D/üşüyorum İşte, Hepsi Bu...!

Kimsenin Konuşmadığı Dillerde Susmayı Deniyorum Bütün Kelimeler Düşlerime Takılıyor...
Avaz Avaz Yokluk Tüketiyorum...
Ellerimdeki Çizgileri İzliyorum; Sana Yürüdüğüm Yollara Çıkıyor... 
Bulutları Seyrediyorum; Tenine Gidiyor... 
Her Şeyde Seni Buluyorum... 
Özletecek, Hüzünlendirecek Her Şeyde Biraz Sen Varsın Sanki... 
Bazen Mısra Olursun Şiirlerimde, Duygulanıp Taşarım Kendimden Bazen...
Akıntıya Kapılıp Giderim Bir Başka Ben Gelir Yerime...
Ve Hep Akmaya Devam Ederim Dizelerimde...
Bazen Nokta Olur Donakalırım Bazen Virgül Olur Duraksarım...
Yani Sen Olurum Sensiz Yani Seni Yaşarım Sessiz...
Bazen Tufan Olur Kasırga Gibi Eserim Sonra Ben Ben Olurum Fırtına Sonrası Sessizliğe Bürünürüm...
Önce Güneş Doğar Yüreğimin Bir Yerinde Sonra Gökkuşağı Oluşur Gözlerimde Dünyayı Renk Renk Görürüm...
Ne Yöne Baksam Hangi Tarafa Çevirsem Başımı Bir Sen Çıkarsın Karşıma...
Sahi Sevgili Neydi Senin Yokluğunun Adı?
Bir Cumartesinin Bir Ay Bir Pazar Gününün Bir Yıl Olması mı?
Kırılması mı Bütün Saatlerimin?
Kaybolması mı Her Arayışımda Bütün Kalemlerimin?
Sana Karalamaya Kalktığım Her ŞiirdeYırtılması mı Bütün Kağıtlarımın?
Tükenmesi mi Yürek Mürekkeplerimin?
Gözyaşlarımla Yıkanmış Sana Ait Bütün Du'alarımın Dipsiz Kuyulardan Seni Çağıran Avazımın Duyulamaması mı?
Dünyamdaki Issızlığın Adı mı Senin Yokluğun Yoksa Yok Olmak mı Yokluğun?
Uzağımdayken ve Bu Kez Vakit Sensizliği Gösterirken Nasılsın Sevgili?
Hatır Sormak Değil Niyetim...
En Son Bıraktığın Yerde Kokunun Sesinin Kırıntılarını Toplamaya Geldim...
Sahi Nasılsın?
Beni Hatırladın mı? 
Ben...
Hani Pişmanlıklarının Sancılarını Avucuma Bıraktığın...!

