Bir Nefeslik Koku Ömürlük Sevdan Olur…

 Aşk Kendiliğinden, 
Sevgi Vakitle Oluşur... 
İnsan Bu Ya? 
Ne Gelenle Çoğalır, 
Ne Gidenle Azalır... 
Unutulmayan Şeyler Her Zaman Vardır... 
Mesela Yenilgiler, 
Yanılgılar, 
Alabora Olmuş Kalpler, 
Bulutlu Gözler, 
Bitmiş Umutlar, 
Sancıyan Yarınlar... 
Mesela Gecenin Koynunda Saklanan Pişmanlıklar, 
Kursağa Batan Mutsuzluklar, 
Elleri, 
Gözleri, 
Yüreği Yabancı İnsanlar... 
Unutulmayan Şeyler Her Zaman Vardır... 
Mesela Tüm Mavileri Griye Boyayanlar... 
Varlığında Yokluğuyla Yaşatanlar... 
Dakikaları Yıllara, 
Yılları Hasrete Dönüştürenler... 
Unutmayın! 
Bitti Sanıldığı Yerde, 
Küllerinden Yeniden Doğar Umutlar... 
Aldırmayın! 
Geçer! 
Çünkü İnsana Yanmayı da, 
Kül Olmayı da Aşk Öğretir...  
Ve Sonunda Senin Olmayan, 
Senin İçin Atmayan Kalbi, 
Yük Gibi Taşımaz... 
Mücadeleyi Bırakır... 
Unutursun! 
Biri Gelir, 
Bakışı, 
Gülüşü, 
Duruşu İle,  
Kalbinin Ritmini Değiştirir... 
Damarlarından Sevda Akar... 
Ansızın Bir Rüzgar Eser, 
Dağıtır Saçlarını... 
Bir Nefeslik Koku, 
Bir Ömürlük Sevdan Olur… 
Onun Gözleri, 
Onun Sözleri, 
Ve Onun Yüzü Olmadan, 
Onu Görmeden, 
Duymadan Yaşayamazsın... 
Öyle Mutlu Olursun ki, 
Kazandığın Kaybettiğine Değer... 

Her Şey Zamanını Bekler... 
Tuvalindeki Tüm Renklerin Çalınsa da, 
Hayal Kırıklıklarına, 
Yıkılan Hayallerine Rağmen, 
El Salla Seni Acıtan, 
Sancıtan, 
Ağlatan Her Şeye... 
Güçlü Ol! 
Dik Dur! 
Susturma Ellerini, 
Gözlerini, 
Yüreğini ki, 
Griler Dolmasın Avuç İçlerine... 
Koynuna Girmesin Umutsuzluklar... 
Zaman Öğütmesin Hayallerini... 
Saçlarına Huzurun Parmakları Dolansın... 
Biliyorum! 
Çok Aldanmış, 
Çok Yanmış, 
Çok Düşmüşsün... 
Sen Yine de Diline Prangalar Vurma, 
Gözlerine Mil Çekme ki,  
Alabora Olmasın Omut Gemilerin... 
Unutmak Yüreğinle Başa Çıkmak Demektir... 
Yokluğunda Yaşabilmek, 
Kendi Kendine Yetmektir... 
Hadi!
Koynuna Giren Yalnızlığa İnat, 
Düştüğün Yerden Kalk! 
Sevdayı Maviye... 
Aşkı Kırmızıya... 
Umudu Beyaza Boya...
Hadi, 
Yapabilirsin!