Kalbim Kırıyor Kendini...

Ben Başka Sevenler Gibi Sevemedim Onu;
Anlatamadım Başkasına,
Kıskandım Başkası da Sever Diye...
Sadece Rüzgarlarla Konuştum Onu,
Yıldızlara Anlatım...
O Yoktu Ama,
Ben Hep Yokluğunda Aradım;
Yokluğunda Buldum Onu,
O Sustu,
Ben Susmasında İşittim;
Susmasında Duydum Sesini,
Aşk Oldu Nefesim,
Ateş Oldu İçim Dışım...
Gidişi;
Duygusuz,
Tatsız,
Renksiz Bir Şeydi...
Uzaklığı Değil,
Varlığındaki Suskunluğu Üşüttü Beni...
Suskunluğu Ağır Ağır Avuçlarından Sızdı,
Ateşten Sevdanın Acısı Parmaklarımda Kaldı...
Onu Ne Zaman Düşünsem,
Yeniden Sevmeler Tuttu Beni...
Yağmurla Birlikte Damlarken Gözyaşlarım,
Sevdamın Dumanı Savrulurken Gökyüzüne,
O Geldi Aklıma...
Sarıp Sarmaladı,
Avuçlarıma Aşk Bıraktı...
Yokluğu Kalbime Vurunca,
Kalbim Kırıyor Kendini...!
Çünkü Ben Onu Ruhumla Sevmiştim...
Kalbim mi?
O Sadece Önsözdü...