Sormadın, Sorsaydın Anlatırdım...!

Sormadın...! 
Sorman, 
Az da Olsa Merak Etmen Gerekmez miydi Suskunluğumun Sebebini? 
Sorsaydın, 
Zaman Kırıntılarından Bir An Olsun Bana Ayırabilseydin, 
Anlatırdım... 
Ama İstesen de Anlayamazsın Bu Saatten Sonra...! 
Kendimi Anlatabileceğim Tek Bir Kelime Bırakmadığın İçin, 
Yürekten Kutlarım Seni... 
Hayret...! 
Nasıl da Anlamsızlaştırdın Beni...! 

Boş Ver...! 
Sahip Olduğum Bütün Acılar Benimdi Değil mi? 
Güçsüzlüğümle Tüm Korkuları Yaşayıp, 
Yüzleşmesi Gereken de...! 
Artık Söyleyeceğim Hiçbir Şey Yok...! 
İstediğim, 
Beklediğim, 
Tutunmak İsteyip Tutunamadığım Ne Varsa, 
Tümü Dünde Kaldı...! 

Boş Ver...! 
Donuk Yüreğim, 
Buz Kesmiş Suretimle, 
Ömrün Kıyısında Terk Edilsem de Kaderime, 
Her Gün Bir Zincir Daha Ekleyip Hüzünlerime, 
Sarıp Sarmalarım Üşüyen Yalnızlığımı...! 
Çünkü Ben, 
Herkesten Daha Cesur, 
Zoru Başaran, 
Hayatın Bile Yıkmayı Başaramadığı Bir Kadınım...!