Belki de Tek Suçlu Biziz...

İnsan Yalnız Kalınca,
Çaresizliğin Acı Çığlıklarını Daha Net Duyuyor... 
Dudaklarda Yanan Sigara,
Ağlayan Gözlerin Tek Tesellisi Oluyor... 
Üşür Gibi Titrek Bedenine,
Soğuk Duvarlarla Geliyor Hüzün...
Hasreti Zirveye Tırmandıkça; Sızıları Büyüyor,
Sevdası Kanıyor...
Özlem Dolu O Demlerde,
Suskunluk Gözlerinde Yansımaya Başlıyor... 
Hüzün Dolu Bakışları,
Bomboş Duvarlara Takılı Kalıyor,
Dinmek Bilmeyen Yağmurlarla Savaşıyor Gözleri... 
Dört Duvar Arasına Hapsedip Kendini, 
Mutluluğun Gelmesini Bekliyor... 
Her Kayan Yıldızı Hayali Sanıp, 
Sevdiğine Benzetiyor... 
Ve Güneş Ufuktan Doğunca,
Her Şeyin Birer Birer Sönüp, 
Kayboluşuna Şahitlik Ediyor... 
Ne Dün, 
Ne de Bugün Kalmıyor Zamanın Ölçüsünde... 
Yorgundur Gönlü, 
Yorgundur Gecenin Yükünden...
Ve Sığınır Yalnızlığına,
Sığınır İşte; Sevdasının Bir Ömre Sığmayan Vaktitlerine...!


Belki de Tek Suçlu Biziz; 
Belki de Çıkmazlara Kurduğumuz Hayallerimiz...
Gülmek mi? 
Arada Ufak Bir Tebessüm Artık Bizde... 
Yaşamak mı? 
Onu Hiç Sormayın; 
Yaşıyoruz İşte Öylesine…!
Bir Gün, 
Ama Bir Gün; 
Mutlaka Bir Gün Öğreteceğiz Kalbimize,
Yaşanan Acı Günleri Unutmayı...
Sesini Duyunca Titreyen Dizlerimize, 
Mutlaka Öğreteceğiz Yeniden Yürümesini...!
Kirpiklerimize Hissettirmeden, 
Sileceğiz Silüetlerini...
Bir Gün, 
Ama Mutlaka Bir Gün;
Bambaşka Bir Gün Doğacak... 
Hayallerimiz Daha Umutlu,
Düşlerimiz Alabildiğine Renkli Olacak...
Aşkın Sonsuzluğuna,
Kalemlerimizden "Aşk Sensin" Tınısında Şiirler Düşecek...
Yeni Bir Anlam Katacak Ömrümüze;
Sıcak, 
Tutkulu,
İçten...