Deniz benim gibi sevdalı...
Güçsüzlüğüm, geceden kalma suretimden,
O sıradan,
Yıldızsız gecelerden,
Karanlık odalarda daha bir özleyişlerimden...
Bazen artıyor yaşama sevincim,
Bazen yok oluyor bir rüzgarla sönen mum gibi...
Bir şeyler eksik galiba,
Bir boşluk var gibi sanki...
Uçurum değil aramızdaki mesafeler,
Ellerin ya da gözlerin değil sorun,
Dokunmakta değil,
Bakmakta...
Durgunlaşma,
Gözlerin düşmesin bu satırlardan...
Ben sana gönül vereli,
İç kırılganlıklarıyla birikti öksüzlüğüm...
Karanlık çözdükçe saçlarımı,
Soldu umutlarım...
Gökkuşağım boğuldu yüreğimde,
Soldu tüm renklerim...
Yarına bakıyorum senli bir umut yok,
Düne bakıyorum senle geçip giden bir yığın umut var....
Yokluğunun tarifini ararken,
Kendimi kalabalıkların yalnızlığına atıyorum...
Ben ne çok sevdim seni...
Adını kendime bile söylerken içim titredi...
Oysa biliyordum ki sen bende değildin,
Gülüşün,
Bakışın hep uzaklardaydı...
Sahi...!
Dinlenecek benim yüreğimden başka bir yürek yok muydu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.