Ben hiç aşk olamadım sende

Ben sana ilk seni seviyorum dediğimde,
Hazırdı yüreğim senden gelecek her kötüye...
Her bittiğimi sandığımda yeniden var edebilecek,
Bir aşktı beklediğim...
Bir umuttu sadece, 
Bir hayal...
Sen hiç benim olmamıştın...
Sana hiçbir şey yetmezken,
Sen bütün yolları kaparken,
Kimbilir sen en çok inadımı sevdin belki de...
Bana kapattığın kapıları ısrarla açmaya çalışmamı...
Ben hiç aşk olamadım sende...
Belki bir parça sevgiydim 
Belki de daha çok heves...
Şimdi geriye bıraktığın aşk kırıntılarını süpürüyorum...
Evim dağınık,
Kalbim daha da çok...
Evimi topluyorum da, 
Kalbimi toplayamıyorum...
Her gün mutluluk oyunu oynuyorum,
Akşam olunca maskemi çıkartıyorum...
Neyse boş ver...!
Hak etmiştim aslında...
Hiç kimseye vermediğim kadar değer vermiştim...
 Hiç kimseye göstermediğim ilgiyi göstermiştim...
Hiç kimse için yapmadığım bir şey yapmıştım aslında,
Sevmiştim...!
Ama senin bildiğin sevmelerden değil,
Karşılık beklemeden, 
Hiç bir şey istemeden...
Neyse boş ver...!
Her şeye rağmen güzeldi adının ağzımda ki telaffuzu...
Güzeldi yüreğimde var oluşun...
Gözlerinin yüzüme dokunuşu...
Şehrinde adımlarımın adımlarınla yankılanması güzeldi...