Unutma; Yaşanmış Dünler Yürekte İz Bırakır...!

İmkansız Bir Sevdanın Peşinden Soluksuz Koşar Durursun... 
Koştukça Derin Bir Girdabın İçine Yuvarlanıp Gidersin... 
Ne Zaman İlaç Sürer Yaralarına Ne de Derdine Derman Bulabilirsin... 
Gözyaşlarını Kimse Görmesin Ağladığını Kimse Fark Etmesin Diye Yağmurun Yağmasını Beklemeden, 
Günlerce, 
Aylarca, 
Senelerce Çırpınıp Duran Kirpiklerinle, 
Her Gün Biraz Daha Daralan Sevinçlerinle, 
Darmadağın Duygular İçinde, 
Elinde Resmi, 
Dilinde Sevgisi, 
İçinde Sabır Nefesi, 
Ellerin Koynunda, 
Uzayan Susmalarınla, 
Nemli Gözlerinle, 
Ağlayan Kalbinle, 
Ağarmış Saçlarınla, 
Sesleri Duymayan Kulaklarınla, 
Cam Kenarını Kendine Mesken Edersin... 
İç Hesaplaşmaların Duygularına Yenildikçe Geçen Zaman Umutlarını Öldür... 
Ne Sevgin Yeter Kavuşmaya, 
Ne de Kalbin Boyun Eğer Ayrı Kalmaya... 
Sevdiğinin, 
Güvendiğinin, 
İnandığının, 
Sevinçlerini Paylaşıp, 
Hüzünlerine Yandığının, 
Gider Diye Asla Düşünemedeğinin; 
Önce Ellerini, 
Gözlerini, 
Sonra da Sıcaklığını Kaybedersin... 
Kırılınca Kalemin,
Mısraların Aşka Hükümsüz Kalınca, 
Hummalı Bir Göç Başlar Yüreğinde... 
Önce Engeller Koyarsın Yollara, 
Sonra Ayaklarına Zincir Vurursun, 
Unutmak İçin Gidenlere Değil;
Kalanlara Sarılırsın... 
Kahır Dolu Mısralarda Hayallerinle Hesaplaşırken, 
Söyleyemediklerini Fısıldayarak Şiirleri Kanatırsın... 
Sana Kapattığı Kalbinin Kapısında Günlerce Bekler, 
İçerden Bir Ses Gelir mi Diye Umut Edersin... 
Geceleri Pişmanlıkla Kapattığın Gözlerinden Sisli Sabahlara Gözyaşları Taşarsın...
Ayaklarına Vurduğun Prangayı Gözyaşların Islattıkça Çürür Umutların...
Zamana Yalnızlık Sığdırdıkça Var Olmuşluğunu Yok Olmuşluğa Bırakır, Kendini Diri Diri Toprağa Gömersin...
Sonsuza Uzanan Yolda Nereye Gittiğini Bilmeden Yavaş Yavaş Yok Olursun...!
Unutma; Yaşanmış Dünler Yürekte İz Bırakır...!