Seni Var Etmeye Çalıştıkça Kendimi Yok Ettiğimi Sakın Bilme...!

 Öyle Yorgunum ki Akıp Giden Zamana Yetişememekten, 
Gün Batımı Yalnızlığımda ki, 
Kül Rengi Akşamların Serinliğinde Üşümekten... 
Gönlümün Sokaklarında Yorgun Hazan Rüzgarlarının Esmesinden... 

Aslında Senden Sonra Hiçbir Şey Değişmedi Hayatımda... 
Yine Dünyama Güneş Renksiz Doğuyor, 
Rüzgarlar Fırtına Misali Esiyor, 
Gecelerin Rengi Gri Oluyor... 
Ve Ben Senden Uzakta, 
Çok Uzaklarda, 
Mevsimler Ötesi Bir Zamanda, 
Düşler, 
Düşünceler Deryasında Senli Hayaller Kuran, 
Senli Zamanlara Dair Düşleri Olan Bir Kadınım Hala... 
Ve Ben Yine,
Bütün Ağırlığınca Sen İçimden Geçerken, 
Zincirlerin, 
Prangaların Ruhumda Bıraktığı Sızılarla, 
Bir Kelebek Sessizliğinde, 
Kanayan, 
Ağlayan, 
Utanan Duygularımla, 
Başımı Gömüyorum Her Gece Göğsüne... 
Düşlerimi Gömdükçe Düşlerine, 
Yanımda, 
Olman Gereken Yerde, 
İçimde, 
Benimle, 
Her Dünde Yarınım, 
Her Yarında Dünüm Olursun... 
Şefkatli Dokunuşlarla Silerken Gözlerimden Süzülen Yaşları, 
Sımsıkı Sarılırsın Bana... 
İçin İçimde Ezildikçe, 
Yandığım Yangınların Külü Dahi Kalmaz Geriye... 
Ne Zaman ki Gidersin; 
Hüzünler Girdabında Çürür Usulca Zaman... 
Yine, 
Yeni, 
Yeniden Bir Yalnızlık Boy Verir İçimde...
Deli Bir Fırtına Koparken Ruhumda, 
Gerçekler Kucaklar Hayallerim... 
"Gitmeseydi Keşke" Derim... 
"Gitmeseydi de, 
Biraz Daha Sarılsaydım... 
Biraz Daha Doysaydım"... 

Ne Önemi Var ki Yaşadıklarımın...!
Ben Seni Var Etmeye Çalışırken, 
Kendimi Yok Ettiğimi Bilmesen de Olur...
Yokluğun Yaralasa da En Güzel Düşlerimi, 
Ben Yine Düşlerimde Sever,
Sessizce Öperim Dudaklarından...
Çünkü Biliyorum, 
Sende Bu Vurdumduymazlık Oldukça, 
Bendeki Tükeniş Hiç Bitmeyecek...!
Üzüntülerime,
Hazanlarıma, 
Hüzünlerime,
Çok Geç Kalacak Ölüm...!