En Uzak Mesafem O Şimdi...

Ne Vakit Gözlerim Gökyüzüne Resmini Çizse,
Hasreti Ruhumun Kapısında Dursa, 
Hasreti Avuçlarıma Dökülse,
Uzanırdı Rüyalarıma...
Sesini Duyardım Hayallerimde, 
O Gelirdi Ben Uyanırdım...
Bir Baharın Gelişi Gibi İçime Dokundukça,
Elim Ayağıma Dolaşırdı... 
Gökyüzünün Derinliğinde,
Hayatın Ta Kendisinde,
Hayalin Toz Pembesinde,
Yüreğimin İçerisinde,
Zihnimin Sır Perdesinde Görürdüm Onu...
İçime Dokunan Sonsuz Bir İksirdi...
Candı, Can Kadar İçte Yanan...
Yağmurdu Her An Gözlerimde...
O Dolardı Kalemimin Mürekkebine,
Yakışırdı Yürek Kalemime...
Bir Şeyler Akıp Giderdi Bilinmezliklere... 
Harfler Adını Kanardı...
Farkına Varmadan Adını Basardım Yaralarıma...
Canım Yanar,
Düşlerim Yalın Ayak, 
Umutlarım Paramparça Ona Koşardı...
Elleri Düşlerimde, 
Gözleri Akşamlarımda Kalırdı... 
Hasret Rüzgarları Soğuk Eserdi...
Artık Kendime Çarpıyorum Bütün Karanlıklarda... 
Onun Olmadığın Mevsimlerin Tadı Var Dudaklarımda...
Sancılıydı İşte Yaşamak Yokluğunda... 
O Bir Kış Mevsimiydi, 
Ayazlarda Bırakıp, 
Üşüttü Sevdamı...
Üşüttü Hayallerimi... 
Ruhumun İliklerini Söktü,
Aşkın Kanatları Kırdı...
O Artık Düş Kırıklığı...
Ömür Yalnızlığı...
Kalp Sızı...
En Uzak Mesafem O Şimdi; 
Bir Şehri Yıkmak,
Denizi Ateşe Vermek Gibi...
Evet,
Suçluyum;
Güneşin Doğuşundan Batışına Kadar,
Her Gün Sevdiğimi Söylediğim İçin,
Omuzuna Başımı Yaslandığımda Hayaller Kurduğum,
Sıcaklığında Huzur Bulduğum İçin...
Suçluyum İşte;
Bazen Gözlerimle,
Bazen Sözlerimle Sevdiğim İçin...
Verdiğim Bütün Hasar,
Kestiğim Ceza Kendime...
Evet,
Suçluyum;
Bu Aşkın, 
Bu Delilsiz Cinayetin Tek Failiyim... 
Suçum Sabit...
Cezam Müebbet...