Bir "Elveda" Diyebilseydim...

Ve Akşam...
Bilinmeyen Bir Zaman Diliminin Tam Ortası,
İşte Tam Bu Saatte,
Uçurumun Uç Yerinde,
Öylece Bir Şeyleri Bekliyorum;
Belki Bir Ses,
Belki Bir Rüzgar...
Gözlerim Islak ve Kapalı,
Bilincim Geçmişin Bir Yerinde,
İyiyle Kötünün Birleşme Noktasında,
Bütün Tezatlıkların Tam Ortasında...
Korktuğumu Sandığım Karanlıklarla,
Gördüğümü Sandığım Rüyalarla,
Hiç Bilinmeyen Bir Denklem Karmaşıklığı,
Sessizliğin Şarkısı,
Korkuların Sancısı...
Benimsenmiş Bir Kederin Benliğinde,
Tensel Bir Dokunuşun Saflığı,
Ya da Umutsuz Ağlayışı...
Bu Yıkıcı Depremler,
Ne Çok Korkutuyor Bedenimi,
Ürpertiyor Ruhumu...
Ağlıyorum,
Mevsimlerce Ağlıyorum,
Ağladıkça Kaçıyorum Gülümsemelerden,
Ve Depremler Oluyor Bedenimde,
Elveda Ürpertileri...
Ne Çok Korku Biriktirmişim Böyle,
Ne Çok Acı, 
Ne Çok Çaresizlik...
Anlatmak İstediğim Onlarca Şey Var İçimde,
Ama Zaman, Hiçbir Zaman Yetmeyecek Biliyorum...

Keşke Beni Ben Olarak Görebilseydi...
Ruhumun Yüzüme Yansıyan Aynasından Bakabilseydi,
Sorgulamadan, 
Yargılamadan,
Sadece Beni Ben Olarak Anlayabilseydi...
Dinleseydi Hayatımın Masalını,
İncitmeseydi, 
İnanmışlığımı İnançsızlığa Çevirmeseydi...
Yaramı Sarsaydı Şefkatle,
Kabuklarını Acımasızca Kaldırmak Yerine...
Uzatmışken Ellerim Ona,
Beni Kaldırdığı Yerde Bırakmasaydı Keşke...
Şimdi Gel Desem, Duyar mı Çığlığımı? 
Kal Desem, Anlar mı Yalnızlığımı? 
Kolay Olsa O Olmadan Yapabilirdim,
Dayanabilirdim Çekip Gitmesine,
Ve Belki Sevebilirdim Karanlığı,
Ama Yokluğu Hançer Yarası, 
Ölüm Sancısı... 
O ki Vazgeçişlerimin, 
Kayboluşlarımın, 
Yapayalnız Gecelerimde ki Amansız Gözyaşlarım... 
Ben ki Onu, Yalnızlıklarda, 
Karanlıklarda Sevmişim... 
Yağmurlar Yağarken Üzerime Bomboş Sokaklarda, 
Kaldırımlarda Ararken Kendimi, 
Ellerinin Gölgesine Değmişim...
Ben ki Onu,
Bulmadan Sevmişim...
Bir Adım Var mı Benim?
Bu Sadece Bir Rüya mı?
Yoksa Yüreğime Vuran Rüzgar mı?
Çok Sustuğundan mı Tanıyamadık Birbirimizi? 
Şimdi Biz Neyiz Sorusuna Verilecek Bir Cevap Bulamasam da; 
Biz Onunla Birbirlerini Çok Seven, 
Ama Duyguları Yorulmuş İnsanlardık...

Bir Gün Geri Dönerlerse Eğer
"Sevmiyorum Seni" Diyemem...
Gizleyemem İçimdeki O Büyük Sevgiyi...
Yalan Söyleyemez Gözlerim,
Ama Ya Ruhum...! 
Yoktur Artık...
O Gelmiştir Ama,
Ruhum Çoktan Gitmiştir Uzaklara...
Bulmuştur Onu Sonsuz Yalnızlıklarda...
                    ________________________

Gözyaşları,
Umutlar,
Sevinçler 
Nefretler,
Üzüntüler,
Hepsi Geçer Gider...
Ya Anılar?
Onlar Ya Yüreğimizin En Derinine,
Ya Göz Pınarlarımıza Takılırlar,
Ya da Sararmış Resimlere Mahkum Olurlar...
İlk Haykırış Son Nefese Döndüğünde,
Anılar Kalır Sadece...
Sonra Alır Yerini Sevenlerin Yüreğinde...
Taşıyamıyor Artık Ayaklarım Bedenimi...
Perdeleri Bir Açabilseydim,
Şu Yataktan Bir Kalkabilseydim,
Uzanabilseydim Masadaki Resmine,
Son Kez Bakıp Gözlerine,
Bir "Elveda" Diyebilseydim,
Başka Bir Şey İstemezdim...