Hüzünlü ve Umutsuz...
Zaman, Nefes Darlığında Bir Umutsuzluğu Bırakmış Yorgunluklarıma...
Zamanın Boğazına Öyle Düğümlemiş ki Beni,
Yutkunamıyorum Bu Yalnızlığı...!
Birini Sevdiğini Nasıl Anlar İnsan?
Sevmenin Kuralları Var mıdır?
Ya Sözü?
Zorlamayla mı Yerleşir İnsanın İçine,
Yoksa Kendi Kendine Davetsiz Bir Misafir Gibi mi Gelir?
Böyle Gelip Yerleşen Sevgi İstenilince Gider mi?
Kaybetmek İster mi Ya da Sevgiyi?
Yazılanlar,
Söylenenler,
Hissedilenler Kaybolabilir mi?
Söz Geçirebilir mi İnsan Yüreğine?
Fark Etmeden İçine Yerleşeni Fark Ederek Siler mi Yüreğinden?
Peki
İnsanın Canın Acıması,
Hayatının,
En Önemlisi Masum Gülüşlerinin Elinden Çalınması Nasıl Bir Duygudur Bilir misiniz?
Çok Seversiniz,
Aşık Olursunuz,
Hayatınızın Merkezi,
Odak Noktası Haline Getirirsiniz...
Yapmam Dediğiniz Her Şeyi Elinizde Olmadan,
Körü Körüne Yaparsınız...
Sonuç; Kimse Kendi Hayatına,
Yaşamına Bakmadan Sizi Yargılar...
Yaşadığınız ve Belki de Pişman Olmayacağınız
Durumlarda Bile Sizi Bin Pişman Eder,
Cehennem Azabı Yaşatabilirler...
Bitti Dersiniz Ama,
Gururunuzdan Tutun da Kişiliğinizi Unutarak,
Her Şeyi Ayağınızın Altına Alarak Yine Gidip Ondan Medet Umarsınız...
Ve Geriye Yıkılmış,
Kahrolmuş,
Her Bir Parçası Ayrı Bir Yana Dağılmış Bir Ruh Kalır...
Sonra Ah Edersiniz...
Keşke Dersiniz...
Kendinizi Suçlarsınız...
Siz Kahrolurken, O Hayatına Olduğu Yerden Devam Edip,
Sanki Siz Fazlalıkmışsınız Gibi Davranıyor...
Siz Her Gün Geri Dönmesini,
Geri Gelmesini Beklerken O Gününü Gün Ediyor...
İşte O Zaman İnsanın Ruhu Canından Çekiliyor...
Sevdiysen,
Ama Sevilmediysen Acı Çekmek Daha Bir Aşık Ediyor...
Ama Artık Sevmişsindir...
Çok Geçtir,
İstemişsindir.
Lakin, İstemek Yetmiyor...
Her İnsanın Bir Ruhu Var....
İçten Gözyaşları İnsanın Ruhunda Akar Ama Kimse Görmez...
Derin Yaralar Burada Açılır Ama Kan Akmaz...
Çünkü Aşık Olan İnsan Ruhundan Ağlar...
İnsan Diyorum,
İnsanı Ruhuyla,
Kalbiyle,
Duygularıyla Aldatmasın,
Kandırmasın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.