Aynaya Her Baktığımızda,
Nasıl da Kandırıyoruz Silüetimizi...
Oysa, Her Günün Sonunda;
Bizi Biz Yapan Umutlarımıza Kıyıldığında;
Bir Kırgınlık Yansıması Vurur Yüzümüze...
İşte O Zaman Yazarız Şiirler;
Bazen Bir Kağıda,
Bazen de Sonsuzluğa...
Sonrasında mı?
Oturup Ağlarız Kandırılmışlığımıza,
Buz Gibi Yalnızlıklarımıza...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.