Hep Yarım, Hep Eksik, Hiç Yazılmamış Şiir Gibi...!

Günler Su Gibi Akıp Gittikçe Geriye Yaşanmamış Çok Şey Birikiyor... 
Bazı Şeyler Güzellikle Sonuçlanmayacak Olsa da Yaşanacak Kadar Güzel Oluyor... 
Bazı Şeyler Takvim Yapraklarında Hiç Yaşanmamış Gibi Saklı Kalıyor... 
Söyleyemediklerini Anlatamaya Yetmiyor Kirpiklerinden Süzülenler... 

Yüzlerce Darbe Görmüş Binden Fazla Kırılmalara Maruz Kalmış; 

Sancısı Büyük Ağrısı Hiç Geçmeyen Kalbinle, 

Bir Rüzgar Eserken Uzun Bir Gecenin Bitiminde, 

Hüzün Dolu Şarkılar Eşliğinde, Gözyaşlarının Nemiyle Anlatıyorsun Yüreğinin Sızısını... 
Mühürlediğin Dudaklarının Sessizliğini... 
Dilinde Susturduğun Şarkıları... 
Yüreğinde Yaktığın Mısraları... 
Bazen Sıcacık, Bazen Ayaza Çalan Bakışlarla Sırtını Yalnızlık Duvarına, Başını Karanlık Gecelerin Bağrına Yaslayışlarını... 

İçinde Büyüttüğün Derin Bir Susuşla Hasret, Özlem Sessizliğe Dönüşene Kadar...  

Sevdanın İsimsiz Mahzenlerinde Vuslat Vurgunu Duygularla

En Kuytu Acıların En Dayanılmaz Sancıların Koynunda,

Karşı Konulmaz, Durdurulmaz Saatlerin Yorulduğu, 

Sessizliğin İçine İçine Yürüdüğü Hüzünler Ruhunu Karanlığa Hapsettiği Cümlelerin Yönünü Kaybettiği Anda,

Durmaksızın Kanayan Yaralarla Dinmeyen Bir Hasrete Mahkum Kalarak, 

Etinle Kemiğinle Paramparça Düşlerle Karışarak, 

Yüreğinde ki Sorular Ağırlaştıkça, 

Kalp Atışların Canını Yaktıkça, 

Cevaplar Ses Vermeyince Seslenişlerine, 

Kalbini Donduran Soğuk ve Gecenin Karanlığına Hapsolmuş Bir Yalnızlıkla Uyumakla Geçmeyecek Gerçekleri Benliğinde Yanan Ateşle Harmanlayarak Vazgeçişlerle Dolu Hikayeni Döküyorsun Kaleminden; 

Hep Yarım...!
Hep Eksik...!
Hiç Yazılmamış Şiir Gibi...!

Bu Bütün Dillerde, Bütün Coğrafyalarda; Tekinsiz Bir Karanlık, Kördüğüm Bir Yol Sapağı...!