Kimse Benim Seni Yazdığım Kadar Yazamaz, Senin Şairin Olamaz...

Kimilerinin İmrenerek Okuduğu, 
Çoğunun Es Geçtiği,
Yarım Kalan Bir Sevda Masalıydık Seninle...
Belki de Bir Şiirdik Çoğunun Sonunu Getirmek İstediği, 
Ama Bir Çoğunun Sıkılıp Sayfayı Değiştirdiği... 
Yıllardır Piyanoya Hasret Parmaklar Gibiydin Bende,
Dokunmak İçin Bekleşen... 
Hep Bir Fazlalığım Vardı Diğerlerine Nazaran... 
Hep Bir Eksikliğim Var Gibiydi En Fazlanın Bende Olduğu Halde... 
Hep Gibiydik Aslında Biz, 
Kesinleşmedik Sadece...
Seninle Biz İmkandık Aslında. 
Özlem İsminin Harfleriydik Belki de... 
Belki Vuslata Hiç Yakışmayandık. 
Ama En Çok Yaşadığımızdı Vuslat... 
Biz Seninle Konuşamayandık 
Ama Hiç Susmayandık Aynı Zamanda...
Sen Benim İlkharımdın Biteceğini Bilerek Yaşadığım...
Ve Sen En Çok Deli Yanımı Kendinle Buluşturandın... 
Soğuğunda Isınan, 
Sıcağında Yanandım... 
Sen Belki de Bir Düş'tün Gecelerimin İçinde Beliren, 
Ben İse O Düş'ten Uyanınca Deliren... 
Sen Belkide Herşeydin,
Belkide Bir Şey... 
Aşk Gibi Mesela,
Hayat Gibi,
Nefes Gibi,
Sen En Çok Bana Yakışandın Aslında...
Sen Farklı Olandın...
Bütün Şiirlerimin Temasıydın...
Sen En Çok Benim Hayalimdim Kalbimde Yeşeren... 
Bitmeyen Arzularındım Gittikçe Çoğalan... 
Uzaklığındın Varılmayan,
Yakınındım Hiç Ulaşılmayan... 
Ve Sen Benim Öğretmenimdin Acıları Öğreten... 
Ben Aslında Senin Garibindim,
Boynu Büküğün, 
Ezilenindim...
Sebepsiz Susuşlara Gömdün Beni, 
Ardı Sıra Bıraktığı Acılarla... 
Acılar ki Zehir Tadında, 
Zemheri Ayazında...
Herkes Şiir Yazarda , 
Kimse Benim Seni Yazdığım Kadar Yazamaz... 
Kimse Senin Şairin Olamaz... 
Kimse Denizinde Boşa Kürek Çekmeyi Göze Alamaz...
Ve Kimse; Okumayacağını Bile Bile, 
Senin İçin Günlerce Du'a Niyetine Şiir Yazmaz... 
Yazamaz...

Bu Gece de Okumayacağını Bildiğim Şiirler Yazdım Sana... 
Kimseler Bilmeyecek Senin Kim Olduğunu...
Sisli Bir Sırrın İçinde Sır Olup Benimle Yaşlanacak, 
Bu Kalbin İçinde Yaşayacaksın... 
______________________________

Hiç Okumayacağını Bildiğim Hüzün Dolu Mektuplarımdan Sadece Biri...
İçimiden Alıntılar...
Bir Gün Olur da Okumak İster Diye Yazıyorum... 
Belki Beni Anlamak İster Diye... 
Bir Kaç Zaman Önceydi,
Yanımdaydı... 
Yüzüne Bakıyordum...
Her Santimini Ezberlemeye Çalışıyordum... 
Çünkü O Gidecekti... 
Ve Bana Sadece Ezberlediğim Anılarım Eşlik Edecekti... 
Yokluğuna Dayanmanın Tek Çıkar Yolu Buydu Çünkü... 
Merak Ediyorum Gerçek Değil miydi? 
Ellerimi Tuttuğun da Mutlu Olmuyor muydu? 
Gözleri Parlamıyormuydu Her Bakışmda? 
Söylese Keşke...
Ben Söyleyebiliyorum...
O Benim Huzurumdu... 
Ve Biliyorum ki Ne Gözlerim Bir Daha Öyle Parlayacak, 
Ne de Ben Huzuru Böyle Hissedeceğim...
Umarım Bulunduğu Yerde Beni Ona Hatırlatacak Bir Şeyler Vardır... 

Yine Yazdım, 
Çizdim, 
Değiştirdim Durdum Her Bir An'ın Yerini...
Yazdım, 
Değişir Belki Hüznüm de An'ımda Dedim... 
Yaşananlar Değişti, 
An'lar Değişti,
Ben Değiştim, 
Ama Hüzün Değişmedi...
Geçemedi Tutturduğum İnadım... 
Vazgeçmedim, 
Dinmedim, 
Çağladım,
Ama Anlaşılmadım... 
Vazgeçişlerimin Sesini Dinledim, 
Dindirdim Susayışlarımı, 
İçim Susmadı... 
İçim Taşıyor,
Taştıkça da Yazıyorum...
İyi ki Yazabiliyorum... 
En Azından Ruhumun Dolmuşluklarını Buraya Haykırabiliyorum...

Hüzün'den Çalıntı