Yalnızlığın Son Demi...

Burası Gündüz Bastırılmış Duyguların Karanlık Gecelere Saklandığı, 
Uykusuzluğun Anlamını Yitirip Anlamsızlaştığı, 
Mümkün Olmayan Her Düşün Kirpiklerde Asılı Kaldığı, 
Ruhun Darağacında Sallandığı, 
Gülüşlerin Dudaklarda Saklandığı, 
Duyguların Yüreğe İnen Ağrısıyla Bakışların Nemlendiği, 
Umutların, Hayallerin Teker Teker Bittiği, 
Sessizliğin Yavaş Yavaş Yüreğe İşlediği, 
Çehrenden Ismarlama Tebessümleri Sildiğin, 
Sağmısın, Ölümüsün Bilmediğin Yer... 

Burada Her Şey Yarımdır... 
Bir Yaşadıkların Vardır, 
Bir de Yaşayamadıkların... 
Burada Hiç Bir Şarkı Mutlu Söylenmez, 
Ruhlar Bulutlar Üzerinde Gezinmez... 

Burada İçindeki Acı His, 
Bilindik Sancı İle, 
Çok İyi Bildiğin Şarkıların Ağlatan Melodileriyle, 
Korkarak Bakılır Fotoğraflara...
Bir Şeyler Acırken İçinde Gözyaşları Tutulmaz, 
Süzülür Yanaklardan... 
Hiçli Cümleler Elvedalara Sarılırken, 
Yalnızlık Kucaklanır Hiç İstemeden... 

Burada Yalnızlığın Son Deminde,
Kimseye Duyurmadan Haykırılır Geceye... 
Zindanlara Çıkarken Yolun, 
Karanlık Odalarda Yapılırken Sorgun, 
Dilin Tutulur, 
Kelimeler Yetmez Sende Olanı Anlatmaya...  

Burada Beyninin Derinlerindeki Izdırabın Tarifi Yapılamaz... 
Gridir Rüyalar... 
Kuruyan Yapraklar Gibidir Hayaller... 
Dinledikçe Sessizliğin Şarkısını, 
İçinde Hissedersin Korkuların Sancısını... 
Kırılıp Döküldükçe Duvarlar, 
Rüzgar Saçlarına Değdikçe,
Bir Yaprak Düşer Ellerine... 
Duramaz Yerinde Kalbin...
Göğüs Kafesine Sığmaz Yüreğin...
Ayrılıkların En Sessiz Şarkılarını Dinlerken, 
Gölgen Bile Olmaz Işıkların Altında...
Ne Olduğunu Bilmeden, 
Kim Olduğunu Anlamadan,
Karanlığın En Karanlığında Yitip Gidersin...!