Aklımdan Geçerken Sevdalı Şarkılar Yandım Her Defasında...
Her Notada Kavruldum, Savruldum...
Acıdı İçim...
Unutmak İstedim Ama istemek Yetmedi...
Hiç Gitmedin Benden
Gitmedin...
Gidemedin....
Kalbimin Kilitli Kapılarının Ardında Öyle Bir Yere Saklamışım ki Seni, Ne Fırtınalar Koptu Ne Med-Cezirler Yaşadı Beynim Yine de İsmini Gönlümden Silemedim...
Öyle Bir Şey Dokunsa ki Yüreğime Adını Silse Hislerimden...
Hissetmesem Seni Her Nefesimde...
Gözlerini Silebilsem Gözlerimin Neminden...
Baktığım Her Yerde Sana Çarpmasa Hayallerim...
Esen Her Rüzgar Yakmasa Benliğimi...
Erimesem Karanlık Gecelerde...
Nefes Alabilsem Bir Kere İçimde Sensizliğin Hüznü Olmadan...
Seni Uzaktayken Ama Yakın Bulmadan Sevmesem Keşke...
Ağlamasam Adını Her Andığında...
Dolmasan Her Nefeste Hücrelerime...
Çok Yorgunum..
Uzun ve Erdemli Bir Yürüyüşü Bitirdim...
Doğru Başlatıp Dürüst Sürdürdüğüm ve İnsan Kadar Hataları Olan Uzun Yolu Yürüdüm...
İnsan Çokların İnsan Zıtların Birliği, Yok Olan Yok Yani İnsan da...
Doğruya Yanlış Olmaz Yanlış Doğruya Yakışmaz...
Kırgınlık Yok...
Kızgınlık Yok...
Zaten Böyle Bir Hak da Yok...!
Kırgınlık ve Kızgınlığım Kendimden Öte Değil...!
Üzülmüyorum...
Çünkü Her Şey Başlar ve Biter...
Eğer ki İnsan; Sevgisini Aklı Acısını Kalbiyle Yaşamayı Bilirse: Anlamsızlık Anlatamamazlıktan Öte Değil...
Karmaşık Ama Anlamlı Bir Anlamsızlık Bu...
Biliyorum Geçici...
İnsan Gibi Saygıyla Sevdim...
Aşk; Saygı ve Önemle Sevmektir...
Öyleyse Pişmanlıkta Yok..
Evet Uzun Yürüyüşüm Bitti ve Ben Yenildim...!
Bana Git! Demene Gerek Yok Sevgili...
Yalvarırım Derken Üşütme Beni...!
Çünkü Bende Aşkının Tarifi Yoktu...
Anlatımlar Yetmezdi...
Kelimeler Yetersizdi...
Dilimin Dönmeyip Tıkanıp Kaldığı Yerdi...
Seni Hep Benim Bildim Benimsin Gibi Sevdim...
Yalnızlığımın Üşümelerinde Sensizliğin Titremelerdeyim...
Işıksızlığım Var Yüreğimde...
Artık Gitmeliyim...
Ne Ben Bilmeliyim Gittiğim Yeri Ne Ayaklarım Bilmeli Beni Nereye Götürdüğünü...
Bundan Sonra Ne Geçtiğim Köprüler Vuslat Olur Hasretlerime Ne Girdiğim Tüneller Çıkartır Beni Işığa...
Gitmeliyim...
Ne Geçtiğim Yollar Bilmeli Beni Ne Güneş Görmeli Gölgemi Ne de Sevdiğim Duymalı Sesimi Ağladığımda...
Ki, Ayrılığı Bütünleştirmişsin Kendi Dilinde Üzerimize, Ben Hiç Yokmuşum Gibi Sende...
Bütün Belki'lerimi Kurşunlara Dizdiren Sendin Keşke'lerimin Sebebi de...
Şimdi İse O Kurşunlanmış Belki'lerimi Keşke'lerimin Boğazına Kör Düğümle Düğümledim...
Son Bir Belki Kalmıştı Gözlerimde Onuda Bu Şiirde Harcadım...!
Artık Uyumalıyım...
Göz Kapaklarım Geçen Geceden Kavuşamamışlığın Ağırlığını Barındırıyor Kirpiklerinin Arasında... 
Başka Bir İklimin Davetlisiyim Sabaha, Başka Yüzlerin...
Hazırlanmalıyım...
Üzülme Sen Sakın...
Yumduğumda Gözlerimi Dopdolu Olacağım Seninle...
Sessiz Gidişimin, Soluksuz Ölüşümün, Acı Çığlımın, Yaşarken Ölmüşlüğümün Acılarını Adıyorum Sana...
Şimdi Bir Boşluktayım İşte...
Biliyorum, Düşüyorum...
Hepsi Bu...!


Sevdalar Yalan Olamayacak Kadar Büyüktür...
Tek Başına Yaşamaya Yaşatmaya Çalışsak da Yol Uzun, Belki Yok Sonu Ya da Bilinmezliklerle Dolu...
Sevda Bu İşte Uyandığın Her Güne Yeni Umutlar Yazılan...
Hayaline Sarılıp Geceye Varılan...
Biraz Düş Biraz Gerçek Olan...
Bu Yollar Elbet Yürünecek Sevdanın Kolunda...
Bu Yolculuğa Laf Olsun Diye Çıkılmadı  Gidilecek Bir Şekilde Tek Başına Kalsan da...
Gönül Yolu Bu, Düşe Kalka Varılacak Sonsuzluğa...
Ama Acı, Ama Keder, Ne Fark Eder? 
Benim Bu Aşk, Benim Bu Sevda...
Her Anım Onunla Güzel, Her Şeyim Onunla Özel...
Varsın O Taksın Bana Yolun Ortasında Çelmesini Varsın Dönsün Yüzünü, Esirgesin Sevgisini...
Beni Yok Saymayı Bildiği Gibi, Hala Hazırda Nefes Alırken Diri Diri Beni Kimsesizler Mezarlığına Gömdüğü Gibi Ben Onu Yine Severim, Ben Ona Yine Aşığım Deli Gibi...
O Yok Biliyorum...
Benimki Çok Uzaklarda Bilinmedik Bir Şehrin En Kuytu En Karanlık Gecelerini Aydınlatma Hevesiydi...