Haykırışım Sönen Umutlarıma...!

Bir Yudum Aşkaydı Duyduğu Özlem...
Aşk'ı Düşlediği Saatlerde Bir Yudum Ulaşılmaz Uzaklıktı Hayaline Daldığı...
Yalnızlığının Hırçınlaştığı Yerde Yalnızlığı Huzuruydu, Çünkü Yalnızlığıydı O Yalnız Kaldığı Saatlerde...
Aşk'ı Düşlediği Saatlerde Umutsuzluğun Bittiği Yerdeydi...
Aşk'ı Bir Çiğ Tanesiydi Kalbinde, Onu Düşürmekten Korkarak Taşırdı...
Ve O; Yeminiydi Taşıyacağı Gönül Yüküydü, Hasreti, Özlemiydi...
Aşk'ı Düşlediği Saatlerde Gözlerineydi Duyduğu Özlem...
Bir Anda Şimşeklenen, Bir Anda Yağmurlanan ve Bir Anda Durulan Gözlerineydi...
Neler Anlattığını Anlayamadığı, Belki de Anlayamayacağı Gözlerineydi...
Aşk'ı Düşlediği Saatlerde O Ümitleriyle Gitti, Ümitleri de Gitti ve Ümitleri Bitti...!

Ne Çok Umutlarım Vardı Bir Mum Gibi Yaktığım, Umudumun Işığında Yarınlara Tebessümle Baktığım...
Zamanla Anladım, Yandıkca Eriyen Mumun Işığında Umutlarımda Azalır, Yavaş Yavaş Erir, Biter, Söner...
Elimde Sadece Yalnızlığımın Gölgesinde Kalan Aşık Bir Kalp ve Gözümden Akan İki Damla Yaş...!

Hasrete Mahküm Bir Yüreğe Sahibim...
Yüreğim Acı ve Izdıraplarla Dolu...
Bedenim Yorgun Göz Kapaklarım Aydınlığa Hasret...
Karanlık Geceler Yoldaşım Çelişkiler Sırdaşım...
Ellerim Belki Yorgun, Hatta Dudaklarım da Suskun!
Belki Birazda Düşüncelerim Buruk...
Düş'lerim Kırık, Hayal'lerim Suda...
Kulağımdaki Şarkı Hüzün...
Tebessümden Uzak Yüzüm...
Düşüncelerim Tutarsız...
Ellerim Yorgun Ama Yüreğim Hala Ayakta!
Izdırapla Dolsa da, İçinden Acılarla Dolu Deryalara Aksa da Yüreğim Hala Ayakta...!!!

Bu Gece Haykırışım Sönen Umutlarıma ve Bir de Umutlarımı Söndürenlere...!!!