Hayat Dersini Verir, Sen Olmayı Sana Öğretir...!

 Bilmeli İnsan; Ruhunun Sancısı da... 
Sevginin Sıcağında... 
Sözlerinin Alevinde Yaşamayı... 
Uyumayan Düşünceleri... 
Gözünü Yummayan Özlemi... 
Yüreğin Ağrılı Kederini...! 
Gitmelerin Derinliğini... 
Hoyratça Uçuşan Hayalleri... 
İçine İşlemiş Yangınların İslerini Bilmeli...! 

Bilmeli İnsan; Geçmiş İle Gelecek Arasında, 
Yol Kaybettiren Saatleri...! 
İmkansızlıktaki Ümidi... 
Ruhun Damağında Acı Tat Bırakan Hasreti... 
Yokluğunun Ateşinde Demlenmeyi... 
İçini Dolduran Aitsizliğin Burukluğunda, 
Yokluğunun Sızısında,  
Tutkun Olduğu Sesinin Yankılarında, 
Derin İç Çekişler Biriktirmeyi... 
Sözcüklerin Islaklığında, 
Kirpiklerinde Suskunluk Büyütmeyi...!   

Alışmalı İnsan Renksiz Düşlere... 
Rüyasız Uykulara... 
Umutlarla Değil, 
Tükenmişlikle Avunmaya... 
Zirvelere Tırmanırken Arzuları; 
Beyninde, 
Yüreğinde Sevip Yaşatmaya...! 
Alışmalı İşte İnsan Her Şeye... 
Yoksa...!
Düz Yolların Eğrildiğinde...! 
Gözlerdeki Karanlığı Umutlar Silemediğinde...!
Hüsranı Gülüşlerinin Altına Gizlediğinde; 
Sana Gelmeyene Gitmemeyi...
Senin Olmayanı İstememeyi... 
Sevgine Sınır Çizmeyi... 
Hayalle Gerçeği Birbirine Karıştırmamayı; 
Zamana, Mekana...
Kaşına, Gözüne... 
Sağına, Soluna...  
Dününe, Yarınına... 
Evveline, Ahirine Bakmadan; 
Saçlarını Ağarta Ağarta...
Gözlerini Doldura Doldura... 
Benzini Soldura Soldura... 
Kolunu Kanadını Kıra Kıra... 
Hayat Dersini Verir,
Sen Olmayı Sana Öğretir...!!!