Kadın, Aşk, Gözyaşı...

Bir Damla Sevgiye Hasret Kalan Kalpler,
Sonbahar Yaprakları Gibi Sahipsizce Savrulan Bedenler...
Canlılar Ama,
Canlarından Uzaklar,
Ve Canlarını Acıtıyor Bu Yokluk, 
Bu Kimsesizlik...
Güneşleri Kara Bulutlara Mağlup, 
Sabahları Güneşsiz,
Sisli,
Puslu... 
Hapsetmişler Özlemlerini Yüreklerine, 
Müebbete Mahkum Etmişler Hislerini...
O Kadar Çok Parçalara Ayrılmışlar ki,
Daha Fazla Bölünemiyorlar...
Anlatamadıklarınca Kırılmış,
Parçalanmış,
Ezilmiş,
Yorulmuş, 
Tükenmiş,
Yok Olmuşlar Suskularının Debisinde...
Yaralanmış En İnce Duyguları,
Kırılmış, 
Yıkılmış İnançtan Yana Neleri Varsa...
Aniden Bir Sağanak Bastırıyor,
Islatıyor Yüreklerini,
Sonra Öyle Bir Güneş Açıyor ki,
Kurutuyor Tüm Hayallerini...
Ellerinde Hiçlik Var,
Gözlerinde O'na Tutsak Bakışlar.,
Amansız Fırtınalar Dolanıyor Düşlerinde...
Öyle Bir Rüzgar ki Tutuldukları;
Rüzgar Denemez Buna,
Adeta Fırtına...!
Oradan Oraya
Delice,
Pervasızca  Savuran...

En Son Ne Zaman Tutunmuştular Bir Sevgiye?
Dinledikleri Hangi Masal İnandırmıştı Yüreklerini Aşka,
Sevgiye,
Sevdaya?
Hangi Sonbahar Düşürmüştü Umudun Yapraklarını Gözlerinden?
Kaç İsyan Bastırmıştılar Gönüllerinde? 
Kaç Kez Gecenin Karanlığında Kaybolup Gitmişti Çığlıkları?
Gözlerinden Kaç Islak Avuntu Düşmüştü Ellerine?
Hatırlamıyorlar...!

Daha Ne Kadar Seslerinde Terk Edilmişliğin Titrekliğini, 
Fırtınaların Sessizliğini Saklayacaklar?
Daha Kaç Kışa Gebe Kalacaklar?
Kaç Sonbahar Yağacak Üzerlerine?
Bilmiyorlar...!

Onlar ki; Hüzünler Sokağındalar,
Gözyaşının Değişmez Adresinde...
Ve Yine Yitik Sevdaların Esiri...
Söylenecek Sözleri Kalmamış,
Kalpleri Kırılmış, 
Gözyaşları Durmuyor Yerli Yerinde...
Yüreklerinde Tarifsiz Kederler,
Derin Derin Yudumluyorlar Yalnızlığı...!
Onlar ki; Hiçliğin Olduğu,
Yokluğun Olduğu Her Yerdeler...

Onlar ki; Kırgın Kalpler Mezarlığının Sakinleri,
Zaman Yapraklarını Dökeli Çok Olmuş Yüzlerinden...
Düşlerinde Üşüyen Bir Çocuk,
Avuçlarında Soğuk Sancı,
Gözlerinde Güz Bakışı,
Bir Yaprak Kadar Soluk,
Bir Kış Kadar Tenhalar...

Boşverin...! 
Elleri Titresin,
Gözleri Dolsun,
Sözleri Kaybolsun,
Konuşamasınlar,
Yutkunamasınlar,
Gecenin Ortasında Bir Sitem Şarkısı Mırıldansın Dudakları Ne Olur ki...!
Çünkü Boşuna Tüm Umutları,
Kolay Değil Seven Bir Yüreği Susturmak,
Kolay Değil Duyguları Bastırmak...
Daha Ne Kadar Gözyaşlarına Karışır Hıçkırıkları? 
Ne Kadar Acıtır Yokluğu Canılarını?
Kaç Kez Daha Düşer Kirpiklerinin Ucundan Damlalar Bilinmez,
Çünkü Onlar Biliyorlar ki, 
Özlem Gece Gibi Çökecek Üzerlerine, 
Her Zaman Yaptıkları Gibi,
Gizlenecekler Şiirlerinin Dizelerine...!
Kim Bilir,
Belki Birgün Biter Üşümeleri,
Nefeslerin Islaklığı, 
Biter Yüreklerinin Sonsuzluğuna Kazınan Acıları...
Belki Yüreklerinde Asılı Hasretler,
Kavuşmayla Biter,
Hasretleri Tüm Ayrılıkları Yener...