Garip Bir Telaş...

 Anlatabilmek, 
Yazabilmek, 
Çizebilmek, 
Mümkün Değil! 
Durgun, 
Bir O Kadar da Yalnız Dünyamda, 
Tüm Ümitlerimi, 
Arayışlarımı Zaman Alıp Götürmüş! 
Her Şeyi Yok Ederek Beni Benden Etmiş! 
Oysa Ben Hiçbir Şeyi Delicesine İstemez, 
Kimseyi Kolay Kolay Özlemezdim... 
Umutları Yüreğime Bağlayıp Beklemez, 
Hasrete Anlamlar Yüklemezdim... 
Kalbimin Feryadına Ses Vermez, 
Tüm Benliğimle Kimsede Kalmazdım... 

Görmeden, 
Uzaktan Tüm Ruhunla Bağlanmak... 
Korkmadan Yere Göğe Delicesine Haykırmak, 
Kalbin Her Saniye Adıyla Atarken Yüreğinde Taşımak... 
Tüm Benliğinle Bir Ömür Sadık Kalmak... 
Yüzünü Hayallere Yansıtarak Her Zerresine Aşık Olmak... 
Hayat Can Çekişirken İçinde, 
Hayallerin Enkazında Sessizce Oturmak... 
Bedenin Hiçliğinde, 
Ağlayan Gözlerle Hasrete Umut Sarıp Beklemek... 
Dikenli Bir Yatakta, 
Uyku İle Uyanıklık Arası, 
İnce Bir Sızıda, 
Kıvılcımlar İçinde; 
Sevgiye Aç, 
Yalnızlığa Tok Özlemleri Örselemek, 
Yitik Bir Tebessümle, 
Yaşanamayan Bir Sevdayı İçindeki Zindanlara Gömmek Garip Bir Telaş... 

Oysa, 
Aklının Durduğu, 
Yüreğinin Acıdığı An; 
Bulutlarla, 
Kuşlarla, 
Umutlarla Çağırsa, 
Koşarak Gideceksin Yanına Hiç Utanmadan! 

Ben Sensiz Kalmak İstemiyorum...
Sana Seni Ne Kadar Çok Sevdiğimi,
Ne Kadar Çok Özlediğimi Söylemek, 
Aklım, 
Kalbim, 
Ve Umutlarımla Sendeyim,
Bil İstiyorum...