Herkes Bir Gün Gider, Gitmeyen Sadece Annedir...

 Hayat Kocaman Bir Kuyu! 
Ne Dibi Bulunuyor, 
Ne de İçi Görünüyor... 
Hayat Kelime Kelime Eksilen, 
Yarım Kalmış Cümle! 
Ve İnsan Eksile Eksile Öğreniyor Hayatı... 
Acımadan, 
Kanamadan, 
Sancılı Ağrılar Çekmeden, 
Hayalleri Islanmadan, 
Düşlerine Don Vurmadan, 
Kaldırım Taşlarının Altına Hüzünlerini Saklamadan, 
Özünde Karanlıklar Barındırmadan, 
İçinin En Ücra Köşesine Umutlarını Bırakmadan, 
Yalnız Kalmayı, 
Acılara Karşı Duvar Gibi Durmayı Öğrenemiyor... 

İnsan Eksile Eksile Öğreniyor Hayatı... 
Yarınsız Sabahlara Gözlerini Açmadan, 
Kelimeleri Düğüm Düğüm Boğazına Takılmadan, 
Suskunluğu Dudaklarını Kanatmadan, 
Gözyaşlarını Avuçlarına Sığdırmadan, 
Ruhunun Derinliklerindeki Çığlık,
boşluklarda Yankılanmadan, 
Acılar Bedeninde Volta Atmadan, 
Eksildikçe Çoğalmadan, 
Çoğaldıkça Eksilmeden, 
Sol Yanı Acımadan, 
Umutların Yara Almadan, 
Dil ile Dudağı Arasındaki Sessiz Harfleri
Yutmadan,
Olgunlaşamıyor... 

Hayat Öğretiyor İnsana Haddini Bilmeyi! 
Yürekleden Kimliksiz Cenazeler Kaldırdıkça, 
Kelimeleri Ayaklara Dolar
Susturur Dilleri,
Zincire Vurur Ayakları,
Tüm Duyguları... 
Her Şeyin Yalan,  
Her Şeyin Sahte Olduğu Bir Dünyada, 
Gerçekleri Bulmak Öyle Zor ki... 
Ama Sevda Düşmüş İse İnsanın Yüreğine,
Bakışları Yeniden Canlanır... 
Tüm Karanlıkları Maviye Boyanır... 
Sevdiği İnsanla Birlikte,
Acıları Şah Damarından Atar,
Umut Kelepçesini Bileğine Takar... 
Artık Kara,  
Fırtınaya, 
Borana Karşı Dimdik Durmaya Hazırsın Ya?  
Sitem Dolu Şiirlerin Yerini Mutlu Şiirlere Bırakır...  
Kelimelerle Yüreğindeki Sızıyı Hafifletir... 
Artık Yüreğin Onun Aşkıyla Dolup Taştığı İçin Heyecanlı, 
Ellerin Ona Dokunduğu İçin Sıcak,
Gözlerin Onu Gördüğü İçin Güzeldir... 
Sen Yine de Unutma! 
Herkes Bir Gün Gider, 
Gitmeyen Sadece Annedir...