Bu Sana Son Susuşum!

 İyi Değilim Aslında! 
Bitmek Bilmeyen Bir Sızı Var İçimde, 
Kıvrandırıyor Sancısı! 
Çok Yoruldum Yaşanmış ve Yaşanamamışlıkları Anlatmaya Çalışırken, 
Duygularımın Sorgulanışlarından! 
Kısaca; Varlığımdan Yorgunum! 
İçimin Zindanlarında, 
Çaresiz, 
Kırılgan, 
Sisli Bir Ufuk Gibiyim, 
Ömrüm Sanki Hayat Kırıklığı! 
Kırılıp İncinen Kalbim Sızılarda... 
Hayallerimi Bırakmışım Ya Karanlığa? 
Önce Ağlıyor, 
Sonra Kanıyorum! 
Köreltmişim Ya Ne Varsa Ömrümde! 
Çorak Topraklar Gibi Yüreğim, 
Ayaklarıma Batıyor Kırgınlıklarım! 

Seni Yazamayan Kalemim, 
Sevdiğini Söyleyemeyen Dilim, 
Yağmayan Yağmur, 
Doğmayan Güneş, 
Esmeyen Rüzgar, 
Sana Bakamayan Gözlerim, 
Sesini Duyamayan Kulaklarım, 
Sana Yürüyemeyen Ayaklarım, 
Sana Uzanmayan Ellerim, 
Yarınlara Uyanamayacak Uykularım İçin, 
Kimsenin Umurunda Olmayan, 
Düşünülmeyen, 
Ardından Ağlanmayan, 
Aranmayan, 
Hiç Kimsenin Varlığı Olamayan Ben; 
Bir Omuza Başımı Koyup, 
Susarak 
İçimden Çığlık Çığlığa Ağlamak İstiyorum!

Kimsenin Haddi Değil Yaşanmışlıkları Sorgulamak! 
Kimsenin Haddi Değil Seni Bana Unutturmak! 

Artık Dinginliğini Yitiren Fırtına Gibi Hissediyorum Kendimi... 
Siyah Beyaz Yalnızlıklarımda, 
Eksik Kalarak; 
Umuda, 
Hayata, 
Yaşama Dair Ne Varsa Her Şeye Susmak,
Nefessiz Kalmak Gibi...
Korkuyorum!
Ölümün Kıyısında, 
İçimin Tenhalığından! 
Keşke Son Nefesime Kadar Nefesini Soluyarak, 
Ömrümün Son Sayfasına Adını Yazabilseydim! 
Sensizken Bile Seninle Sınanmam; 
Ya Bir Vebalin İmtihanı, 
Ya da Aşkın En Yüksek Mertebesi! 

Evet, 

Gerçekten Çok Yorgunum! 

Bedenimden Seni Çıkartıp Atamamaktan... 

Her Nefeste Sıcaklığını Hissetmekten... 

Yine, 

Yeni,

Yeniden Duygu Selinde Boğulup,

Hayalinle Gönül Eylemekten! 

İlk Günkü Gibi Hala Kördüğüm Sevdam! 

Ölüme Terk Ederek Hayallerimi,

Kalemim Sükut Ediyor Yüreğinin Sesine! 

Yorgun Gönlümün Bu Sana Son Susuşu... 
Benim Tanıdığım Sen, 
Bir Kadının Ömrü Kanatan Biri Olmamalısın!