Neler Vermezdim ki Bir Avuç Mutluluğa...

Gözlerimin İçine Yuva Yapmış Hayallerimle, 

Keşkelerimle, 

Belkilerimle,

Yine Zaman Tünelinin Çıkmaz Sokağındayım... 

Ne Tadı,

Ne Huzuru,

Ne Arzusu,

Ne de Muradı Var Günümün...

Yine Gam...

Yine Hicran...

Yine Hüzün...

Oysa Ben Seni Tanıyınca Umutsuzluklarımı Bırakmış,

Mutsuzluğumdan Vazgeçmiş,

Sende Eksik Yanımı,

Umutlarımı,

Düşlerimi Bulmuştum Değil mi?

Sende Bulmuştum Değil mi Hayatta Yitirdiklerimi?

Ertelediklerimi,

Unuttuklarımı,

Özlediklerimi?

Özlemlerimin,

Umutlarımın Hepsi Sende Diye,

Tüm Cesaretimi Toplayarak,

Yürümüştüm Değil mi Olmazların Üzerine?

Sonbaharına Gelen Ömrüm Korkmamıştı Değil mi;

Seninle Başlayan, 

Seninle Devam Eden, 

Ve Seninle Bitecek Olan Yalnızlığında,

Yarım Kalmış Mevsimlerini Yaşamaktan?

Özlemlerim Olmalıydı Senle Dolu, 

Dualarım Olmalıydı Sana ve Kendime Dair Değil mi? 

Ama Sen Ruhumda Nereye Dokunsan Ayrılık Bıraktın,

Hep Eksik Kaldı Duygularım Yaşanmaya...

Sen Hasreti Reva Gördükçe Bana,

Alıp Götürdün Gücümü,

Aşka Olan İnancımı,

Sevilmeye Olan Özlemimi,

Gözlerindeki Yeniden Doğuşumu,

Aşkınla Hayat Buluşumu...

Yüreğinin Derinliklerinde Kaybolmak İsterken Gönlüm,

Alıştırdım Gönlümü Seni Saklı Yaşamaya...

Sayende Öğrendim Yürümeyi Öğrenmeden Koşulmayacağını...!

Bir Dilenci Gibi Avuçların Sana Açılmayacağını...!

Öğrettim Kalemime Yaz! Deyince Seni Yazmamayı...!

Öğrettim Kalbime Yar! Deyince Sana Akmamayı...!

Öğrettim Kendime Ümitsizce Ayak İzlerini Kaldırımlarda Aramayı... 

Öğrendikçe Seni Sevmeye Hakkım Olmadığını,

Öğrettim Gönlüme Zincirler Vurmayı... 

Sana Saplanan Kalbimi Yerinden Söküp Atmayı... 

Hislerimin Canımı Acıtmasına Razı Olup, 

Sana Giden Yollarımı Kesmeyi... 

Oysa Neler Vermezdim Sensizliğimin Senle Dolmasına...

Neler Vermezdim ki Bir Avuç Mutluluğa...

Biliyorum;

Seninle Her Şey Güzel Olurdu...

Birbirimize Sımsıkı Sarılıp,

Gelecek Günlerin Hayalini Kurmak,

Sabahlara Kadar Konuşup Uykusuz Kalmak...

Biliyorum;

Yaşlanmak Çok Güzel Olurdu Seninle...

Hatta Ölmek Bile...!