Ya Beni Almadan Gidersen?

Aşk mı Sana Sustuklarım ki;
Beni Yatağımdan Kaldırıp,
Dilimin Ucundaki Cümleleri Söylemeye Mecalim Bile Yokken,
Sana Bu Satırları Yazdırıyor...
Semtime Sadece Çığlıklar,
Çaresizlikler,
Yokluklar,
Kimsesizlikler Uğruyor,
Varlığın Yokluğunu Ateşe Düşürüyor...
Varlığın Dayanılmaz Bir Ateşken,
Yokluğun Buz Dağı Oluyor...
Küçük Yüreğimin Sevdası,
Aşka Dönüşüyor...
Mevsimini Şaşırmış Umutlarım,
İçimde Adresi Belli, 
Kırık Bir Sevda Besliyor...
Sen Gözlerime Ne Zaman Düşürsen Bakışlarını,
Gözbebeklerimde İflah Olmaz Düşler Kuruluyor...
Sen de Biliyorsun,
İçimden Geçenlerle,
Ruhum Seni Hala Aynı Durakta Bekliyor...
Ya Kefenleyip Yüreğimi Toprağa Göm,
Ya da Kendinle Götür Beni...
Çünkü Yıllar Öncesinden Sana Aşık, 
Sana Hasret Bir Ruhum Ben...
Beni Almadan Gidersen,
Hayaline Tutununcaya,
Gözlerin Umudum Oluncaya Dek,
Hayallerimden Bir Gemi Yapıp,
Okyanuslarda Yüzdüremem...
Toz Pembe Hülyalarla,
Seni Kokulu Kokulu Öpemem...
Tutunamam Şiirlerimin Dizelerine...
Beynim Yüreğime Hükmedemez,
Kırılır Kalemim,
Mısralarım Yitirir Hükmünü...
Hece Hece Yokluğun Dökülür Sayfalara,
Satır Satır Kokun,
Tıklım Tıklım Özlemin...
Beni Almadan Gidersen,
Dilimdeki Her Sözcük Hüsran Bırakır Sayfalara...
Hayatın Uzağında,
Bir Hayat Uzağında,
Yokluğunla Yorgunluğum Arasında Kalan Bedenim,
Can Çekişir...
Aşkın En Güzelini Yaşayamam Gözbebeklerinde...
Beni Almadan Gidersen,
Götürürsün Tüm Baharlarımı,
Gökkuşağımın Tüm Renklerini,
Dünyamı Bir Toz Bulutu Sarar,
Yokluğun Ağır Gelir Ruhuma, 
Taşıyamam...
Ölesiye Korkuyorum,
Ya Beni Almadan Gidersen?

...

Bugün de Hüzünler Yağıyor Kimsesizliğime,
Bugün de Sen Geçiyorsun Buğulanan Gözlerimden...
Nefesin İşledikçe İçime,
Sensizlik Yoksulluk Gibi Bir Şey Olurken,
Seni Yitirmek Kendimi Yitirmek Gibi Oluyor...
Gözyaşlarım Yağmur Olup Beni Islatıyor...

Ben ki; Sayfalarca Mektuplar Yazdım Sana,
Sayfalarca Yüreğimi, 
Cümlelerce Düşlerimi 
Karşına Geçince Dilimin Ucunda Kilitlenip Kalacak Olan Sözlerimi,
Kimselerin Bilmediği 
Yaşamadığı Gerçekleri...
Adı Konulmamış, 
Tadı Alınmamış Sevgimi...
Her Mektupta Yüreğim Param Parçaydı...
Her Parça da Aşkım
Her Parça da Silinmez Bir Yazı Gibi Duran Sevgim Vardı...
Sayaların Üstünde Feryatlarım Dönüp Dursa da,
Sana Ulaşacak Yol Olmasa da,
Ağlayan Sevgimi,
Adının Adımla Düğümlendiği Satırları Gör, 
Oku İstedim,
Okumadın...
Gittin...
Ve En Koyu Karanlıkları Bana Hediye Ettin...
Aramızda Mevsimler Var Şimdi,
Sesimin Sessizliğinde Ayak İzlerin...
Ulaşılmaz İklimlere Sürgünüm,
Duygularım Yoğunlaştıkça, 
Acılarım Perçinleniyor...
Hasretlerim Özlemlerime Sarıldıkça, 
Hüzün Basıyor Kentimin Yorgun Akşamlarını...
Şimdilerde Karanlıkta Bakıyorum Aynalara,
Gizleyebiliyorum Yüreğimdeki Yerini...
Daha Kolay Oluyor Kendimi Kandırmak...
Anlatacak Çok Şeyim Varken,
Sen,
Anlatamadığım Sözcüklerle Kalsanda Ruhumda,
Öğrettiklerin Yetiyor Bana...
Sayende Vazgeçmemeyi Öğrendim...
Her Sabah Uyandığımda,
Gözyaşlarımla Islanmış Yastığımı Kurutmayı...
Aramayacağından Emin Olsam Bile,
Çılgınlar Gibi Beklemeyi...
Şimdi Zamanı Sorma Bana,
Bende Zaman,
Sensizliğin Son Baharı...
Ne mi İstiyorum?
Kimsesiz Yollara Vurup Kendimi,
Susarak,
Konuşmadan Yürümek...
Yasaklı Düşlerimi,
Tel Örgüyle Çevrilmiş Tutsak Hayallerimi,
Beni Acıtan Ne Varsa,
İçimden Çıkarıp Atmak İstiyorum...
Keşke Yolumu Kaybetsem,
Bulamasam Kendimi...!

Seni Tanımadan Önce,
Bir Ben Vardım...
Şimdi mi?
Ne Garip,
Sen Yoksun,
Hatta Bende Yokum...!
Zamanın Getirdiği Yerden,
Ne mi Kaldı Geriye?
Yorgun Bir Beden…
Kendimi Anlatmaya Yetmeyen Şiirler,
Yazılar,
Bilinmezlik Ötesi Düşler...
Niye Anlatıyorum ki...!
Her Şey Bildiğin Gibi İşte...