Ten Oyalansa da Can Kanar Biliyorum...

Kısacık Bir Ömrün En Uzun Karesine Sığdırdım Resmini...
Şiirlerime Dokunamıyorum Artık...
Oysa ki Mısralarımdı Beni Ayakta Tutan...
Canım Yandığında Ya da Özlediğimde Seni, Yüreğimdeki Dizelere Tutunurdum...
Şimdi Emanet Bir Ömre Bohçalıyorum Bende Emanet Kalan Sevgini...
Yokluğa ve Boşluğa Sarılıyorum...
Titreyen Parmaklarımın Gözlerine Mil Çekip, Yoluma Devam Etmek Zorundayım...
Ellerim Kör Bakmalı Bundan Böyle Kalemime...
Kağıtlarım Sağır ve Dilsiz Kalmalı...
Yüreğimde Can Bulan Yangındır, Toz Duman Olmuş Devasız Bir Yaradır...!!!
Yangınlarımı Söndürmek Uğruna Nehirleri Taşıyan Başka Elleri Kabul Etmek Yakışır mı Bana Bilmiyorum...
Ama Ten Oyalansa da Can Kanar Biliyorum...
Kan Rengine Boyanmış Günlerimi Aydınlığa Çevirecek Bir Kapı Arıyorum...
O Kapıdan Girip, Bir Daha Ardıma Bile Bakmamak...
Koşar Adım Yaklaşmak Nihai Sona...
Geride Bıraktığım Kaldırımların Her Karesine Adını Yazacak Olsam da Mezar Taşımda Benim Adım Yazacak Farkındayım...
Sen, Sana Kalanlarla ve Benden Sonra Kazanacaklarınla Hayatına Eevam Edeceksin...
Sen Hep Yaşa Sevdiğim...
Hep Mutlu Ol...
Ölümün Yakıcı Zehri ve Dayanılmaz Hüznü Dokunmasın Yüreğine...
Unutma Sakın...
Ben Giderken Senin Payına Düşen Bütün Hüzünleri Can Evime Kilitledim...!