız Sorgularım Var İçimde...
Neden? 
Niçin? 
Nasıl? Diye Sorma... 
Sonuç Olarak;  
Sen Bana Uzak Kalmanın Aslında Birlikte Olmanın Yalnızca Bir Çeşidi Olduğunu Öğrettin...
Çok Sevmişsem Ne Yazar?
Ben Senin Sevdiğin Kadarım...!