Artık Sana Bir Şey Söylemek Gelmiyor İçimden...

Anlamıyorsun Biliyorum,
Ve Hatta Duymazlıktan Geliyorsun...
Ne Sevdiriyor,
Ne de Kendinden Nefret Ettiriyorsun...
Ruhumu Bir Rüzgara Katıp,
Hiç Bilmediğim Diyarlara Gönderiyorsun... 

Seni Unutmadım... 
Her Anımda Sen Vardın... 
Zamana İnat Hep Seninle Yaşadım...
Ve Her Söylediğim Şarkıda Aklımdaydın... 
Ölmek Gibi Bekledim Gelmeni,
Ve Her Gelmeyişinde Yüzlerce Kez Tükendim... 
Zaten Sen Gelmedin ki,
Hep Gittin...
Her Gidişinde İçimden Bir Şeyleri de Söküp Götürdün...
Suçlu Olan Benim Aslında;
Yıkık Dökük Mısralarıma Seni Sığdırmaya Çalıştığım İçin,
Ve Hiç Kabul Olmayacak "Sen" Duasına Çıktığım İçin... 

Kilit Vurdum Artık Sözlerime... 
Hafızamdan Sildim Bildiğim Bütün Şarkıları... 
Avunduğum Bütün Düşleri Unutturdum Kendime...
Ve Gözlerimi Artık Kapatmıyorum...
Çünkü Ne Zaman Uyuymaya Çalışsam O Bilindik Rüzgarlar Esiyor,
Yitik ve Terkedilmiş Sevdam,
Ölüme Mahkum Ettiğin Tutkularım Aklıma Geliyor...

Her Şeyin Bir Sebebi Var Belki, 
Belki de Sebepsiz Sebeplerdi...
Sessiziliğin Rüzgarları Esiyor Şimdi Buralarda,
Sokaklarda Yokluğunun Çığlıkları Yankılanıyor...
Ben Dağılan Parçalarımı Toplayamazken, 
Bir de "Sen" Ağlayışlar Ekledi Yüreğime... 
Senin Olmayışına Tutsağım Şimdilerde...
Gerisi Ayrıntı 
Gerisi Olmayacak...!

Artık Sana Bir Şey Söylemek Gelmiyor İçimden,
Çünkü Söyleyemiyorum,
Çünkü Seni Seviyorum...