İçi Boş, Kalbi Sevgisiz İnsanları Sevmiyorum...!

Kalpte Yara Açan... 
Duyguları Sömüren... 
Umutları Yok Eden... 
Egoyu Ruhunda Barındıran... 
Fesatlığı Göğüs Kafesinde Madalya Gibi Taşıyan... 
Kalp Kıran... 
Gönül Yıkan... 
İçi Boş... 
Kalbi Sevgisiz... 
Riyalı Tebessümleri Ortalığa Dağıtan İnsanları Sevmiyorum...! 

Nedensiz Nedenleri... 
Niyeleri... 
Niçinleri... 
Saatleri... 
Saniyeleri Sessizce Ellerimde Tüketmeleri... 
Bitimsiz, 
Mecalsiz Yürek Çırpınışlarını Sevmiyorum...! 

Sevmiyorum Kalbimin Ümitsiz Atışını... 
Dilime Dizdiğim Tekdüze Kelimeleri... 
Yorgun Bir Gülümseme İle, 
Yüreğimin Ürkek Cümlelerini Ellerimle Sayfalara Dökmeyi... 
Özlemle Yoğunlaşmış  Med-Cezir Düşüncelerimi...  
Elimi Ayağımı Birbirine Dolandıran Titreyişlerimi... 
Uykusuz Geçen Gecelerden Sonra, 
Yorgun, Umutsuz Sabahlarımı...!

Sevmiyorum Uykuya Hasret Gözlerimde, 
Yorgun Gecelerin Uykusuz Görüntüsünü... 
Eski Fotoğraflardaki Anıların,
İnadına Mutluyum Diye Haykırışlarını...! 
Ellerimin Soğukluğunu... 
Gözlerimin Nemini... 

Aslında Çok Kolay Gözlerimin Güldüğünde Herkesi Mutluluğuma İnandırmak...!
Mutlu Anları Çıkmaz Mürekkeplerle Ömrüme Yazmak...!
Kalbimin En Önemli Köşesine Sevgimin En Zirvesinin İzlerini Kazımak
Gözlerindeki Gülüşe... 
Dudaklarındaki Öpüşe... 
Ayrılıklardaki Hasrete Müptela Olmak...
Yüreklere Sığmayan Bir Sevda İle Kana Kana Sevgi İçmek... 
İyikilerimin Sahibini, 
Şükürlerimin Aminini,
Ayazından Üşüdüğümü, 
Hasretinde Yandığımı, 
Müptela Olsam da İmkansızlığa, 
Tenimden Usulca Çekilmiş Ruhumla, 
Dipsiz Boşlukların Karanlığında,
Yaşanmışlıkların Hayaliyle,
Resmini Hayalime Çizerek, 
Kıvranırcasına Özlemek, 
Yollarını Gözlemek,
Hayatın Anlamı Hissedip Ona Hissettirmek Aslında Çok Kolay...