Neyi Kaybediyoruz?

Şiir;
Ruhun İçinde ki Fırtına,
Bazen Issız, 
Bazen Yakıp Yıkan...
Ve Gece,
Şairlerin Mabedi,
Kimsesizliğin,
Gizli Sevişmelerin Ev Sahibi...
Bazen Mehtaplı Gecelerdir Huzur Buldukları,
Bazen Zifiri Karanlıklar...
Suskunluğun İçinde,
Gecenin Sessizliğinde Onu Düşünmek,
Sabaha Gözlerini Açtıklarında Benliklerinde Onu Hissedebilmektir Onlar İçin Yaşamak...
Zifiri Karanlık Gecelerde, 
Güneşin Doğmasını Beklerken, 
Korkuları Gel-Gitlerdeyken,
Duyuları Duygularına Karıştığı Yerde,
Kokusuna Sarılır,
Sokulurlar İyice Sevdiklerinin Sıcak Tenine, 
Sığınacak Sevgi Limanları Ararcasına...
Ve Onlar Hep Hayallerde Yaşarlar Sevdiklerini...
Umutlarını, 
Aşklarını,
Acılarını, 
Hüzünlerini,
Sevgilerini...
Duyguları Kan Ağlarken;
Hasretleri Sel Olup Geceye Taşarken;
Damla Damla Erirler...
Sevdikleri Zamansız Zamanlarda Çıkar Karşılarına,
Habersizce Gelip Kurulurlar Göğüslerindeki Derin Boşluğa,
Ve Onlar Sarılırlar Yüreklerinden Akan Sıcaklığa... 
İniltiler Yükselir Yüreklerinin Unutulmuş Sokaklarından... 
Çoğaldıkça Feryatları Sahipsiz Sokaklarda,  
Gerçek Olur İmkansızlık...
Ruhlarını Hapseden O Büyük Boşlukla Öyle Zordur ki Savaşmak, 
Yüreklerinde Tatlandırmak Acıları...
Daralır Zaman,
Günler Daha da Kısalır,
Koşarak Geçerler Karanlıklardan,
Adına Umut Dedikleri Ne Varsa Tükete Tükete,
Tükene Tükene İlerlerler...
Düşerler Hüznün Uçurumlarından, 
Kederin Karanlık Kuyusuna...

Yazmaktan Çok Daha Zordur Bir Acıyı Yaşamak,
Bir Asra Sığacağına İnanamadığımız Duyguları Küçücük Bir Ana Sıkıştırıp,
Yarım Asırlık Kederi,
Hüznü,
Gözyaşını Bir Sayfaya Sığdırmak...
Unutamıyor Aslında İnsan; 
Unuttuğunu Zannediyor Yalnızca...
Ne Siliniyor Açılan Aşk Yarası Göğsünde,
Ne de Duruyor Kanaması Ömrü Boyunca...

Kaybediyoruz; 
Gerçek Anlamda Hiçbir Şeye Sahip Değilken Neyi Kaybetmek? 
Bir Çukurun İçinde Debelenmekten; 
O Çukurda Bir Ömrü Geçirip,
O Kuyuda Kalmaktan Başka Bir Şey Değilken Hayat; 
Neyi Kaybediyoruz?
Ya da Kaybetmiş Sayılıyoruz?
Hadi Diyelim Kaybettik,
Ama Neyi?
Kendimizi mi?
Umutlarımızı mı?
Yoksa Düşlerimizi mi? 
Kaybımızın Adı Ne? 
Eğer Kaybettik Diye Ağlıyorsak, 
Gözyaşlarımız Islatıyorsa Kirpiklerimizi, 
Bu Yenilginin Acısından Değil ki, 
Yalnız Kalmaktan da Değil,
Onun Artık Bizimle Olmadığını,
Olmayacağını Bilmekten, 
Ve Yenilginin Yükünü Taşımanın Ağırlığından da Değil; 
Bunun Tek Bir Cevabı Var;
Hayat Boyunca Debelenmeleri Sonucunda Bir Elin Kaybına Duyulan Özlem, 
Duyulan Üzüntü, 
Ve Yerini Dolduracak Başka Bir Elin Olmayacağını Bilmenin,
Hissetmenin Hüznü,
Hepsinden de Önemlisi;
Beklenen Elin Kendini Avutmaktan Başka Bir Şey Olmadığını Anlamanın Acısı... 

Biz Hep Aradık,
Ama Kendimizi Bulamadık...
Hiçbir Sokakta,
Hiçbir Şarkıda,
Hiçbir Aynada Kendimize Rastlamadık
Herkes İçinde Taşır Derler Ya Yangınını?
Kül Olduktan Sonra Anladık...
Biz Hep Kaybeden Olduk;
Onu, 
Diğerini, 
Ötekini Derken,
Hep Kaybettik...
Her Şey Bize Kaldı;
Acı, 
Hüzün, 
Hasret,
Gözyaşı, 
Hepsi Bizde...
Elimizde Avucumuzda,
Sadece Nefesimiz Kaldı...
Kimseler Görmedi Ağladığımızı,
Hep İçimize Akıttık Gözyaşlarımızı...
Şimdi Aşktan Çok Uzaklarda,
Dönülmez Bir Yolda, 
Bir Garip Akşamda,
Kapkara Gecenin Koynundayız...
Evet,
Kendi Halinde Bir Su Birikintisi Gibiyiz...
Duygularımız Kundaksız Bir Çocuk,
Titreyerek Ağlıyoruz Gecelerin İçinde,
Ve Düşlerimizi Okşayacak Gülüşlerimiz Yok Yastıklarımızın Altında...
Yavru Serçe Gibi Ürkek,
Tedirgin Yüreklerimiz...
Sonsuzluklar İçinde Kalarak Kesilirken Nefeslerimiz,
Tütüyoruz Hasret Korunda,
Yar Kokusunda Yanıyoruz Hiç Sönmeden...
Evet,
Yalnızız...
Issız Köprülerdeki Ayak Sesi Gibiyiz Belki de...
Issız Bir Çığlık Ya da, 
Ama Yankısız...
Koca Bir Dünyaya Sahibiz,
Ama Gelin Görün ki Düşlerimiz Kimsesiz...
Milyonlarca Kelimede Hep Kendimize Yansıyoruz,
Kendimizi Özlemle Arıyoruz,
Kaçabileceğimiz Bir Kendimiz Bile Yok,
Bu Yüzden mi Bunca Kalabalıkta Sesimizin Sessiz Kalması?
Biliyoruz,
Bir Gün Kıracağız Bu Aynaları;
Tek Sesi, 
Tek Sesimiz Kalacak,
Ama O Güne Kadar, 
Kim Bilir Kaç Yalnızlık Canımızda Kanayacak...
Ve Biliyoruz,
Adını Anmayı Unutsak ta,
Aşkı Kirletmeyeceğiz Karanlık Sokaklarda;
Unuttuktan Sonra da Yine Böyle Titreyecek Dizlerimiz, 
Sayfalara Düşen Her Cümlede,
Kalbimiz Yine Heyecanla Çarpacak;
Çünkü Biz Onlardan Daha Fazla Aşka Aşığız...

Ve Gittiler...
Geride Bıraktıkları Sarı Hüzünlerle,
Baş Başa Kala Kaldık Öylece...
Aslında Biz Kaybetmedik Gidenleri 
Gidenler Kaybetti Sevgimizi...
Çünkü Hiç Bilmediler Böylesine Sevildiklerini 
Hep Korktular 
Bu Kadar Sevilip Sevememekten...
Biz Diyorum,
Kaybetmedik Sevmelerimizi,
Onlar Kaybetti Bizi...