Gökyüzü Ağlamaklı Çok Zamandır...
Çok Zamandır Keyifsiz Bulutlar Sanki Beni Anlatır Gibi...!
Benim Hüznümü Paylaşır Gibi...
Ellerim Tirtir Titriyor, Anlatmaya Halim Yok...!
Avuçlarım Soğuk Parmak Uçlarım Hissiz...
Mavisini Kaybetmiş Derinlikler Gibi Yüreğim....
Geceler Üzgün...
Uykular Haram...
Sabahlar Yorgun...
Neden Durgunsun? Sorusuna Cevap Aramaktan...
Bunu Sormasınlar Diye Gülümsemekten Yoruldum Gerçekten...!
Keşke Benim İçin Dursa Yaşam Bir Süreliğine...
Kimse Aramasa...
Sormasa...
Merak Etmese...
Önemsemese...
Düşünmese...
Duymasa Hiç Kimse Şair Gönlümü...
Çok Yorgunum...
Beynim, Vücudum, Kalbim, Ruhum Nefes Alamayacak Kadar Yorgun...
Kendime Kalmak İstiyorum...
Bir Ben Dinleyeyim Beni İstiyorum...
Aramasın Sormasın Hiç Kimse...
Çalmasın Telefonum...
Hiç Bir Şey Duymak İstemiyorum...
Tüm Ruhum Bu Duygularla Can Çekişirken Yeryüzünden Silinsem Hiç Olmamış Gibi...
Sonra Tekrar Sevebilsem Kendimi...
Kendimi Tekrar Tanıyabilsem...
Artık Tüm Avuntum, Upuzun Bir Yol Dediğim Bu Hayatta Gitgide Ağırlaşan Boynu Bükük Yalnızlıklarım ve Dinmeyen, Dindirilemeyen Gözyaşlarımın Ardındaki Saklı Canım...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.