Mezarları Çoğalıyor İçime Gömülenlerin...

Sessizliği Var Odamda Yılların...
Bakışlar Boş, Yaşam Boş...
Buruk Bir Acının Hüznü Var Gözlerimde...
İçimde Bir Acı Var!
Sebebini Bilemediğim, Etrafımdakilere Anlatamadığım, En Yakınımdaki Dostuma Söyleyemediğim Bir Acı...
Yüreğimde Bir Kuş Var Çırpınan, Çırpınındıkça Kanatları Canıma Değen, Değdikçe Canımı Çok Yakan, Yaktıkça Acıtan Bir Kuş...

Yazdıkça Bitiyorum...
Sayfa Sayfa Son'a Düşüyorum...
Zamanın Derinlemesine İndikçe Kayboluyor ve Adını Koyamadığım Dehlizlerde Boğuluyorum...
Yine Havada Hüzün Kokusu Var...
İnsanın İçini Yakan, Koku Duyusunu Tırmalayan Bir Koku Bu...
Hava Bulutlu Tıpkı Benim Duygularımın Üstüne Çöken Bulut Gibi...
Bu Sabah Yeni Doğan Güneşle Dertleşmeyi Denedim Ama O da Aniden Benimle Beraber Hüzünlendi Gökyüzü Kararıverdi...
Dinledim Saatlerce Yalnızlığımı Dinledim ve Daha Çok Dertlendim...
Ağlamak İstedim Her Şeye İnat Gökyüzü Başladı Ağlamaya...
Dinledim Saatlerce İçimin Sızısını, Yalnızlığımı Dinledim...
Çok Şeyler Anlatan Bir Sessizlik Var Havada...
Geçen Her Saniye Çok Şey Anlatıyor...
Mesela Hayatta Herkesin Yalnız Olduğunu Anlatıyor....
Karar Verdim Bırakıyorum Hasretimi Yağmurlara...
Çaresizliğimi Rüzgara Teslim Ediyorum Çok Ücra Diyarlara Götürsün Diye... 
Teselli Verircesine Savruluyor Rüzgar, Sanki Emaneti Teslim Alıyor...
İflas Etmiş Duygularımı, Hayata Küskünlüğümü, Yalnızlığımı Teslim Ediyorum Rüzgara...
Yenildiğimi Kabul Ediyorum!
Yoruldum Savaşmaktan, Nedenleri Araştırmaktan, Kovalamaktan, Sevdayı Var Etmeye Çalışmaktan Yoruldum!
Yorgunluğumla Birlikte Kendimi de Bırakıyorum Rüzgara...
Beni Nerede Bırakırsa Güneşin Nerede Doğmasına İzin Verecekse O Güneş Beni Nerede Isıtacaksa Beni Oraya Götürmesine İzin Veriyorum Rüzgara...
Boran Olsa da Kasırgalar Kopartsa da Benim İçimde ki
Yaşanan Fırtınalar Kadar Şiddetli Olmayacağına Göre Teslim Oluyorum Bu Rüzgara...
Benden Tek Kalacak Küzün Kokusu Olacak...
Mutsuzluğumu Kırgınlığımı Bırakarak Gideceğim...

Sevdim Diyen Hep Bir Yanımı Aldı Benden...
Sevdim Dedi Ruh'umu Aldı, Sevdim Dedi Gecelerimi, Hecelerimi, Düşüncelerimi Aldı...
Ben Mevsimler Boyu Büyüyen Emekler Verdim Karşımdakine, Değerler Verdim, Onlar Benden Beni Aldı...
Sevdim Dedi İnandırdı Zarar Vermeyeceğine, Sevdim Dedi İnandım Üzülmeyeceğime..
Ben Sevdim Deyince Değer Veriyordum, Arıyordum, Soruyordum, Bekliyordum...
Sevdim Demek Kolay Değildi ki, Anlasın Bilsin İstiyordum...
Düşünsün, Değerli Olduğunu Anlasın İstiyordum...
Sevdim Diyordum Gösteriyordum...
Öğrendim Acıların Hep Sevdim Diyenlerden Geldiğini...
Değer Verdiklerimizin Bir Kelimeyle Bizi Sildiklerini Beklerken Öğrendim...
Şimdi Gözümde Yaşlar, Gönlümde Aflar Büyütüp Uğurluyorum Hepsini...
Mezarları Çoğalıyor İçime Gömülenlerin...
Giden Gitti Deyip Lanetlemiyorum Bana Bıraktıkları Kederden Dolayı Hiçbirisini...
Ağladım...
Değmezdi Belki Ama Verdiğim Emekler, Beklemeler, Sevgiler Tutamadı Gözlerimi...
Telefondan Silemedim, Sildim Desem de İsmini Gönlümdeki Yerini Boşaltamadım Aldığım Darbelere Rağmen...
Değmediğini Bilsem de Tutamadım Kendimi Ağladım...
En Acısı Değersizliğimi Hissettirenleri Yine de Umursadım...
Yine de Üzüldüm Onların Acı Çektiğini Duyunca...
Yine de Kıyamadım Yaralarımı Kanatanlara...
Okşadım Değersizliğimle Yüreklerini...
Şimdi İnanmak Gelmiyor İçimden...
Kim Sevdim Dese Susuyor Gözlerim, Yüreğim En Sevmiş Olana Bile Tereddütler Ekiyorum Yüreğimden...
İnanmak Gelmiyor İçimden...
Sevdim Diyenden Geliyor Acılar, Sancılar, Umutsuz Yarınlar...
Şimdi Diyorum ki Sevdim Diyen Yıkıyorsa Beni Bu Kadar Sevmedim Diyen Ne Yapar...!

Sevdim Demişti Bir Arkadaşım, Az Önce Onu da Uğurladım...
Yolun Açık Olsun Arkadaşım, Belki Bir Gün Sende Yorulursun...!