Kelimelerin Kifayetsiz Kaldığı An'dır...
Aslında Kelimeler Uçuşuyor Etrafımda, Yazacak Çok Şey Varken Neden Boğazıma Bir Bir Kelimeler Diziliyor?
İçim Bir Roman Yazacak Kadar Doluyken Neden Dökülmüyorlar Kalemimin Ucundan?
Neden Her Yazmaya Kalkışımda Derin Derin Acılar Çekiyorum?
Neden Gözlerim Dolu Dolu Oluyor Gözbebeklerimde Şimşekler Çakıyor?
Neden Onu Her Düşündüğümde Gözlerimden Ateşten Damlalarla Süzülüp Yüreğimi Yakıyor?
Neden Ben Unutmak İstedikçe Yüreğimin Yolları Hep Ama Hep Ona Çıkıyor?
Unutamadığım...
Adına Binlerce Satırlar Yazdığım...
Ne Kadar Çabaladıysam Yüreğimden Seni Söküp Atacak Gücü Kendimde Bulamadım...
Yüreğimde ki Sevdamın Zincirleriyle Öylesine Bağlanmışım ki Sana Bir Türlü Ayrılamadım...
Deli Deli Estin Hep Gönlümde Fırtınanı Bir Türlü Dindiremedim...
Bir Destan Yazar Gibi Gündüz Gece Hep Seni Yazdım Hem Yüreğime Hem de Yüreğim Dediğim Bu Blog'a...
Seni Ne Kadar Çok Sevdiğimi Anlatmaya Çalışsam da Kelimeler Hep Yetersiz Kaldı...
Sensizliği Yazmak ve Sensiz Yaşamak O Kadar Zordu ki; Kelimelere Sığdıramadım Sensizliği, Tarif Edemedim Sana Olan Hasretimi...
Çünkü Benim Hasretim Anlatılamaz, Kelimelere Sığmazdı...
Şimdi Bir Kelimeye, Bir Dizeye, Bir Şiir'e Sığmayacak Kadar Ağrılı Harflerim...
Acılar Kalbime, Yüreğim Gövdeme Sığmıyor!
Yerlerde Sürünürken Ruh'um, Dünyalık Bedenimin İçinde Acıdan Kıvranıyor...
Düğümleniyor Boğazım...
Titriyor Ellerim, Yüreğim...
Yüreğim Söz Dinlemiyor...
Gözyaşlarım Dinmiyor...
İçimde Sonbahar Ayazlarını Taşıyorum...
Yüreğimde Kor Ateşler Alev Alev...
Sanki Bütün Yağmurlar Yüreğime Yağıyor...
Yüreğim Seninle Öyle Dolu ki, Sensiz Nefes Alamıyorum...
İçimdeki Çocuk Yok Artık, Yüreğim Issız Kaldı, Yeri Boş...
Sana Yazacağım Başka Kelimelerim Kalmadı...
Seni Daha Önce de Defalarca Yazmıştım Ama Bu Kez Bir Daha Yazmamak Üzere Şimdi Hangi Satırdan Başlasam Susmaya?
Bundan Sonra da Senin Sevdanla Yanan Bu Yüreğimle Harf Harf, Hece Hece, Cümle Cümle Hep Seni Yazacağım...
Yüzlerce, Binlerce Kelimeleri Sırtına Yükleyip Seni Yüreğimdekileri Bundan Sonra Sulara Yazıp Sulara Anlatacağım...
Sevdamdan Yana Kelimelerim Bundan Böyle Anlamsız Kalmayacak...!!!
Bir Avuç İçi Sıcaklığında Yaşamayı Umarken Duvarların Soğukluğu Düşüyor Üstüme...
Canım Çıkmaya Çalışıyor Ben Tutmaya Çırpındıkça...
Her Tarafımda Yokluk Esiyor...
İçimde Bir Yer Hep Beni Sana Doğru Çekiyor...
Bir Yağmur Damlası Daha Düşüyor Kirpiğimin Ucuna...
Darmadağan Oluyorum...
Bütün Harflerim Sende Çoğalıyor...
Sızıma Sızın Değiyor...
Artık Özledim Demeye Dilim Varmıyor, Ya Sen Acıtıyorsun Ya da Sensizlik...!
Hadi Sevgili Bana Yokluğunu Öğret Avutmaya Çalışmadan Yüreğimi!
Ben Yokum Artık, Sen Yoksun, Biz Yokuz, Olmayacağız Hiç De!
Hep Kara Kışta Üşüyecek Yüreğin, Baharı Tadamayacaksın ve Uyuyup Kalmayacaksın Kollarımın Arasında De...!
Hadi Bana Şimdi Umudu Öğret Sevgili!
Umudu ve Umud Ederek Yaşayabilmeyi Öğret...!
Öğret Bana Hasretle Yaşamayı, Sensiz ve Nefessiz Yaşamayı...
Öğret Bana Acılara Dayanmayı...
En Önemlisi de Seni Unutmayı Öğret Bana...!
Öğret Sevgili Öğret!
Öğret ki Seni Çabuk Unutayım...!!!
Ağlayan Bir Yürekten Ç/alıntı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.