Yeter Artık!

 Kalbimde Değişmeyen Hüznümle, 
Ne Şu Dünyaya Sığabildim, 
Ne Güzel Bir Hayale Sığınabildim... 
Ne Zaman Deniz Olsa, 
Köpürmeye Başlasa Yüreğimin Mavisi, 
Kimse Bakmadı Gözlerimdeki Derinliğe... 
Kimse Anlamadı Suskunluğumun İçimdeki Haykırışı... 
Hissetmedi Ruhumdaki Yanığı! 
Bir Bir Yaktılar Şiirlerimi! 
Darağacına Asarak, 
Öldürdüler Yeşermeye Yüz Tutmuş Kalemimi! 
Söktüler Kalbimi Yerinden, 
İncittiler Ruhum Derinden! 
Gönül Evimi Talan Ederek, 
Mutluluğumu Pahalıya Ödettiler! 
Ateşten Çemberler Örerek Etrafıma, 
Duygularıma "Sus!" Giydirdiler! 
Ne Yürek Bıraktılar Geriye, 
Ne de Yaşanacak Bir Aşk! 
Oysa Ne Kolaydır Bir Gidişte Yok Oluş! 
Bir Yürekte Kül Oluş! 
Bir Kalpten Sorgusuz Sualsiz Kovuluş! 
Yazdıklarımı Karalıyorum Şimdi, 
Silmeye Kıyamamadıklarımı Buruşturup Atıyorum!

Yoruldum Artık, 
Yeter!
Laf Olsun DiyeBir Şeyler Sormaya Kalkmayın! 
Zaten Kendimden Bıkmışım, 
Ruhumdaki Yükten Yorulmuşum, 
Yüreğimi Daha Fazla Yormayın! 

Ah!  
Kimi Zaman Kendimi Bulduran,
Kimi Zaman Deli Bir Sevdada Beni Delirten Kalbim! 
Ne Çok Hor Görülmüş, 
Ne Çok Hırpalanmışız! 
Ben Üşümüşüm,
Den Yanmışsın Ama
Dengine Düşememiş İşte Bahtımız!

Ah Kalbim! 
Sende mi Susuyorsun?
Ama Biliyorum Sen de Kendi İçinde Bir Yerlerde Kanıyorsun! 
Uzatsa Elini, 
Bir Tutsa, 
Kurtulacağız Belki de!

Ah Kalbim! 
Bak, 
Yine Aklımda Dolaşıyor Yazılmamış Bir Şiirin Fısıltıları! 
Yeter Artık!  
Sus!
Sarıp Sarmalayıp Kendimi,
Acıyan Yanlarıma Üfleme Zamanı!