Aldırma Sonrasına...!

 İnsanın Ruhu Yaşadıklarından Dolayı mı Yaşlanır, 
Yoksa Yaşayamadıkları İçin mi?

Ondan Önce Yaşanmışlıklarımın Ağrıları, Sancıları Bambaşkaydı... 
Gülmek İçin Sebeplerim, Dolu Dolu Kahkahalarım Yoktu...
Ömür Boyu Bir Kafeste Büyüttüğüm Ruhum ve Bedenim Vardı... 
Damarlarımda Çılgın Akan Kan, 
Haz Veren Ürperti, 
Soluk Soluğa Heyecan Olmadığı İçin; 
Ne Özler Ne Yol Gözler Ne de Beklerdim... 
Gönlümde Aşk, 
Gözlerimde Işık, 
Kalbimde Serçelerin Telaşı Olmadığı İçin; 
Hayat Anlamsız, 
Yaşamak Boştu... 
Kimse İçin Ölmez, 
Kimsede Dirilmezdim... 
Akşamın Matemi Çökerken Üzerime, 
Tepeden Tırnağa Hüzne Bulanır, 
Ürkek Ürkek Sığınacak Bir Liman Arardım... 
Ondan Önce; Gizli Gizli Kanayan Yaralarım, 
Ağladıkça Sessizliğe Kaçışlarım, 
Gözyaşlarımda Boğuldukça Kendimden Uzaklaşmalarım, 
Derin Bir Girdapta Kayboldukça Aslımı Arayışlarım Vardı... 
Yaramaz Bir Çocuk Gibi Atmazdı Yüreğim...
Hırçın Hırçın Çarpmazdı... 
Yorgundum, 
Solgundum... 
Prangalar Yemiş Kelimelerimle Susardım... 
Sustukça Kendimle Dertleşirdim... 
Fısıltılarım Duvarlardan Yankılandıkça Daha Çok Dağılır, 
Daha Çok Ağlardım...

Ondan Sonra mı? 
Ay Tutulması Gibi Yorgun, 
Suskun, 
Sancılı, 
Sahipsiz, 
Yankısız, 
Anlaşılmaz Karanlıkta Yüreğim...
Yalnızlık Tekrar Sardı Üşüyen Bedenimi... 
Varlığını Yokluğu Sardıkça Kalbimin Ritmi Azaldı... 
Ruhum Soğuk, 
Ellerim Eskisi Kadar Sıcak Değil... 
Ondan Sonra mı? 
Ondan Bana Kalan Acıları Kalbimde Koyacak Yer Bulamıyorum...!!!
Aldırma Sonrasına...! 
Sonrası Boşluk Ötesi...!!!