Bir Ruh Kadar Sessizim Şimdi...

Kiripiklerimden Yağmur Boşalıyordu ve Sen Gidiyordun...
Dağlıyordu Her Bir Adımın Yüreğimin En Gizli Köşelerini...
Sen Bakmadan Ardına Savrulan Kuru Yapraklar Estiriyordun Üzerime...
Sen Yüreğimin Kurşunlandığını Ben İse Sensiz Geçecek Günlerin Sayısını Bilemiyordum...
Sen Gidiyordun ve Yer Ayağımın Altından Kayıyor, Düşüyordum...
Ölüyordum...
Görmüyordun...
Sana Gitme Diyemediğim Zaman Ağlıyordum Sessizce...
Gözyaşlarımı Akıtırken Gönlüme, Düşerken Yağmur Taneleri Kirpiklerime Hayalin Vardı Gözlerimde...

Artık Kabullenmişliğin Yorgun Havasını Çalıyorum Şimdi Vurgun Yemiş Satırlarım Son Yıkıntıların Altında Çırpınırken..
Hislerim Yanıyor!
Ve Ben Artık Kaybetmişliğin Ardından Ağlayan Çocukları Oynuyorum...
Neydi Bizi Bu Karanlığın Girdabında Rotasız Bırakan?
Neydi Hislerimizin Dumanını Savuran?
Yok Olmuşluğun Keyifsizliğini mi Sürmeliyim Şimdilerde Yoksa Senin Yok Oluşunun Acısını mı Sindireyim İçime?
Yoksun!
Ve Elimde Kalemim, Son Demlerini Döküyorum Satırlara Teslim Olmuşluğun...
Son Nağmelerini Mırıldıyorum Titrek Dudaklarımdan...
Ve Üşüyen Ellerimle Enkazını Oluşturuyorum Ardında Yıkıntısını Bıraktığın Satırların...
Sen Tutulan El Kadar Sıcak Bir Gerçek, Verilecek Bir Nefes Kadar da Gidicisin...
Tutsam İçimde Öldürecek Bıraksam Uçup Gideceksin...
Sen Enkazından Kurtulamayacağım Kadar da Yıkıntı Bıraktın Ardında...
Ve Ben Kabul Ettim!
Yenildim!
Yok Edildim!
Bir Ruh Kadar Sessizim Şimdi Odalarda Gezinen...

Sen ki; Dünyayı Önüne Seren...
Sen ki; Yalnızlığıyla Barışık Olan...
Sen ki; Hayalleri İçin Yaşayan Kadın, Şimdilerde Yaşadığın Geçmişinin İzlerinin Seni Sürüklediği Bu Dayanılmaz Acı da Ne?
Sen Yüreğini Bir Parmaklığa Kapatmış Aydınlık Yüzü Olan Kadın!
Nerelerdesin Şimdi?
Kayıp mı Edildin, Kendin mi Kayboldun?
Kaybolduğun Yol da Kim Seni Sürükledi Bu Dayanılmaz Acıya?
Sevgiyle Bütünleşen Kalbini Şimdi Niye Dikenler Kaplamış?
Sen İçindeki Tüm Sesleri Havalandıran Sonsuz Güce Sahip Kadın, Şimdi Nerede Senin O Sonsuzluğun?
Sonsuzluğu Nerede Kaybettin ve Yokluğun Nerede Başladı?
Seni Yalnızlığa İten Neydi ki Sen Bunca Zamana Rağmen Kendini Hiç Oradan Kurtarmadın?
Kurtaramadığın Zamanların Zamansız Acılarla Kaplı Olduğunu Niye Bu Kadar Geç Anladın?
Sana Ait Olduğunu Bildiğin Tüm Yalnızlık Tabularında Şimdi Neden Boğuluyorsun?
Bu Denizler Senin Sularındı, Kendi Sularında Neden Dibe Batıyorsun?
Yoksa Taş mı Bağladılar Bir Daha Çıkma Diye?
Yoksa Sürüklendin mi Gelgitlerde?
Aşk Senin İçin Nerede Başladı ve Nerede Bitti?
Dünya Senin İçin Ne Zaman Döndü ve Ne Ara Durdu?
Yalnızlık Ne Zamandan Beri Sana Böylesine Düşman Oldu?
Uyan Artık Uyan!
Uyan; Yoksa Bir Daha Asla Gözlerini Açamayacaksın!
Uyan; Yoksa Kaybettiğin Zamanı Hiçbir Zaman Geri Alamayacaksın!
Uyan;
Uyan Yoksa Olduğun Yerde Öylece Kuruyacaksın...!!!