İndirdim Sahnemde Yer Alan Herkesi!
Kendimi Bulabilmem İçin Yalnız Kalmalıyım,
Canımı Yakan, Beni Hıçkırıklara Boğan İnsanlar Olmamalı Yanımda...
Kimi Zaman Hayatın En Uç Noktasında Buldum Kendimi...
Gündüze İnat Yok Saydım Kapattım Kendimi Karanlığa...
Gecelerse Daha Bir Yakın Şimdi Bana...
Umut Bahçesinde Sevgiyle Büyüttüğüm Çiçeklerimde Yok Artık..
Yanımda Olan Sevdiğini Söyleyenlerde Yok...
Elimden Tutup Güç Verenler de Yok...
Kimsem Yok Kendimden Başka...
Yorgun ve Umutsuz İlerlerken Yolumda Her İlerleyişte Kaybettim Değerimi...
Soyutluyorum Şimdi Bu Anlamsız Yaşamdan Kendimi...
Gözyaşlarım Akmamalı Artık Yanaklarımdan...
Yalnızlık Bu Denli Soğuk Olmamalı...
Bedenim Alışmalı Buna Yavaş Yavaş...
Kapanan Kapılar Ardına Yaslandı Şimdi Hayallerim...
Her Darbede Azaldı, Paramparça Oldu Ümitlerim...
Ve Belki de Yok Olmaya Yüz Tuttu Hislerim...
Acıysa Öyle Bir Sarmış ki Bedenimi Hissedemez Oldum Hiçbir Şeyi...
Açılan Yaralarsa Hiç Kapanmadı Zaten...
Giderek Güç Kaybettim Kendimden...
Elde Edeceklerim Bir Yana Kazandıklarım Bir Bir Kayıp Gidiyor Şimdi Ellerimden!
Ne Engel Olabiliyorum Ne de Bırakabiliyorum...
Hayatın En Ücra Köşesinde Ruhumla Bedenim Savaş Veriyor Şimdi...
Alınan Yaralar Yine Silinmeyecek...
Hiçbir Zamanda Kapanmayacak...
Yakacak Canımı...
Oysa Ne Hayaller Büyütmüştüm İçimde...
Tüm Yalanlara, Acılara Rağmen Gülücükler Saçacaktım Etrafıma...
Mutluluğumdan Tattıracaktım Herkesi...
Bir Parça Sevinebilsinler, Birazda Umut Dolsunlar Diye Yanaşıcaktım Onlara...
Kirlenmiş Yaşamlara, Pişmanlık ve Keşkelere Elveda Diyerek Sıfırdan Başlayacaktım Hayata...
Tıpkı Bir Çamur Gibi Bana Yapışan O Yalanları Yok Farzedip Gerçekleri Yaşayacaktım...
Ama Olmadı!
Hayat İzin Vermedi Buna...
Tüm İsteklerime Umutlarıma Rağmen Engel Oldu Bana...
Çıkış Kapılarıysa Kapandı Artık...
Aydınlık, Yerini Karanlığa Bıraktı...
Şimdi Ellerim Soğuk Gözlerim İse Donuk!
Diyorum ki Kendime; Tüm Bunlara Rağmen Yenik Düşmüş, Yok Olmuşsa Ruhum, Bedenim Sağ Olsa Ne Fayda!!
Aynalara Küstü Artık Hüzünkar Yüzüm...
Suskunluğum Doğuştan Değildi Acılarım Gibi...
Doğuştan Hayata Kırıldım...
Yitik Bir Yalnızlığın Sesiydi Ağlayışım...
Acılarımla Şiirlerimi Tanıştırdığım Gün Ben Çekildim Aradan...
Hüzne Sattım Tüm Birikintilerimi...
Aynalar Yüzsüz Kaldı...
Söndüremedim İçimdeki Kafiyeni...
İçimi Faili Yüzün Olan Bir Hüzün Kapladı, Göremedim Baktığımda Gülüşlerimi...
Yüzüm Aynalarda Kaldı...!
Geçip Giderken Öylece Hayatımdan, Sen Bilmezsin Neler Gider Umutsuz Yüreğimden...
Öyle Sessiz Durup Kilitlenir Kalırım, Sen Duymazsın İçten İçe Adını Bağırırım...
Acıtıyor Bana Gelmeyen Yollara Gidişin, Sen Görmezsin Bu Sensiz Kaçıncı Bitişim...
Oysa Bir Ömürlük Sevdaydı Sana Getirdiğim, Ama Umutlarımdı Gecelerde Tükettiğim...
Gidiyorum Diyemem Beklerim Belki Gelirsin...
Ölümü Tadınca Bedenim Bendeki Seni Alabilirsin...!
Topladım Sana Dair Tüm Cümlelerimi...
Vurdum Kapıyı Gidiyorum Senden...
Şimdi Bilmediğim Bir Duvarın Yansımasında Tüm Anılarım...
Gözümün Ucunda İncilmişliklerim Duruyor...
En Sevdiğim Eşyalarımın Arasında Kırgınlığım Uyuyor...
Düğümleniyorum Karmaşık Duygularımla...
Sevdiğim, Sevmediğim Ne Varsa Yığılıyor Hayallerimin Üzerine...
Yalnızlığım Ölüyor Karanlığın Koynunda...
Uyuyamıyorum Düşlerimin İçinde...
Ağlıyorum, Duyuramıyorum Sesimi Yüreğimden Bir Adım Öteye...
Vuruyorum Dalga Misali Hüzün Kıyısına...
Bu Kez Korkmuyorum!
Ama Yine Ağlıyorum...
Belki de İlk Defa, Bu Denli Sessizliğin İçinde Hıçkırıyorum Sensizliğe!
Dağılıyor Her Bir Hücrem Parça Parça Gecenin Üzerine...
Çekiliyor Kanım Yavaş Yavaş...
Hisset!
Dönüyorum Karanlığın İçinde Senden Arta Kalan Yamalı Cümlelerime...
Tükeniyorum Her Harfte...
Ve Bitiyorum "Nokta" Misali...!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.