Gözyaşısız Sevmedik Hiç Biz...

İçimizde Bir Sancı, 
Yüreğimizde Bir Telaş, 
Kaybolan Umutlarımız, 
Ve Hala Ayakta Durmaya Çalışan Hayallerimiz…
Yıllar Geçtikçe Ömrümüzden,
Neleri Kaldı Belli Değil... 
Hep Yanlış Seçimler, 
Hep Değer Vermeyenler, 
Hep Ayrılığa Doğru Giden Adımlar...
Ellerimiz Kavuşmayı Beklerken,
Gözlerimize Yerleşen Çaresiz Bakışlar...
Yaşadıkça Öğrendik Hayatı,
Ve Yaşadıkça Tanıdık İnsanları...
Büyüdükçe Gördü Gözlerimiz Mutsuzluğu...
Hayalleri Olmayanları da Gördük,
Düşlerinde Mutluluk Barındıramayanları,
Sevgiyi Hiç Tanımayanları da...
Tutkuyla Sevenleri de Gördük, 
Sevgisi Uğruna Ölenleri de...
Hak Etmeden Nefretle Bakılanıda da Gördük,
Kenara Atılanı da...!
Gözyaşısız Sevmedik Hiç Biz,
Hep Suskunluklarımızda Gizledik Acılarımızı, 
Aşklarımızı... 
Ne Kadar da Yalnızdık Biz,
Ne Kadar Suskun,
Sessiz, 
Ama Herkes Kalabalığımıza Kandı...
Hani Sorsalardı Gözlerimizde ki Damlaların Sebebini, 
Bir Baksalardı Yüreğimizin İçine, 
Şiir Dolmuş Gözleri Görürlerdi Sadece...
Yangınlar Çoğalıyor Hayatımızda... 
Ve Kayıplarımız Artıyor Günler Hızla Eksilirken,
Dönüşü Olmayan Bir Yol Gibiyiz,
Göçüyoruz Mevsimlerden Usulca... 
Öyle Yorulmuşuz ki Hayattan;
Nefes Alırken Boğuluyoruz...!