Kuruyan Dallarım Yeniden Çiçek Açar mı?

İçim Ölgün Bir Şehir,
Gözlerimin İçi Gece Grisi,
Umutlarım Mahzun, 
Düşlerim Yıkık,
Hayallerim Kırık,
İçimde Sürekli Yenilenen Acılarım,
Buğulanan Gözlerim
Hücrelerimde İnleyen Ruhum Var...
Her Geçen Gün Yaşam Sarmaşık Misali Ayaklarıma Dolandığı İçin,
Yorgun Artık Cümlelerim...
Uzun Zamandır Yeni Kelimeler,
Cümleler Aramıyor,
Yüreğimde Sakladığım Sözlerimi,
Uzun Uzun Cümlelerimi Sayfalara Dökmüyorum...
Zaman Üşüdükçe Ruhumun Kaldırımlarında,
Umutlarım Puslu Karanlıklara Düşüyor...
Bir Katre Ümidin Çığlığında,
Mısralarım Düğümleniyor...
Güzel Şeyler Göç Ettikçe Ömrümden,
Gülüşlerim Gözyaşlarıma Saklanıyor...
Her Geçen Gün Büyüyen Sızılarımdan,
Katar Katar Göçmen Kuşlar Havalanıyor,
Yıllara Sakladığım Suskularımın Arasında,
Sabır Duvarlarım Ağlıyor...
Umudun Eli Kolu Bağlı Artık,
Ayağı Prangalı,
Kaybolup Gidiyor Ayaklarımın Altında...

Sen; Umutsuzluktan,
Nefes Almaktan, 
Ya da Yaşamaktan Yorulmak Nedir Bilir misin?
Gitmesin Diye Çaba Verdiğin İnsanın Gözlerindeki Hüznü,
Kalbinin Ta Derinlerinde Hissettin mi?
Günler 
Geceler Boyu Umutsuzca Çırpındın mı Hiç?
Anlayacağın,
Acılı,
Sancılı Zamanlarındayım...
İçimde Acılar Halay Çekiyor,
Umutlarım Yaprak Yaprak Dökülüyor...
Yani,
Bitmeyen Kasvetlerde,
Işıksız Karanlıklarda,
Bitmeyen Zorlardayım...

Bilemem,
Kuruyan Dallarım Yeniden Çiçek Açar mı...
Yağmurlarla Sulanırken Toprak,
Mevsimlerimi Yine,
Yeni,
Yeniden Coşturur mu...
Yürek Sızılarımı 
Tebessüme Dönüştürür mü...