Kül Ateşten Korkmaz Hiç...!

Bazen İçini Dökmek İstiyor İnsan... 

Umut Olmak, 

Umut Kokmak İstiyor... 

Bazen Yaramaz Bir Çocuk Olmak İstiyor İnsan... 

Aradığı Neydi, 

Kimdi? Diye Sorgulamadan, 

Kendine Saklanmak İstiyor... 

Bazen Unutmak İstiyor İnsan... 

Ruhuna Bağlanan İpleri Çözmek, 

Unutulmayan Günlere Dönmek İstiyor... 

Bazen Kendinle Baş Başa Kalmak İstiyor İnsan... 

Fukaraca Hayatını Sorgulamak, 

Geri Kalan Ömrünü Hesaplamak İstiyor... 

Yoruluyor Bazen İnsan... 

Ardına Bakmadan Gitmek, 

Tükenip, 

Yok Olmak İstiyor... 

Her Zaman Ölmek İstemiyor Ya İnsan...! 

Bazen de Yaşamak İstiyor... 

Bitmek Tükenmek Bilmeyen Derinliklerde, 

İçindeki Yangınla, 

Yüreğindeki Sevgiyle, 

Hayaller Kurarak, 

Gözleri Açık Düşler Görmek İstiyor... 

Bazen Sevda Prangalarının Esiri Olmak İstiyor İnsan...

Kızıl Akşamlarda Özlemle Ona Akmak, 

Kokusuna Tutulmak, 

Ruhunun Çatlaklarından İçeri Sızmak İstiyor...

Bazen Arşa Çıkmak İstiyor İnsan... 

Aşkı Bulutlara Asarak, 

Kocaman Bir Çığlıkla,

İçi Dolu Dolu, 

"Seni Seviyorum" Diye Bağırmak İstiyor... 

İnsan Bazen Çok Şey İstiyor... 
Başkasından Yapamayacağı Şeyler Bekliyor... 
Olmadık Düşünceler Düşünce Akıl Bencilleşiyor... 
İçindeki Duygular Haddini Aşınca, 
O da Benim Gibi Sevsin Gibi Saçma Sapan Bir Düşünceye Kapılıyor... 

İnsan Bazen Hayatından Çıkanları Gereğinden Fazla Özleyip, 

Hak Ettiğinden Fazla Bekliyor... 

Özlenen, 

Beklenen Gelmeyince Aklının Çarmıhında Kendine Dolanarak, 

Çözülmesi İmkansız Kördüğüme Dönüşüyor... 

Sonra Hissediyor İnsan Bir Daha O Anları Yaşayamayacağını... 

Yüreği Gözlerinden Yaş Olana Dek, 

Mısralara Döküyor Yaşadıklarını... 

Tek Başına Taşımak İçin Hayatı, 

Alıp Başını Gitmek İstiyor... 

Artık Ne Güneş Eskisi Gibi İçini Isıtır, 

Ne Soğuklar Üşütür Bedenini,

Ne de Rüzgarlar Avutur Aşksız Geçmiş Ömrünü...

İçindeki Biriktirdiği Son Ümit Kırıntılarını Kuşlara Atarak,

Kendini Ayaz Gecelerin Koynuna Bırakır...

Aldırma Sen Kırık Dökük İsyanlarıma... 
Can Çekişen Umutlarımın Darmadağın Oluşuna... 
Bir Yanımın Ayazda, 
Diğer Yanımın Yangında Kalışına... 

Aldırma Sen Benim Ağrılarıma... 
Nasır Bağlamış Yüreğimin Yıkıntılarına... 
Durgun, 
Solgun Bakışlarıma... 
Dağılan Parçalarımı Toparlayamayışıma... 

Aldırma İşte, 
Dayanılmaz Aşk İle Ruhumun Kırbaçlanmasına... 

Aldırma... 
Gün Olur Benim de Mevsimsiz Kalmaz Şehrimin Sokakları... 
Gökkuşağına Uzanırken Renksiz Hayatım, 
Gözlerinde Tutsak Eder Sevgiyi... 

Aldırma... 
Gün Olur Benim de Ömrümün Sonbaharında, 
Baykuşlar Tünemez Dallarıma... 
Ruhumun Dağlarından Kalkar Karlar... 
Ilık Rüzgarlar Yüreğime Umutlar Eker... 
Güneş Aydınlatırken Kalbimi, 
Bahar Gelir Gözlerime... 
Ümitlerim Çiçek Açar... 
Sevda Sokağımda Bülbüller Öter... 

Aldırma... 
Aşk Büyüten Yürekler İyi Tanır Bu Acıyı... 
Sahiplenir Tükenmeye Yüz Tutmayan Sancıları... 

Aldırma... 
Sende Bilirsin; 
Kül Ateşten Korkmaz Hiç...! 

___________________________

Sevmediklerimi Sevmeyi, 

Sevdiklerimi Kaybetmeyi, 

Hiç Çabalamadan Ağlamayı, 

Sevmeyi, 

İhaneti, 

Bitmeyi, 

Ağlamanın Acizliğini

Üzerine Titrediğim Her Şeyi Kaybetmeyi, 

Sahipsiz Yaşamayı, 

İstemediğim Yalnızlığı, 

Hasretle Baş Başa Kalarak;

Umutsuzca Hayallerin Yıkılışını Seyretmeyi, 

Gözyaşları Gölünde Nefessiz Kalıp Boğulmayı, 

Uzun Yılların Yorgun Hancısı Olmayı, 

Kimsenin Geçmediği Sokaklarda Seni  Ararken

Gözlerine Uzaklardan Bakmayı  Öğrendim... 

Kimilerinin İsmine Bir Çizgi Atmayı, 

Hiçbir Hatırayı Acımadan Yakmayı da Öğrendim... 

Artık Duyduğum Ses Sadece Saatin Tınısı... 

Etrafımda Gördüğüm Bir Şey Yok Zaten, 

Her Yer Karanlık Bir Boşluk... 

Benden Ne mi Kaldı Geride?

Yaşatmaya Çalıştığım Aciz Bir Ruh...!