Bu Kadar Zehirli miydi Aşk?

Bu Gün Canım Hiç Bir Şey Karalamak İstemiyor...
Sadece Susmak Geliyor İçimden... Susmak ve Ağlamak Sakince...
Kalemi Her Elime Aldığımda Kırılıyor... Kağıdı Her Tuttuğumda Buruşuyor... Onlarda Sanki Bana İsyan Ediyor...
Çayımdan Bir Yudum Almaya Kalktığımdaysa Fincan Elimden Düşüp Bin Parçaya Ayrılıyor...
Noktalar Koyuyorum Hayatıma Tek Tek... Sonu Gelmeden Biten Cümlelerimin Yasını Tutuyorum...
Şimdiye Kadar Hiç Yaşamadığım, Tatmadığım Bir Acıyı Sindirmeye Çalışıyorum...

Kaçsaydım Buralardan... Keşke Gözyaşının O Tuzlu Tadını Tatsaydım...
Olmadı! Yapamadım! Ağlayamadım!
Çok Canım Yandı, Ama Bir Türlü Bu Yangının Üstüne Su Döküp Küllendiremedim...
Unutamadım! Beceremedim! Olmadı! Bunuda Elime Yüzüme Bulaştırdım!
Bu Kadar Güçlü müydü? Bu Kadar Bencil miydi? Bu Kadar Zehirlimiydi Aşk?
Bu Kadar Tutkulu... Bu Kadar Ağır mıydı Sevmek?
Sıkıldım Etrafıma Yalancı Gülümsemekten...  Hiç Bir Şey Olmamış Gibi Hareket Etmekten... Unuttum Onu Artık, O Kimmiş? Demekten!

Saymadım, Sensizliğin Üzerinden Kaç Gün Geçti... Saymakta İstemiyorum...
Sen Gittiğinde Güzdü, Ben Kışa Demir Attım... Diğer Mevsimler Bana Yabancı...
Farketmiyor Günlerden Ne Olduğu, Güneş Doğmuş Doğmamış Umrumdamı? Ruhumu Karanlığa Sattım Geçen Zamana İnat...
Tüm Sevğimi Toprağa Ektim Biter Umuduyla...  Bulut Oldum, Gözyaşımla Suladım...
Gam Nöbetleri Tuttum Geceleri... Anılarımı Serdim Yorgan Yapıp Zamana Karşı...
Ve Saymadım Geçen Zamanı... Bir Savaşın İçine Attım Kendimi...
O Kadar Zor ki İnsanın Kendisiyle Yüzleşmesi... İnsanın Kendisini Ezip Geçmesi...
Yaşanmışlıklara Rağmen, İzi Öylece Duruyorken... Acısı Hala Çekiliyorken Çok Zor...

Yüreğimin Feryadı Azalıyor Günden Güne... Duymakta Zorlanıyorsun Bir Süre Sonra...
Yinede Zamana İnat Umudunun Yeşermesini Bekliyorsun Tüm Çabanla...
Ve Asla Unutmak Gelmiyor Aklına... Vazgeçilmiyor...!
Vazgeçemiyor Sevdiğinden...!!!

Hayat Genel Olarak Bayat...
İki Gündür Aralıksız Yağıyor Yağmur... Dört Bir Yan Sırılsıklam...
Ardından Güneş Tebessüm Ediyor Yağmurlu Günlerin Arkasından...
Hayatta Böyle İşte... Gözyaşlarının Ardından Tebessümler Doğar Çoğu Zaman...
İnsanoğlunun Ömrü Boyunca Uğraşıp Didinmesinin Sebebidir Tebessümler...
Yaşamıza Giren Herkes Başta Farklı Bambaşkadır...
Binbir Düşler Ardı Ardına Sırallanır... Umutlu... Umutsuz... Yalan... Gerçek...
Dil Kira Almıyor Dimi Söylediği Her Yalan Kelam İçin?
Düşlerden Oluşan Yalanlarla Süslenmiş Bahçelerde Gezinme Vakti Geliyor Peşi Sıra...
Kısaca Bir İlişkinin Özetidir Sevmeler... Sevişmeler... Gitmeler! Ardındansa Kalan Kırık Düşler...

Kimse Ben Aldanmam Yalana, Kanmam Ona Buna Diyemez... Hayat İnsafsızdır ve Küçük Bir Boşlukta Yakalar!
Hiçbir Şeyde Sonsuza Kadar Sürmez, Bitmeye Mahkümdur... Kainatta Bir Gün Yok Olacak İnsanoğlu Gibi...
Zerreden Kürreye Herşey!
Anlıyorum Bu Hayattta Neden Hep Başlangıç Çizgisine Geri Döndüğümü, Bitiş Çizgisine Bu Kadar Yaklaşmama Rağmen...
Çünkü Gelip Gecici Olduğunu Biliyorum Herşeyin... Her Rüzgara Kendimi Kaptırmamam Bu Yüzden...

Sensiz Yaşayamam... Nefes Dahi Alamam... Başkasıyla Olamam Diyen Sevgililer; Yaşadılar... Nefes Aldılar... Başka Aşklara Yelken Açtılar...
Ve Ben Bana Kaldım Sen Bana Değil...!