Yorgundu Elleri, Tutamıyordu Kalemi!

Gözleri Dalmıştı Kadının...
Tadı Kaçmıştı Hayatıın!
Yorgundu Elleri...
Tutamıyordu Kalemi!
Yorgundu Yüreği...
Çekemiyordu Artık Acıları...
Küçülüyordu Gözbebekleri...
Yorgundu İşte!
Yorgundu Yüreği!
Yüreği Kanadı Kırık Bir Kuşun Yüreğine Yakın...
Eksik Kalmış Bir Yerinde Yaşamın...
Tam Ortasında Kalmıştı Yapayalnız!
Yüzü Solgun...
Ölgün...
Durgun...
Kırgın...
Dargın...
Yorgun....
Kederi Yansıtıyor Yüzü...
Neşe Kalmamış İçinde...
Gelen Vurmuş Giden Vurmuş Durmadan...
Sürekli Dert Yükletip, Taşıttırmışlar Kaldırabilir misin Diye Sormadan...!
Sevinçleri Alınmış, Keder Bırakılmış...
Yıllar Yılı İtilmiş...
Ümitler Lekelenmiş...
Umudu Karartılmış...
Yolları Daraltılmıştı!
Bir Ürperti Kopuyor İçinde...
Yüzüne Çarpıyor Yalnızlık...
Üşür Gibi Oluyor Önce...
Çıplak Acıları Sızlıyor Sonrasında...
Yanaklarının İki Yanından Süzülen Ilık Gözyaşları Bir An Olsun Isıtıyor Yüzünü...
Lakin Ne Fayda Yürek Buz Kestikten Sonra!
Yavaş Yavaş Tükenip Bittiğini Hissettiği Anlardaydı...
Yüzüne Bakanlara Acıyla Tebessümü Bir Arada Sunuyordu...
Kaçmak İstediği Sorular Sarıyordu Etrafını...
Kırık Umutlarını Saklamaya Çalışıyordu...
Gitmek İstiyordu Uzaklara...
Ama Yüreğindeki Acıların Kendisiyle Beraber Geleceklerini Hatırlayınca Biraz Daha Kırılıyordu...
Gitmek Üzerineydi Hep Şiirleri, Ama O Hiç Gidemedi...
Kalan Oldu Hep, Bırakıldığı Yerde...
Zaman Gibi Akışına Dalamadı Yolların...
Ağlamadı Karanlıklarında Kaybolurken Kaderi...
Hep Ağır Oldu Hayatı...
Prangalarını Çözemedi Hiç...
Bir Gün Alıp Yüreğini Yanına...
Çekip Gidemedi Bilinmezliklerin Kucağına...
Kalan Oldu Hep...
Gitmek Üzerineydi Hep Yazıları...
Alıp Başını Uzaklara Gitmeyi Hayal Ederdi...
Şarkıları Hep Gidişler Üzerine Yakılanlardı...
Göz Yaşları Ardında Bıraktıklarına Saklanmıştı...
Ama Hiç Gidemedi...
Bir Kara Sayfaya Bağladı Kaderi Onu...
Gidenlere Ak Yazılar Yazabildi Sadece...
Ve Her Şeyi Yazdı da, Bir Alın Yazısını Yazamadı Kendince...
Bir Asırlık Ağaç Gibi Çakılı Kaldı Yerine...
Sökemedi Köklerini Hiç...
Birkaç Yolcu Sığındı Gölgesine Bazen...
Hayat Yokuşundan Tırmanırken Yorgun...
İki Nefes Soluklanmak İçin...
Bir Sigara İçimi Durdular...
Hep Gidişler Üzerineydi Hikayeleri...
Kahramanları Gidenlerden Seçiliydi...
Yaşlı Gözlerin Uğurladığı...
Sevgiden, Sevilenden Adım Adım Uzaklaşmanın...
O Garip, O Acı Zevkini Tatmaktı Tüm Hayali...
Gül Kokulu Mektuplar Yazmak İstemişti Sevgiliye...
Döneceği Günü Saymak Bir Bir Kirli Takvim Yapraklarında...
Ve Sevgiliye Kavuşmak, Bekleseydi Yeter ki...
Ama Gidemedi İşte...
Kalan Oldu Her Gidişte...
Kuşlar Gitti Göç Mevsiminde...
Gemiler Çoktan Demir Aldı Limandan...
Yapraklar Bile Göçtü İşte, Ağaçlar Çıplak...
Rüzgarlar da Hızlı Esmekte Artık, Belli Bekleyenleri Var Bir Yerlerde...
Gün Geldi, Sevdası da Gidenlerden Oldu... Dönmeyenlerden!...
O! Hep Kalan Oldu Hep Yerinde!
Kalan ve Siyah Sayfalarda Yazan Oldu Sessizce Size...!!
Anlamsız Düşüncelerle Bir Başına Şimdi...
Ona Bırakılan Hüzünlere Sarılıp Uyuyor Şimdilerde...
Hüzünlerinden Yapılma Satırlar Yazıyor...
Göğe Doğru Açıyor Ellerini...
Yağmur Değil Kan Yağıyor...
Uğruna Şiirler, Romanlar Yazılan Aşk'ı Merak Ederdi Hep...
Buldu Sonunda!
Yüzüne Gülümsedi...
Mutluluk Bende Saklı Dedi...
Kandı!
İşte O An Yalnızlığının Ağladığını Gördü İlk Defa...
Şimdi Onun İçin Herkesten Kaçma Zamanı...
Özellikle de Aşk'tan...!
Çünkü Kime İnansa Elinden Hançeri Eksik Olmuyordu!
Kimi Sevse Yüreğine Bir Yara Daha Ekleniyordu!
Bu Yüzdendir Sırtını İnsanlara Değil Duvara Yaslaması...!!!