İçimin Sesi Duyulmuyor Ne Zamandır Dışardan...

Son Günlerde Kendime de Uzağım Yalnızlığa da... 
Ağrılar Dolanıp Duruyor, Başımda, Boynumda... 
Soluk Resimler Gibi Aynalarda ki Yüzüm... 
Gitgide Yabancılaşıyorum Kendime, 
Yaşama, 
Dünyaya... 
Düşündükçe Anlamsızlaşıyor Gözümde Dünya, 
Hayat, 
Sevgi, 
Aşk, 
Ne Varsa... 
Kırgınlıklar Kolay İyileşmeyen Yaralardır Biliyorum...
Ve Ben En Çok Kendime Kırgınım... 
Epeydir Şiir Yazmıyorum. 
Kendime Kızgınlığımı, Kırgınlığımı Şiirlerimden Alıyorum... 
Acıyıp Duruyor Yüreğim, Ömrümün Susuz Kalmış, 
Solmuş ve Rüzgarda Savrulmuş Gönül Çiçeklerine... 
Yaşamayı da Bıraktım Aslında, 
Yaşıyor muyum?
Ölü müyüm? 
Yoksa Yaşayan Ölü mü? 
Pek Belli Değil...
Kapandım İçime Git Gide... 
İçimin Sesi Duyulmuyor Ne Zamandır Dışardan... 
Bir Susuş Oluyor Dudaklarımda Yüzüm Okşayan Rüzgarlar Uğultusunda...
Oysa Ben Her Harf Seni Yazar
Her Cümle de Yine,
Yeni,
Yeniden Sana Başlardım...
Şimdi Bana Niye Yazmıyorsun Diyorlar...

Senli Bir Hayalde Sürmüş Bir Ömür
Sensiz Bir Hayata Nasıl Cümleler Düşürsün ki?