Yaşamam İçin Seni Sevmem Gerekiyordu...

Sevda Dediğin Nedir?
Biraz Tebessüm, Biraz Acı!
Davetsiz Misafire Benzer, Bazen Vaktinden Erken Gelir, Bazende Geç...
Ne Erken Geldiğinde Git Diyebilirsin Ne de Geç Geldiğinde...
Bazen Kuş Tüyü Yorgan Gibi Yumuşak, Bazen de Buzdan Bir Yatak Gibi Soğuk ve Ürpertici...
Bazen Kurşun Gibi Yakar, Bazen de Menekşe Gibi Kokar...
Yol Yordam Aramaz, Işık Hızıyla Düşer İçimize...
Kaçsan da Kurtulamazsın...
Gönül Kapısını Kilitlesen de Faydasızdır...

Alışmaya, Nefes Almaya, Yaşamaya Çalıştım...
Çalışmakla Olmuyordu Yaşamam İçin Yeni Düşler Gerekiyordu...
Sen Yoktun, Kurduğum Bütün Düşler Yokluğunla Kirleniyordu...
Nefes Almakla Yaşanmıyordu ve Yaşamam İçin Seni Sevmem Gerekiyordu...
Gün Geldi Dizeler Döküldü Dudaklarımdan, Hiç Bulunmamış Bir Kelime Aradı Dilim Seni Tarif Edecek...
Seni Anlatamayacaksa Eğer Çıkmasın İstedim Hiç Bir Kelime Dudaklarımdan...
Adına Yazdığım Şiirlerim Oldu Kafiye Bulmakta Zorlandığım, Her Bir Dizede Adını Anmak İstediğim...
Muazzamlıktan Uzak Satırlarımda Kayboldum, Her Kayboluşumda Seni Buldum...
Seni Sana Anlatmaktan Yoruldum!
Bazen Seller Gibi Aktın, Bazen Zifiri Karanlık Gibi Çöktün Geceme...
Damla Damla Sen Büyüttün İçimde...
Koca Bir Deniz Dalgası Gibi Oldun Bende, Çarpıp Durdun Kıyılarımda...
Damlalarım Aktı Sayfalarıma...
Adımlarım Kilitlendi Kelimelerden Kurduğum Yollarında...
Zaman Akıp Geçti de Bir Ben Geçemedim Zamana İnat Sevdana Yol Almaktan...
İnadına Yaşadım Yazdıklarımda, İnadına Haykırdım İçimde Ne Varsa Kelimelerle Hepsini...
Gün Oldu Sevda Koydum Yazımın Başlığını, Gün Oldu Hüzün...
Sevda İle Hüzün Birleşti, Aynı Cümlede Yeniden Doğdu...
Şiirlerim Düşüyor Şimdi Dalgın Bakışımdan...
Hüzün Rüzgarı Eserken İçime Darmadağın Oluyor Hislerim...
Yorgun Yüreğime Sancı Düştü, Viraneye Döndü Duygularım ve Ben Kendimi, Sendeki Bende Arıyorum...
Hüzün Damarımın Çatlayıp ta İçime Kanadığında Anlıyorum Sensizliğimi...
Gülmeyi Unutmuş Gözlerimin Umarsız Bakışında Hayalin Akıyor Hüzünlerim Kuruyan Damarlarımdan Yüreğime...
Umutlarım Soluyor Gömülürken Karanlığında Gün...
Öylece Kalakaldı Benliğim...
Özlemin Derin Kuyusunda Boğuluyor Sevdam...!

Sessiz Duruşlarımın Kabullenilmiş Yenilgileri Bu Satırlar...
Keskin Bir Yamacın Kenarında Ölüme Gülümser Gibi Sevdim Ben Seni...
Hani Öleceğini Bilince İnsan Daha Sıkı Sarılır Ya Hayata, Hani Hep Geceye Uyanan Gözler Gün Işığına Sevdalıdır Ya, Bilirsin Ya Senin Olmayacağını, Yaşayacağın Ne Olursa, Ne Kadar Olursa Razı Gelirsin Ya...
En Çok Söylenmesi Gerekendi Sana Susuşlarım...
Bütün Başlangıçlarımı Sürükledin Peşine...
Şimdi Islak Bir Yalnızlık Sarıyor Bedenimi...
Üşüyorum...
Ve Ben Hala Yalnızım Buralarda?!
Hala Yoğun Duygularım, Hala Karanlıklardayım...
Ben Hala Uykusuz Gecelere İnat Seni Düşünüyorum!
Ve Biliyor musun Ben Hala Seni Seviyorum!

Kelimeleri Birleştirmekte Zorlanıyor Beynim...
Kırılmış Gönlüm, Susmuş Yüreğim...
Zaman Şimdilerde Kırgın, Yorgun ve Arsız...
Bense Hayattan Umarsız...
Yorgunum Şimdilerde Nedendir Bilinmez...
Bir Nefeslik Hayattan Geriye Kalan Şimdilerde Sadece ve Sadece Sensizlik...
İşte Başa Döndüm Yine!
Unutulmuş Bir Mazi Olarak Atıldım Kenara...
Oysa ki Yeniden Başlamak İstemiştim, Yeniden Tutunmak İstemiştim Hayata...
Ama Olmadı...
Yine Bir Damga Vuruldu Yüreğime...
Kimsenin Sesimi Duyamaması Ne Kadar Garip Değilmi?
Oysaki Herkes Etrafımda, Beni Görüyorlar Ama Duymuyorlar...
Feryat Ediyorum Anlamıyorlar...
Ya Onlar Sağır Oldu Ya da Benim Sesim Kesildi Artık, Kendimden Başkasını Duyamaz Oldum...
Yine de Çırpınıyorum...
Direniyorum...
Direniyorum Ama Çıkmaya Değil Tamamiyle Batmaya!
Gözyaşlarım Yine Büründü Sessiz Çığlıklar İçine...
Ümidin Saflığı Kayboldu...
Anılar Bile Çaresiz Kaldı...
Kan Revan İçindeyim...!!!