Sevmek Tutkudur...

Sevmek Tutkudur, 
Sonu Görünmeyen Dipsiz Bir Kuyu... 
Sevince Umutları Oluyor İnsanın, 
Hayalleri Oluyor... 
Yüzündeki Mutluluk Işığı, 
Ellerindeki Hasret Kelepçesi İle, 
Kalbine Bir Tutam Özlem, 
Bir Tutam Hasret Basıyor... 
Çok Kez Haykırıyor Sevdiğini, 
Ama Sevilen Dönüp Ardına Bakmıyor... 
İşte O An Titriyor Duygular... 
Umutlarını Taşımıyor Gözyaşları... 
İçinin Nehirler Tersine Aktıkça, 
Ruhunda Fırtınalar Kopuyor, 
Sığınacak Bir Liman Bulamıyor... 
Issız Bir Mum Işığı Aksinde, 
Nedensiz Bir Gülümseme Sarıyor Çehresini... 
Karanlığı Yırtıyor Sessiz Çığlıkları... 
Bir Teselli Arıyor...  
Bir Umursayış, 
Bir Gülümseyiş... 
Onu Sevmeyi Ona Çok Görüyor Ya? 
Gülmüyor Biraz Olsun Yüzü... 
Sevilenin Sözünde,
Gözünde Olmadığın İçin, 
Özlediği,
Çılgınlar Gibi Sevdiği,
Satır Satır Okuyup,
Desen Desen Dokuduğu O Değil Ya?
Alıp Götürmüyor Onu Yaşadığı Çıkmazlardan...
Ellerini Isıtmıyor Ya Sıcacık Avuçlarında?
Kayboluyor Umutları...
Sevgiyi Yasakladığı Gönlünü Yargılayıp
Yalnızlığın Kuytularına Atıyor... 
Oysa Bir Deniz Olsaydı, 
Dalga Dalga Çarpsaydı Gönlüne...
Her Dalgada Biraz Daha İşleseydi Yüreğine...
Rüzgar Olup,  
Saçlarını Okşasaydı,
Zor Yollarda Birbirlerine Yoldaş Olur, 
Adımlarını Birlikte Atarlardı...
Delicesine Severek Birbirlerini, 
Sonsuza Dek Birlikte Olurlardı...