22 Ekim 2017 Pazar

Bulur muyuz?

Hayat Bu,
Garip Oyunlar, 
Tehlikeli Tuzaklar Kurar Hep,
Dayanamaz Kalp, 
Taşıyamaz, 
Ağır Gelir Sancısı...
Boş Gelir Her Şey; 
İç Ürperir,
Boğaz Düğümlenir,
Zamansız Gözyaşlarıyla, 
Meçhul Yarınlarda Kimlik Aranır,
Kendi Duvarlarımızın Arkasına Tutsak Edilir Ümitler...
Artık Korkudur,
Yalnızlıktır Gecenin Adı...
Şehir Yabancılaşır,
Şehir Boğar,
Kayboluruz Bilinmezliğin Ortasında...
Çok Cesur Sansak da Kendimizi;
Korkarız Gecenin Karanlığından...
İçimizdeki İç Kırıklarımızla Ruhumuzun Sokaklarında Gezindikçe,
Usul Usul Dökülürüz Gözyaşlarımızdan...
Yarınlarımızı Çaldılar Ya Bizden?
Umutlarımızı da Götürdüler Ya Beraberlerinde?
Öyle Bir Yok Oluş ki Bu,
İzleri Silinmez...!
Çözemedikçe Bir Şeyleri, 
Bilinmeyenlerimizin Sayısı Artar,
Büyür, 
Kocaman Olur...
İçimiz Söz Dinlemez,
Sızlar Kocaman Yalnızlığımız,
Ne Gündüzlere Sığarız,
Ne de Gecelere,
Ne Geleceğe Bakabiliriz Umutla,
Ne de Geçmişe Sığınabilir Usulca,
Ve Gri Bir Sis Çöker Yüreğe;
Kırılıp Hayata;
Hiç Konuşmayız...
Susar,
Tüm Seslerden Kaçarız,
Yalnızlık Kokar Üstümüz Başımız,
Çalan Şarkının Hüznüne Dikilir Gözlerimiz,
Düşlerimiz Kanar,
Canımız Yanar,
Anlaşılamamanın Azabıyla Düşeriz Kanayan Düşlerin Kucağına...
Gönlümüzün Görünmez Tarafından Yaşlar Akıtırız İçimizin Kurak Coğrafyasına,
Ama Yeşertmeye Yetmez Ağlamalarımız...
Dolanır Durur Yürek,
Sessiz,
Soğuk,
Karanlık Bir Hücrede...! 
Hayat Bulduğumuz Ne Varsa Solar Gider Bir Bir,
Hayaller,
Umutlar Çığlık Çığlığa Kanat Çırparken, 
Gözümüzün Önünden Geçer Hayatımızdan Çıkıp Gidenler...
Olmaz...!
Ne Yapsak da Mutluluk Geçmez İçimizden,
Önce Suskunluk, 
Sonra Cümleler Vurur Ezelden Yaralanmış Yüreğimizi,
Gölgesine Sığındığımız Yalnızlığının İçinde, 
Hasret Çığlıkları Atarken Buluruz Kendimizi...
Çığlık Çığlığa Haykırırken Adını,
Kulağımıza Gelen Yankıyla Uyanırız Gördüğümüz Rüyalardan...
Ve Üşürüz; 
Kendimizi Koparıp Her Şeyden;
Sessizlik
Ve Sessizliğin Arkasından Gelen Fırtınalarla,
Fırtınaların Arkasından Gelen Yağmurlarla,
Bilinmez Bir Şehrin,
Bilinmeyen Adresinde,
Bir Kaç Dize Şiir İle,
Demir Parmaklıkların Arasında Ağlayan Ruhumuzla,
Tutunmak İsteriz Düşlediğimiz Gökkuşağına...
Ararsak Bulur muyuz? 
Buna Ömrümüz Yeter mi?
Bilemem...!
Kim Bilir...!!
Belki de...!!!





Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.